احکام و آداب دعا در قرآن

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، دعا مغز عبادت، نشانه تواضع و فروتنی در برابر خدا، پرهیز از استکبار، موجب تغییر در تقدیر و عامل دفع و رفع بلایا و جلب منفعت است. از این رو در آموزه‌های وحیانی قرآن به دعا بسیار اهمیت داده شده؛ و مطالب بسیاری درباره فواید، آثار، آداب و احکام دعا بیان شده. نویسنده در این مطلب به گوشه ای از این مطالب به‌ویژه درباره احکام و آداب دعا پرداخته است.

دعا، مغز عبادت
دعا در آموزه های قرآن به عنوان عبادتی خالص با آثار و برکات بسیار مورد توجه و تاکید است؛ چرا که تنها کسانی به دعا گرایش دارند که از کبر و تکبر و استکبار اجتناب می ورزند و در اوج تواضع قرار دارند. خداوند در آیه 60 سوره غافر می فرماید: وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَمَ دَاخِرِینَ؛ و پروردگارتان فرمود: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. در حقیقت، کسانى که از پرستش من کبر مى‏ورزند بزودى خوار در دوزخ درمى‏آیند.»
بر اساس این آیه کسانی دعا نمی‌کنند که اهل استکبارند و به سبب همین استکبار نیز وارد دوزخ خواهند شد. پس دعا هم نشانه‌ای از تواضع و فروتنی انسان در برابر خداوند است و هم موجبی برای رهایی از بزرگترین شقاوت و بدبختی ابدی یعنی دوزخ است.
جالب این است که واژه صلات در زبان عربی در اصل وضع حقیقی آن به معنای دعا و خواندن است. صلا کردن برای غذا به معنای خواندن و دعوت دیگری از راه دور به غذاست. پس می‌توان گفت که اصل نماز و صلات نیز همان دعاست. از این رو پیامبر اکرم(ص) می فرماید: در الدعاء مخ العبادْْهًْ، دعا مغز عبادت است (بحارالانوار، ج 93، ص 300)؛ چرا که زیباترین جلوه‌های عبادت با دعا معنا می یابد و عنصر کلیدی نماز همان دعاهایی است که در نماز به‌ویژه در این جمله زیبای « اهدِنَــــا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ؛ به راه راست ما را راهنما و راهبر باش» (فاتحه الکتاب، آیه 6) تجلی می‌کند.

احکام دعا
دعا از نظر آموزه‌های قرآنی یک واجب دینی است. به این معنا که بر مومنان است که هماره اهل دعا و نیایش باشند. این بدان معناست که دعا یک امر استحبابی نیست که دل‌بخواهی باشد و کسی بخواهد آن را ترک کند؛ چرا که ترک دعا به معنای استکبارورزی در برابر خداوند است (غافر، آیه 60)؛ چنان که ابلیس این‌گونه عمل کرد و سزای عملش هبوط و دوزخ شد. (بقره، آیات 34؛ ص، آیات 74 و 75)
قرآن بر این مطلب تاکید دارد که انسان می‌بایست در همه حال و برای همه چیز دست به دعا بردارد. اصولا استعانت به دعا در قالب نماز و روزه راهی است که خداوند در آیاتی چون 45 و153 سوره بقره بر آن تاکید و توجه داده است تا انسان از راه این‌ها بتواند کارش را پیش برد و به اهداف و مقاصد خویش برسد.
خداوند بارها به اشکال گوناگون بر ارزش و اهمیت دعا تاکید کرده و دعا در همه احوال را امری مستحب شمرده است.(حمد، آیه 6؛ بقره، آیه 186؛ فرقان، آیه 77؛ نمل، آیه 62؛ غافر، آیات 14 و 60)

