بمباران شیمیایی سردشت بدون روتوش

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، «یادمانده‌های سردشت»، گزیده خاطرات مصطفی نقیب سردشت از انقلاب اسلامی و دفاع مقدس به تازگی از سوی انتشارات سوره مهر روانه بازار کتاب شد.

نویسنده در این کتاب به عنوان یکی از نیروهای مردمی و از شهروندان سردشت، به نگارش خاطرات خود از این برهه تاریخی پرداخته است؛ از این جهت کتاب در توصیف جنگ در این منطقه از کشور از دریچه نگاه یکی از شهروندان حائز اهمیت است.

در مقدمه این اثر آمده است: «در شکل‌گیری، تحقق و تداوم انقلاب اسلامی ایران به عنوان یک انقلاب شگرف و تاثیرگذدار مردمی، عناصر مختلفی نقش داشته و دارند که به جرأت بارزترین عناصر مؤثر آن را می‌توان رهبری دینی و عشق و علاقه آحاد مردم به دفاع از اسلام و رازش‌های اصیل و ریشه‌دار اخلاقی، فرهنگی دانست.

در تمامی سال‌های قبل و پس از پیروزی انقلاب اسلامی توان و همت بسیاری از مردان و زنان در اقصا نقاط کشور صرف مبارزه و مقابله با اندیشه‌ها و اقدامات توطئه‌گران و خنثی‌سازی تهدیدات دشمنان داخلی و خارجی جمهوری اسلامی گردیده است.

دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری اداره کل امور استان‌ها و مجلس حوزه هنری که از بدو شکل‌گیری همواره مشوق حوزه‌های هنری مراکز استانی برای شناسایی افراد و صاحبان خاطرات با محوریت انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بوده، امیدوار است که نشر این کتاب محتوای مناسب برای علاقه‌مندان به حوزه تاریخ معاصر و نسل جدید به شمار آید.

کتاب خاطرات آقای مصطفی نقیب سردشت روایتگر حضور مصمم و آگاهانه یک معلم و فرهنگی هوشیار و هوشمند در بدنه مبارزات مردمی در منطقه غرب کشور است که با روایتی صمیمی و مستند، دوران معاصر استان آذربایجان غربی و شهرستان سردشت را تصویر نموده‌اند».

خاطرات نقیب از دوران کودکی آغاز شده است و سپس به تاریخ انقلاب در سردشت می‌پردازد. بخش قابل توجه و خواندنی کتاب به دوران دفاع مقدس می‌پردازد. نویسنده در بخش بمباران شیمیایی سردشت می‌نویسد: «همه جای شهر سردشت آلوده شده بود. به دلیل کمبود امکانات، هفته‌ها اثر گازهای شیمیایی بر دیوارها و همه نقاط شهر باقی مانده بود و همین مسئله باعث افزایش تعداد تلفات می‌شد.

آثار شیمیایی بر روی بدن‌های آلوده به سرعت نمایان شد؛ زخم و تاول‌هایی که گاه به بزرگی کسیه‌فریزرهای لبریز از آب بود. چندین نفر در ساعت‌های اولیه شهید شدند. بستگان شهدا با اندوه بسیار و شیون‌کنان لباس‌های آلوده‌شان را با ضجه و ناله در آغوش می‌گرفتند و غرق در بوسه می‌کردند. این تماس با البسه آلوده خطرش از بمباران شیمیایی کمتر نبود و آثار مخربی بر اعضای بدن و اعصابشان بر جای گذاشت».

انتهای پیام/