به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا موضوع معرفت پیامبران به اهلبیت عصمت و طهارت(ع) و مواجهه آنها با این بزرگواران از مواردی است که در منابع روایی شیعیان بسیار دیده میشود. این موضوع در روایات تا حدی پررنگ جلوه کرده است که امام صادق(ع) در روایتی به ابوبصیر فرمود: «مَا مِنْ نَبِیٍّ نُبِّئَ وَ لَا مِنْ رَسُولِ أُرْسِلَ إِلَّا بِوَلَایَتِنَا وَ تَفْضِیلِنَا عَلَى مَنْ سِوَانا؛ پیامبرى هرگز به مقام پیامبرى نرسید مگر به وسیله ولایت ما و برتری دادن ما نسبت به دیگران.»
عهد و میثاق خداوند از پیامبران نسبت به اهل بیت(ع)
همچنین بخش عمده اینگونه روایات را در تفسیر اهلبیت (علیهمالسلام) درباره برخی از آیات قرآن مشاهده میکنیم. به عنوان نمونه آیاتی داریم که حاکی از گرفتن عهد و میثاق خداوند از انسانها و مخصوصاً پیامبران(ع) نسبت به ولایت اهلبیت(ع) است. مثلاً درباره این آیه «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلین؛ و هنگامی را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، ذریه آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت که آیا پروردگار شما نیستم؟ گفتند: «چرا، گواهی دادیم» تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این [امر] غافل بودیم.» امام صادق(ع) فرمود: «سپس خداوند از پیامبران میثاق گرفت و گفت «آیا پروردگار شما نیستم؟» سپس [خداوند] فرمود و این محمد، رسول خدا و این، علی، امیرالمؤمنین(ع) نیست؟ [پیامبران] گفتند بله؛ پس از آن نبوتشان تثبیت شد.» (بصائر الدرجات، ج1، ص70)
از سوی دیگر دستهای دیگر از روایات را میبینیم که از مواجهه برخی پیامبران(ع) مخصوصاً رسولان اوالوالعزم با اهلبیت(ع) و توسل به ایشان در مواقع حساس زندگیشان خبر میدهند که در جمع نشان میدهد که این بزرگواران در تمام مقاطع زندگی خود نه تنها سعی در کسب معرفت به اهلبیت(ع) داشتند بلکه سعی داشتند این بزرگواران را به قوم خود معرفی کنند و این نشان میدهد در سوگندی که خدا در روز الست با آنها داشت پایبند هستند.
ابراهیم(ع) انوار اهل بیت(ع) را در عرش دید
در این بین حضرت ابراهیم(ع) از پیامبرانی بود که خداوند ایشان را از ابتدای زندگی با اهلبیت(ع) آشنا کرد و ابراهیم(ع) این معرفت را در جای جای زندگی خود تسری داد و سعی میکرد قوم خود را با معرفت این بزرگواران آشنا کند. از رسول گرامی اسلام(ص) نقل است که فرمود: «هنگامی که خداوند ابراهیم(ع) خلیل را خلق کرد، برای چشمانش مکاشفهای قرار داد؛ پس ابراهیم(ع) نوری از سوی عرش دید و فرمود خدایا و سرورم این نور چیست؟ خداوند فرمود «یَا إِبْرَاهِیمُ هَذَا مُحَمَّدٌ صَفِیِّی؛ ای ابراهیم، این محمد برگزیده من است». ابراهیم(ع) فرمود در سوی دیگر عرش نور دیگری میبینم؛ خداوند فرمود این علی است، نصرتکننده دین من. مجدداً ابراهیم(ع) فرمود خدایا من در دو طرف این دو نور، نور سومی میبینم که در کنار آن دو نور قرار دارد. خداوند فرمود: «یَا إِبْرَاهِیمُ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَلِی أَبَاهَا وَ بَعْلَهَا فَطَمَتْ مُحِبِّیهَا مِنَ النَّار؛ ای ابراهیم این فاطمه است که از پدر و همسرش متابعت میکند، پس محبان او را از آتش جدا کردم.» در ادامه این روایت ابراهیم(ع) تک تک انوار اهلبیت(ع) را میبیند و خداوند به اسم، آنها را معرفی میکند.
ابراهیم(ع) از خداوند خواست شیعه اهلبیت شود
سپس ایشان به خداوند میفرماید اطراف این انوار تعدادی نور میبینم که جز تو نمیتواند تعداد آنها را بشمارد. خداوند فرمود اینها شیعیان و محبانشان هستند. در انتهای این روایت ابراهیم(ع) از خداوند میخواهد که او را از شیعیان و محبان آن انوار مقدس قرار دهد و خداوند هم این کار را انجام میدهد و این آیه را در حق او ناز میکند «وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیم؛ و بی گمان، ابراهیم از پیروان اوست، آنگاه که با دلی پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد.» (امالی صدوق، ص244). و این معنای روایت امام صادق(ع) است که ذیل همین آیه فرمودند: «وَ إِنَ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ أَیْ أَنْ إِبْرَاهِیمَ ع مِنْ شِیعَةِ عَلِیٍّ ع». ابراهیم(ع) از شیعیان علی(ع) است.
بر اساس این مطالب بیانشده و روایت شگفتانگیز رسول گرامی اسلام(ص) نتایجی حاصل میشود که از قرار زیر است:
1ـ زندگی اهلبیت عصمت و طهارت(ع) محدود به حضور جسمانیشان نیست بلکه در تمام زمانها و مکانها با جسمهای نورانی و عرشی خود حضور داشتند.
2ـ پیامبران در مواجههای که با ابعاد نورانی و عرشی اهلبیت(ع) داشتند، مورد بهترین تربیتها قرار گرفتند، بنابراین هر آنچه که دارند را مدیون این انوار مقدس الهی هستند.
3ـ شیعیان مدتها قبل از خلقت جسمانیشان جایگاه والایی نزد اهلبیت(ع) داشتند و سالها قبل در عوالم عرشی و ملکوتی همنشین امامان خود بودند و سرچشمه حبشان به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) مربوط به همان دوران است، شاهد بر اینکه بر اساس متن روایت، خداوند آن انوار فراوان را به ابراهیم(ع) با عنوان شیعیان و محبان یاد کرد.
شیعیان به اصل خود یعنی عترت باز میگردند
جالب اینجاست که دستهای دیگر از آیات و روایات وجود دارد که حکایت از رسیدن شیعیان به اصلشان یعنی اهل بیت(ع) دارد که اوج آن در بهشتهای بعد از قیامت است. در نهایت این نتیجه حاصل می شود که ما سالها قبل از حضور جسمانی در جوار اهل عترت(ع) متنعم بودیم اما به اذن خداوند برای تکامل مراحل تربیتی وارد حیات دنیا شدیم و مجدد به سوی اصل خود باز خواهیم گشت و این مسأله ای بود که خداوند آن را به ابراهیم(ع) آن هم در ابتدای خلقتش نشان داد.
امام صادق(ع) در روایتی به مفضل فرمود آیا میدانی چرا شیعه به این اسم نامیده شد؟ زیرا شیعیان از ما و ما از شیعیان هستیم؛ ... شیعیان مانند خورشید از ما جدا میشوند و مجدد به سوی ما باز میگردند؛ شِیعَتُنَا مِنَّا بَدَءُوا وَ إِلَیْنَا یَعُودُون» (بحار، ج25، ص21) و چه زیبا شاعر گفت: هر کسی کو دور ماند از اصل خویش *** باز جوید روزگار وصل خویش
انتهای پیام/