آداب دعا
برای اینکه بهترین و کامل‌ترین شیوه دعا را داشته باشیم، می بایست از آموزه‌های قرآنی بهره بریم؛ زیرا در آیات قرآن آداب دعا به‌طوری که ادب دعا رعایت شود و سخن و حرکتی بی‌ادبانه در برابر خداوند نداشته باشیم، بیان شده است. در اینجا برخی از مهم‌ترین و اصلی ترین آداب دعا بیان می شود.
1. اخلاص: شکی نیست که اخلاص به معنای نیت و کار خالصانه برای خداوند به دور از هرگونه شرک و دوگانگی یکی از اساسی‌ترین اصول توحید است. در آیات بسیاری از قرآن به این امر به عنوان اساسی‌ترین مولفه در آداب دعا توجه داده شده است.(بقره، آیه 186؛ یونس، آیه 22؛ اعراف، آیه 29؛ کهف، آیات 14 و 28؛ عنکبوت، آیه 65)
2. اظهار ایمان: هر چند که مومن به پیشگاه خداوند می‌رود و از او درخواست می‌کند و نیایش و دعا دارد، ولی اظهارکردن ایمان امری مطلوب است. خداوند در آیاتی از قرآن اظهار ایمان قبل از دعا را به عنوان یکی از آداب دعا، امرى مطلوب دانسته است. (آل عمران، آیات 16 و 53 و 193؛ مائده، آیه 83؛ مومنون، آیه 109)
3. اظهار توحید: از دیگر آداب دعا، شایسته بودن اظهار توحید و گفتن لااله الاالله، همراه با دعاست که در آیاتی از جمله آیه 87 سوره انبیاء به آن توجه داده شده است.
4. اظهار عبودیت و بندگی: از دیگر آداب نیایش، اظهار عبودیت و بندگی در پیشگاه خداوند است. پس اظهار عبودیّت به درگاه خدا، ادبى مناسب براى دعا کردن است  که باید آن را مراعات کرد. (فاتحه الکتاب، آیات 5 و6)
5. استغفار: اصولا استغفار به معنای طلب غفران از خدا خود نوعی دعا است، ولی از جمله دعاهای مقدماتی است؛ زیرا تا انسان اقرار به ناتوانی، خطا و گناه نکند و تخلیه خود را از هرگونه شرک و مانند آن نخواهد و به دست نیاورد نمی‌تواند ظرف وجودی‌اش را برای کمال و استفاده از برکات و نعمت‌های الهی آماده کند. استغفار همانند یک پاک‌کننده است که ظرف وجودی آدمی را برای کمال‌پذیری آماده می‌کند. از این انسان می‌بایست استغفار را مقدم داشته و پیش از هر دعایی نخست با استغفار و توبه خود را برای دعاهای دیگر و بهره‌مندی از آن‌ها آماده سازد. خداوند در آیاتی از جمله 147 و 193 و 194 سوره آل عمران و 151 و 155 سوره  اعراف و 35 سوره ص بر مطلوب بودن آغاز به استغفار از گناه در دعا توجه داده است.
6. اقرار به گناه و خطا: این مطلب با توجه به مطالب پیش گفته نیز قابل اثبات و توجه است؛ اما بصراحت در آیاتی از قرآن چون آیه 23 سوره اعراف و 87 سوره انبیاء و 16سوره قصص، اقرار و اعتراف به گناه و ظلم به خویش، هنگام دعا امرى پسندیده دانسته شده است.
7. التجاء به ربوبیت خدا: پناه بردن به پروردگاری خداوند در دعاها بارها در آیات قرآن مورد تاکید قرار گرفته است. اینکه انسان بداند خداوند همه هستی را می‌پروراند و در جهت کمالی هر چیزی از جمله انسان گام بر می دارد، موجب دلگرمی انسان و نیز تاثیر دعا به جهت رهایی ازهرگونه شرک است. از این روست که در همه دعاهای واژه رب به اشکال گوناگون تکرار می‌شود. (بقره، آیات 126 و 127 و 128 و 129 و ده‌ها آیه دیگر)
8. تسبیح خداوند: تسبیح او به معنای پاک دانستن خداوند از هرگونه نقص به‌ویژه جهل، عجز و بخل نقش کلیدی و تعیین‌کننده‌ای در دعا و تاثیر آن دارد. ازاین رو در آیات قرآن بر شایسته بودن تسبیح و تنزیه خداوند، هنگام دعا توجه داده شده است. (انبیاء، آیات 87 و 88)
