مشهد|حقیقت شعری و کاهش مرارت دو رسالت اصلی شاعران امروز است

به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، چهارمین جلسه نقد و بررسی کتاب امسال صبح امروز با حضور اساتیدی مانند محمدکاظم کاظمی، بهرام کیانی، ابراهیم لگزیان و فاطمه سوقندی؛ نویسنده کتاب مجموعه اشعار «گلوبند» در حوزه هنری خراسان رضوی تشکیل شد.

محمدکاظم کاظمی در این جلسه اظهار داشت: در هفتاد و چهارمین جلسه نقد و بررسی کتاب نویسندگان حضور داریم، این جلسات از 6 سال گذشته آغاز شده و در جلسه پیش در ارتباط با کتاب علیرضا راه‌چمنی نقد و بررسی صورت پذیرفت، این جلسه نیز با نقد کتاب گلوبند نوشته از فاطمه سوقندی روبه‌رو هستیم.

ویراستار و منتقد ادبی گفت: از شهرستان نیشابور نیز شاعرانی حضور یافتند، چاپ نخست این کتاب انجام شده و اساتید برای نقد آن در جلسه حضور یافتند.

ایمان کرخی؛ شاعر نیشابوری نیز درباره مجموعه اشعار گلوبند اظهار داشت: طرح جلد بسیار زیبا بوده و توصیف دقیق عاطفه و احساس بسیار سخت‌تر از توصیف عقل و اندیشه است که فاطمه سوقندی این سبک را برگزیده است،  وی اغلب در زمره شاعران برون‌گرا فعالیت دارد و تجربه زیستی خود با پیرامون را می‌سراید.

وی ادامه داد: اشعار این شاعر طیف گسترده‌ای از جامعه را در بر گرفته و اغلب افراد می‌توانند با آنها ارتباط برقرار کنند، اشعار گلوبند سبکی کلاسیک داشته و در گوشه‌کناره‌های آن آثار سورئال و فراواقعی به چشم می‌خورد، در اشعار معناگرا به دلیل در برگیری بسیاری از افراد، ابیات مردمی‌تر هستند.

شاعر مطرح نیشابوری گفت: شاعر مستقیماً به مبارزه با مردم نمی‌پردازد و مخاطب برداشت‌های مختلفی از اشعار آن دارد که در گلوبند شاهد چنین موضوعی هستیم، به عنوان مثال میان اشعار مختلفی شعری برای زنان افغان نوشته شده، همچنین در اشعار وی به زبان معاصر احترام گذاشته شده است.

وی افزود: اشعار این نویسنده ارتباط خوبی با طبیعت دارد، زبان نوشتاری این کتاب بسیار نو بوده و در بطن جامعه شکل گرفته، ابیات این کتاب نویدبخش وجود شاعری با طبع شاعرانگی است، این کتاب کلماتی همچون باران، ماه، شهاب، پرنده،نهال، قله، جنگل، درخت، تپه و نظایر اینموارد را در خود جای داده است.

کرخی تصریح کرد: در زمانی که کتاب‌ها خالی از محتواست، شاعر دغدغه‌های مهم‌تری نسبت به هم‌نسلان خود دارد، برقراری ارتباط با طبیعت به اشعار این شاعر محتوا می‌بخشد، وی به بهترین شکل وضعیت زن را در جامعه امروزی نمایان می‌‌کند، از دیگر نکات مثبت گلوبند، ورود کلمات جدید است.

وی بیان کرد: شاعر از جسارت بالایی برخوردار بوده و کلماتی چون ماهداس، شهاب‌خنده، سفال‌پرنده، تپه‌ فروتنی، گندمانه، آسمان، شک‌پرواز، مه‌دود، واژه‌خاتون، برگ‌بانو و نظایر این کلمات را ساخته و استفاده کرده است، همچنین سوقندی در برخی ابیات قافیه را به عمد و با دلیل شکسته و شعر از غزل به مثنوی و مجدد از مثنوی به غزل تبدیل می‌شود، در برخی ابیات نیز فرم نوشتار شبیه اشعار نیمایی شده است.

کرخی خاطرنشان کرد: فاطمه سوقندی در بحث محتوا به پختگی کامل رسیده اما در قسمت‌هایی از کتاب قادر به انتقال به بار معنایی نبوده است، آرایه‌ها در صورت پنهان ماندن دلنشین‌تر هستند، در برخی قسمت‌ها ایهام مشاهده می‌شود که کار را زیباتر می‌کند.

سیدمهدی زرقانی؛ مدیر گروه ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی نیز در این جلسه اظهار داشت: هرگاه شاعران پشت سر منتقدان حرکت کنند شعر و نقد ادبیات مختل می‌شود؛ در مقابل در صورت پیروی منتقدان از شاعران قطعاً شعر و ادبیات نقد توسعه می‌یابد و رشد می‌کند، رسالت شاعر در دو امر حقیقت شعری و کاهش مرارت است.

وی گفت: مقصود از حقیقت شعری، اطلاعات شاعر براساس تجربه زیست و نوع نگاه وی به هستی است، به عنوان مثال ممکن است اطلاعات برخی از زندگی به مفاهیم انتزاعی مرتبط باشد و دیدگاه آنها با سایر افراد مغایرت داشته باشد.

وی ادامه داد: بنابراین حقیقت شعر ممکن است اجتماعی،عاشقانه، فلسفی و یا غیره باشد، نوع نگاه شاعر به اطراف خود جهان حقیقی را می‌سازد، شاعر خود را مقید به انتقال حقایق می‌کند و باید آنچه را که دیده و یا شنیده صادقانه بازگو نماید، شعر در صورت بخشنامه‌ای شدن یکی از معیارهای خود را از دست می‌دهد.

زرقانی گفت: برخی از آثار همانطور که ذکر شد ساخته تجربیات نویسنده و برخی نیز نسخه گرفتن از شاعران برتر و چرخاندن و تغییر دادن ساختار آن است، نسخه گیری سبب تکرار تجربیات نخستین نویسنده و شاعر بوده که در صورت تکرر بیش از حد آن تبدیل به سنت شده و تنها نوشته نخستین نفر مورد توجه بیشتری قرار می‌گیرد و آنچه که باید به اشعار مانند آن اهمیتی داده نمی‌شود.

وی بیان کرد: کاهش مرارت که یکی از رسالت‌های نویسندگان و شاعران است، به این معناست که با نوشتن آن مخاطب باید از تلخی حیات فراموش کند، اکنون در جهان لبریز از تشویش و تلخی، شاعر می‌تواند یکی از رسالت‌های خود را انجام دهد، یا واقعیت را بنویسد و یا اینکه کاهش مرارت کند.

مدیرگروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی خاطرنشان کرد: در صورت بازگو کردن واقعیات، نمی‌توان کاهش مرارت کرد و باید تلخی‌ها و بدی‌ها ذکر شود، در صورت توجه به کاهش مرارت، باید حقیقت را کتمان کرد، این چیزی است که نویسندگان و شاعران به تازگی درگیر پارادوکس این دو رسالت شدند و امید است سبکی به وجود آید تا پاسخگوی دو رسالت نویسندگی و شاعری باشد.

انتهای پیام/ش