دولت تعهداتش در برابر ازدواج جوانان را به فراموشی سپرده است
در سال۱۳۸۴ قانونی با نام «تسهیل ازدواج جوانان» در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید که در ماده یک این قانون آمده است که به‌‌منظور توانمند‌سازی جوانان برای تشکیل خانواده دولت مکلف است صندوق اندوخته ازدواج جوانان را ایجاد کند.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم براساس قانون «تسهیل ازدواج جوانان» در مواردی مانند پرداخت وام ودیعه مسکن به جوانان نیازمند اجاره مسکن، باید مسکن موقت برای زوج‌های جوان با عنوان اجاره به شرط تملیک -که از زمین‌های دولتی یا زمین‌های اهدایی خیرین واحدهای ساختمانی ساخته شده- در اختیار جوانان قرار گیرد. بر اساس این قانون تمام دستگاه‌های دولتی، نهادهای عمومی و شهرداری‌های دارای تسهیلات رفاهی فرهنگسرا، تالار، باشگاه و اردوگاه موظفند با هماهنگی کمیته سامان ازدواج، فضاهای مذکور را برای برگزاری جشن و مراسم ازدواج در اختیار زوج‌های واجد شرایط قرار دهند.
در بند دیگری از این قانون آمده است که به هر یک از خانواده‌های جوان عضو صندوق که هیچ یک از زوجین اشتغال به کار یا منبع درآمدی ندارند حداکثر تا مدت دو سال پس از تاریخ ازدواج مبلغی به عنوان کمک هزینه زندگی به صورت قرض‌الحسنه پرداخت شود که قرار بود سقف آن نیز متناسب با سرمایه صندوق مشخص شود.
افزایش بازه سن جوانی!
آقای امید محدث، مدیرکل دفتر هماهنگی و نظارت بر امور جوانان با اشاره به اینکه با تصویب شورای عالی جوانان بازه سن جوانی افزایش یافته است، گفت: «طی پایش‌های انجام گرفته مهم‌ترین رخدادهای زندگی هر فرد در سال‌های اخیر (ازدواج و اشغال) در محدوده سنی 30سال اتفاق می‌افتد و افزایش این دامنه سنی از 15-29سال به 18- 35سال به استفاده بیشتر از تسهیلات دولتی کمک می‌کند.»
دکتر مجید ابهری، رفتارشناس و جامعه‌شناس درباره تبعات افزایش سن و کاهش ازدواج در بین جوانان و به تبع اثرات آن در جامعه به روزنامه «صبح‌نو» می‌گوید: «از نگاه رفتارشناسی، جوانی در کنار محاسبه سنی به احساس، نشاط، سرزندگی و طراوت ویژه در این دوران بستگی دارد، با زیاد و کم کردن سن جوانی نمی‌توان این احساس را تغییر داد، هرچند سازمان ملی جوانان تبدیل به وزارت جوانان شد اما باز هم قدمی برای جوانان کشور برداشته نشد.»
او ادامه می‌دهد: «این بار توجیه افزایش طیف سنی جوانان برای استفاده از وام ازدواج، مسکن و امثال آن اعلام شده است، بهتر بود قبل از انجام این کار، یک‌بار به طور منطقی و اساسی امکانات موجود در کشور برای جوانان مورد بررسی قرار می‌گرفت. کدام وام ازدواج است که جوانان برای گرفتن آن نباید ماه‌ها سرگردان شوند و در پایان با مشکلات فراوان ترجیح می‌دهند عطای آن را به لقایش ببخشند، کدام گام برای جوانان برداشته شده است که به آینده آن‌ها کمک کند.»
بازی با اعداد مشکلی را حل نمی‌کند!
این رفتارشناس و جامعه‌شناس اضافه می‌کند: «بازی کردن با سن و طیف سنی کمکی به بهبود وضعیت جوانان نمی‌کند، بهتر است وزارت ورزش و جوانان یک‌بار به‌طور منطقی به میان جوانان برود تا نیازها و دردهای آنان را از نزدیک دریابد و ارزیابی کند و آن‌گاه به دنبال تصویب موضوعی باشد.» او با بیان اینکه جوانان ایرانی حتی از کوچک‌ترین تفریحات هم محروم‌اند و عدالتی هم در این زمینه وجود ندارد، می‌گوید: «ارزان‌ترین تفریح برای جوانان کشور ما شاید سینما باشد که با یک ساندویچ و کمی چیپس هزینه آن به صد هزار تومان می‌رسد، کدام جوان از یک خانواده کم‌درآمد می‌تواند چنین تفریحی کند؟ صحبت از پینت‌بال و کارتینگ ساعتی 300هزار تومان نیست! ملاحظه می‌شود که ما در مورد جوانان فقط حرف زده‌ایم و حتی اگر این قانون هم برای آن‌ها تصویب شود کمکی به جوانان نمی‌کند.»
پز رسانه‌ای و خوراک خبری
ابهری با بیان اینکه صحبت از آرمان‌هایی که هیچ زمانی اجرا نمی‌شود تنها به درد برخی از رسانه‌ها می‌خورد، اظهار می‌کند: «کاش قوانینی تصویب می‌شد که جلوی اعتیاد جوانان را می‌گرفت یا به آن‌ها در کارآفرینی و اشتغالزایی کمک می‌کرد، کاهش یا افزایش سن جوانی و این‌گونه حرف‌ها فقط مصرف رسانه‌ای و خبری دارد و گرهی از مشکلات نسل آینده باز نخواهد کرد.» این جامعه‌شناس در پاسخ به این سؤال که ریشه مشکلات جوانان چیست و چرا گام درست و واقعی برای رفع مشکلات برداشته نمی‌شود، می‌افزاید: «ما کمبود قانون نداریم بلکه کمبود مدیر و برنامه برای اجرای قوانین داریم، ایجاد نشاط، برگزاری تورهای گردشگری، برگزاری اردوهای علمی از برنامه‌هایی بود که در وزارت ورزش‌و‌جوانان تعریف شده اما آیا نشانه‌ای از اجرای آن دیده شده است؟»
موضوع توجه به جوانان در تغییر اعداد و ارقام خلاصه نمی‌شود، 15 تا 29 یا 18 تا 35 فرقی در بهبود روند زندگی آن‌ها ایجاد نمی‌کند، تا زمانی‌که دولت و به‌ویژه وزارت ورزش‌و‌جوانان نخواهند قوانینی را که صراحتاً وظایفی را برای آن‌ها در قبال جوانان تعریف کرده اجرا کنند اوضاع همین خواهد بود. رشد سن ازدواج و ترس از وضعیت اقتصادی و نبود امنیت شغلی همه و همه از مشکلاتی است که نمی‌توان کتمان کرد. جوانان آینده‌دار این کشورند و اگر برنامه‌ریزی درست و اجرایی برای مدیریت وضعیت امروز صورت نگیرد باید نگران آینده بود.
منبع:صبح نو
انتهای پیام/