9. توجه به صفات کمالی خدا: انسان در دعا به نواقص و کمبودهای خود توجه می‌یابد و می‌خواهد تا آنها را برطرف کند. توجه به صفات کمالی به او کمک می‌کند تا با توجه به هر کمال الهی نام او را بخواند و نیازهایش را برطرف سازد. از این رو در آیات قرآن توجّه به صفات کمالى خداوند و حمد و ستایش او هنگام دعا، به عنوان امرى پسندیده و از آداب دعا مطرح شده است.(بقره، آیات 128 و 129؛ آل عمران، آیات 8 و 35 و 38) همچنین از آداب دعا آن است که خدا به اسما و صفات حسنایش خوانده شود. (اعراف، آیه 108؛ اسراء 110)
10. توکل بر خدا: از دیگر آداب پسندیده دعا توکل بر خداوند است. از آیات 84 تا 88 سوره یونس بر می آید که توکّل بر خداوند، هنگام دعا، امری مطلوب و پسندیده است.
11. در خفا بودن: شایسته بودن دعا در خفا مطلبی است که از آیه 63 سوره انعام و 55 و 205 سوره اعراف می‌توان به دست آورد.
12.  خوف و رجا: ترس و امید از دیگر اموری است که به عنوان آداب پسندیده دعا در آیات قرآن مطرح شده است. پس لازم است هنگام خواندن خدا نیایش‌های ما همراه با خوف و رجا باشد. (اعراف، آیه 56؛ انبیاء، آیه 90)
13. دعا برای دیگران: بر اساس آموزه‌های وحیانی اسلام مشارکت‌دهی دیگران در دعا مطلوب است و حتی دعایی که برای دیگران خوانده می‌شود به اجابت نزدیکتر است. اگر انسان برای دیگران دعا کند خود نیز از آن بهره‌مند خواهد شد. از همین رو انسان می‌بایست دامنه دعاهایش را بسیار گسترده بگیرد، چنانکه در دعاهای ماه رمضان مومنان برای همه گرسنگان، فقیران و بینوایان، بیماران و مانند آن دعا می‌کنند. از آیاتی از جمله 128 و 129 و 201 و 250 و 286 سوره بقره و 8 و 16 و 53 و 147 و 193 و 194سوره آل عمران و آیات بسیار دیگر مطلوبیّت سهیم کردن دیگران در دعاى خود به عنوان یک ادب نیایش به دست می‌آید.
14.  ذکر نعمت‌های الهی: پسندیده بودن ذکر نعمت‌هاى الهى، هنگام دعا و طلب حاجت از خدا به عنوان یک امر پسندیده در آیات قرآن مورد توجه است. (یوسف، آیه 101؛ ابراهیم، آیه 39؛ قصص، آیه 17)
15.  توجه به بهترین اوقات دعا: هر چند که زمان به ظاهر نقشی در نیایش ندارد، ولی بر اساس آیات قرآن برخی از زمان‌ها از ویژگی خاصی برخوردارند که باید به آنها توجه داشت. در آداب دعا آمده که شایسته است در صبحگاهان و شامگاهان دعا به درگاه الهى انجام گیرد. ( انعام، آیه 52؛ کهف، آیه 28) آیات 15 و 16 سوره سجده نیز دعا به درگاه الهى در نیمه شب را امرى پسندیده می‌داند و آیات 7 و 8 سوره انشراح هم دلالت دارد که دعا، پس از نماز به عنوان تعقیبات،‌ امری استحبابی است. البته استحباب دعا، پس از فراغت از عبادات به عنوان یک امر کلی در آیات پیش گفته و 125 سوره بقره مورد تاکید قرار گرفته است.
16.  اشاره با انگشت: یکی از مستحبات و آداب نیایش آن است که نیایش‌گر هنگام دعا  با انگشت خدا را در نظر گرفته و به او اشاره کند. از این رو در آیه 8 سوره مزمل بر شایسته بودن دعا همراه با اشاره انگشت توجه داده شده است؛ زیرا در روایتى از امام صادق (ع) نقل شده که منظور از «تبتّل» اشاره با انگشت هنگام دعا است. (تفسیر نورالثقلین، ج 5، ص 449، ح 22)
17.  اعتدال در صدا: لزوم رعایت اعتدال در صدا، هنگام دعا به درگاه الهى از دیگر آداب دعاست که در آیات 55 و 205 سوره اعراف و 110 سوره اسراء به آن توجه داده شده است. این به آن معناست که در دعا کردن نباید صدای خود را بلند کرد.
18. بالا بردن دست: بالا بردن دست و بازکردن آن به نشانه تضرع و التجاء از دیگر آداب دعا است که در آیه 61 سوره آل عمران به آن اشاره شده است؛ چرا که در روایتى از امام صادق(ع) نقل شده که ابتهال به معناى باز کردن دست‌ها و بالا بردن آنها همراه با اشک و آه به هنگام دعا است. (تفسیر نورالثقلین، ج 1، ص 350، ح 169)

