به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، تقریباً سه سال پیش بود که مراسم بزرگداشتی از سوی جمعی از دانشجویان برای زندهیاد منوچهر ستوده، چهره ماندگار ایران، در تالار فردوسی دانشگاه تهران برگزار شد. در آن مراسم جمعی از اساتید و فضلای دانشگاه حضور داشتند که هر یک ستوده را بنا بر دید و برداشت خود تعریف کردند و از او سخن گفتند و شاید همین بهترین راه برای شناخت استادی باشد که به دور از قال و قیلهای روزگار و جنگهای رسانهها در گوشهای آرام گرفته بود و قدر وقت میدانست.
یکی از کسانی که در آن مراسم به معرفی ستوده پرداخت، محمدابراهیم باستانیپاریزی، استاد برجسته تاریخ و فرهنگ و ادبیات و از دوستان و همکاران منوچهر ستوده بود. او سخنان خود را با بیتی از ملاهادی سبزواری آغاز کرد و گفت: حکیم سبزواری میگوید: «نه در اختر حرکت بود و نه در چرخ سکون/گر نبودی به زمین خاکنشینانی چند»؛ و من یکی از مصادیق بارز و برجسته این بیت را شخصیت بزرگی چون استاد ستوده میدانم. ایشان مورد توجه همه هستند و من این شعر را برای دانشجویانی خواندم که از حدود پنج ماه قبل دوندگی کردند تا مراسم تجلیلی برای ستوده برگزار کنند و این تلاش بسیار ارزشمندی است.
باستانی پاریزی ادامه داد: این دانشجویان همان خاکنشینان هستند که نتیجه تلاش آنها در آینده این خواهد شد که خود آنها به عنوان چهرههای بزرگ موضوع گرامیداشت خواهند بود. ایشان برای بزرگداشت استاد ستوده، فداکاری ارزشمندی کردند.
ستوده در همان مراسم توصیهای مهم نه به دانشجویان که به همه آدمهای امروز کرد: غنیمت فرصت و قدردان وقت بودن. او در سخنانی کوتاه گفت: سعدی میگوید «صاحبا عمر عزیز است غنیمت دانش/ گوی خیری که توانی ببر از میدانش...» و من در اینجا به چند کلام درباره گذر عمر و ضرورت غنیمتدانستن آن بسنده میکنم. خداوند ما را صاحب این ساعات قرار داده و ما باید جوابگو باشیم و از این دقایق خوب استفاده کنیم.
وی ادامه داد: ما باید تمام دقایق و ساعات را صرف کار مفید و مثبت برای خود و دیگران کنیم و بدانیم که با تلف کردن عمر به هیچ جا نخواهیم رسید. ساعات دقیق و حساسی در اختیار ماست و باید از آنها حفظ و حراست کنیم. مقدسی صاحب «احسنالتقاسیم» با آنکه میتوانست ساعات خود را با عیش و عشرت و به بطالت بگذراند، اما این اثر عظیم را در زمان خودش به وجود آورد. صبح تا غروب پای رادیو، تلویزیون و ماهواره نشستن باعث حرام شدن و به بطالت رفتن سرمایه خداداد عمر است و امیدوارم دانشجویان و پژوهشگران قدر دقایق عمر خود را بدانند و روش بنده را پی بگیرند.
انتهای پیام/