موارد دعا
اینکه درباره چه چیزی دعا کنیم؟ پرسشی است که بسیار مطرح می‌شود. از آیات قرآن به دست می‌آید که انسان می‌بایست برای همه چیز و در همه حال دعا کند. یعنی برای خردترین و کم ارزش‌ترین چیزها تا بزرگترین‌ها از نظر خودش باید دعا کند و از دعا روی برنتاباند.
در این جا به برخی از مهم‌ترین اموری که انسان می‌بایست دعای خویش را معطوف آن کند اشاره می‌شود؛ این امور از مواردی است که مستحب است که درباره آنها دعا شود.
1. آخرت: دعا براى برخوردارى از حسنه و نیکى در آخرت امری مطلوب است.(بقره، آیات 201 و 202؛ اعراف، آیه 156) همچنین دعا براى جا و مسکن مناسب در بهشت و دیگر جزئیات آن نیز امری مطلوب است که باید به آن توجه داشت.(تحریم، آیه 11)
2. اقامه نماز: دعا براى توفیق اقامه نماز، به وسیله خود و فرزندان از دیگر اموری است که به عنوان امر مطلوب در آیه 40 سوره ابراهیم مطرح شده است.
3. الحاق به صالحان: دعا براى ملحق شدن به صالحان و نیکان نیز امری شایسته و مطلوب است. (یوسف، آیه 101؛ شعراء، آیه 83؛ نمل، آیه 19)
4.  امامت بر متقین: دعا، براى امامت بر متقین نیز به عنوان امری مطلوب از آیه 74 سوره فرقان قابل استنباط و اثبات است.
5. امداد الهی: دعا براى جلب امداد الهى، در برابر تکذیب‌گران و حق‌ناپذیران (مومنون، آیات 26 و 39) و پیروزی بر دشمنان (بقره، آیات 250 و 286) و مفسدان (عنکبوت، آیه 30) امری پسندیده است.
6. امنیت و آرامش: دعا به درگاه خدا، براى بهره‌مندى از امنیّت و آرامش فردی و اجتماعی امری مستحب و نیکوست. (بقره، آیه 206؛ ابراهیم، آیه 35)
7. برکت: دعا براى برخوردارى از مکان و سرزمین‌هاى با برکت از جمله مواردی است که مطلوبیت آن از آیه 29 سوره مومنون به دست می‌آید.
8. حکمت: شاید یکی از دانش‌های بسیار مفید که از آن به خیر کثیر نیز یاد شده، دانش حکمت است که هدفمندی در زندگی را به انسان نشان می‌دهد و راه درست را پیش رویش می‌گشاید. از این رو دعا، براى بهره‌مندى از حکمت به عنوان یک امر شایسته در آیه 83 سوره شعراء مورد تاکید قرار گرفته است.
9. رحمت الهی: دعا براى جلب رحمت الهى، امرى مطلوب است. در آیات قرآن بارها یکی از ادعیه مشهور همان دعا برای جلب رحمت الهی قرار گرفته است.(بقره، آیه 286؛ آل عمران، آیه 8؛ اعراف، آیات 23 و 155)
10. فرزند صالح: دعا، براى بهره‌مندى از فرزندان پاک و شایسته از اموری است که در آیاتی از قرآن از جمله 38 آل عمران و 4 تا 6 سوره مریم و 89 و 90 سوره انبیاء و 100 و 101 سوره صافات مورد توجه قرار گرفته است.
11. موارد دیگر: از جمله موارد دیگری که در قرآن برای دعا کردن مطرح شده عبارتند از : قبولی اعمال(بقره، آیه 127)، حکومت و قدرت (ص، آیه 35)، تحقق وعده‌هاى الهى(آل عمران، آیه 194؛ غافر، آیه 8)، تسلیم بودن در برابر خداوند (بقره، آیه 128)، توفیق شکر نعمت (نمل، آیه 19)، توفیق عمل صالح (احقاف، آیه 15)، استقامت و ثبات قدم (بقره، آیه 250؛ آل عمران، آیات 146 و 147)، حفظ آبرو بویژه در قیامت (آل عمران، آیه 149؛ شعراء، آیات 83 و 87)، خوشنامی (شعراء، آیات 83 و 84)، بهره‌مندى نیکی‌ها و رفاه در زندگى(بقره، آیات 200 و 201؛ اعراف، آیات 155 و 156)، رزق و روزی نیک (بقره، آیه 126)، رفع کینه و کدورت(حشر، آیه 10)، دفع و رفع شر و عذاب (اسراء، آیه 11؛ نمل، آیه 46)، شرح صدر و افزایش آستانه تحمل(طه، آیات 24 و 25)، بهره‌مندی از صبر و شکیبایی(بقره، آیه 250؛ اعراف، آیه 126)، توفیق صداقت در آغاز و انجام کارها (اسراء، آیه 80)، عفو و گذشت خداوند (بقره، آیه 286)، افزایش علم و ازدیاد آن (طه، آیه 114)، هدایت الهی (آل عمران، آیه 8).

منبع: کیهان

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه رسانه‌ها