اسراری از زندگی انسان‌های نئاندرتال در ایران
انسان‌های نئاندرتال از جمله انسان‌های نخستین محسوب می‌شوند که گفته می‌شود در ایران نیز زندگی می‌کرده‌اند و اغلب در کنار رودخانه‌ها سکنی داشتند.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، انسان‌های نئاندرتال‌ها از جمله انسان‌های نخستین محسوب می‌شوند که گفته می‌شود در ایران نیز زندگی می‌کرده‌اند و براساس کاوش‌های انجام شده این انسان‌ها از یکی از استان‌های ایران به سمت اروپا مهاجرت کرده اند، اما کدام استان؟!
معرفی انسان نئاندِرتال
انسان نئاندِرتال(Homo neanderthalensis) گونه‌ای از انسان‌های نخستین محسوب می‌شوند که در اروپا و قسمت‌هایی از غرب آسیا، آسیای مرکزی و شمال چین (آلتای) سکونت داشتند.
نخستین نشانه‌ها از نئاندرتال‌های اولیه به حدود 130٫000 تا 230٫000 سال پیش در اروپا برمی‌گردد.
130هزار سال پیش، مشخصه‌های کامل نئاندرتال‌ها ظاهر شدند و در 50 هزار سال قبل نئاندرتال‌ها دیگر در آسیا دیده نشدند، با این وجود نسل آن‌ها در اروپا در حدود چهل هزار سال پیش منقرض شد. با توجه به اینکه انسان امروزی در پنج هزار سال پیش از انقراض آن‌ها وارد اروپا شد، احتمالاً این دو گروه انسانی با هم تماس‌هایی داشته‌اند.
برخی ژن‌ها میان نئاندرتال‌ها و انسان امروزی مشترک است.
این به آن دلیل است که نئاندرتال‌ها و اجداد انسان مدرن زمانی‌که تازه از آفریقا بیرون آمده بودند با یکدیگر آمیزش داشتند.
بدن نئاندرتال‌ها برای زندگی در آب و هوای سرد سازگاری یافته بود، بطور مثال آن‌ها کاسه سر بزرگ داشتند، کوتاه قامت، اما بسیار قوی بودند و دارای بینی بزرگی بودند، ویژگی‌هایی که مطلوب آب و هوای سرد است.
براساس تخمین‌ها اندازهِ کاسهِ سر آن‌ها و مغز بزرگتر از انسان‌های مدرن بوده‌است، با این وجود در این بررسی‌ها بدن قوی‌تر آن‌ها در مقایسه با انسان امروزی در نظر گرفته نشده‌است.
بطور میانگین، نئاندرتال‌های مذکر دارای قد 165 سانتی‌متر، از نظر وزنی سنگین و به دلیل فعالیت بدنی زیاد دارای استخوان‌بندی قوی بوده‌اند. بلندی زن‌های نئاندرتال بین 153 تا 157 سانتی‌متر بوده‌است.
شیوه خاص تولید ابزار سنگی در دوره پارینه سنگی میانی بنام محل باستانی که این ابزار‌ها در آن یافت شده‌اند، فرهنگ موستری نامیده شده‌است.
از ویژگی‌های فرهنگ موستری استفادهِ بسیار از شیوهِ لوالوایی است. ابزار موستری غالباً با استفاده از ضربه چکش‌های غیر سخت و سخت ساخته می‌شدند، چکش‌های از مواد عالی نرمی که از موادی مانند استخوان، شاخ و چوب ساخته می‌شدند و چکش‌های سخت از سنگ‌هایی مثل سنگ آهک، سنگ آذرین ساخته می‌شدند.
تقریباً در پایان دورهِ نئاندرتال‌ها، آن‌ها ابزار‌های شاتل پرونی Châtelperronian را ابداع کردند که «پیشرفته‌تر» از ابزارموستری بود. آن‌ها یا خود Châtelperronian را ابداع کردند یا آن را از انسان‌های مدرن تقلید کردند، انسان‌های مدرنی که این‌گونه تصور می‌شود که فرهنگ اوریناسی را ایجاد کردند.
انسان‌های نئاندرتال از کدام استان ایران به اروپا رفتند؟
براساس شواهد موجود، سنگ در زندگی انسان‌های ماقبل تاریخ عنصر بسیار مهمی تلقی می‌شده و یکی از اساسی‌ترین ابزار‌های شکار بوده است.
در زمانی که فلز نبوده تنها ابزاری کاربردی که ماندگاری بالایی نیز داشته سنگ بوده است که به همین جهت به پارینه سنگی معروف است و انسان اولیه با تراش‌های کوچکی در سنگ‌ها و ایجاد تیزی در آن استخوان، گوشت و چوب را می‌بریده است و از آن جهت که پرکاربردترین سنگی که در این دوران استفاده می‌شده سنگ چخماق بوده است، سیلس بالای این نوع سنگ با کمی برش به عنوان سرنیزه یا در دباغی پوست به کار می‌رفته است.
انسان‌های دوران پارینه سنگی که اغلب در کنار رودخانه‌ها سکنی داشتند، کم کم دریافتند که با برش‌هایی روی قلوه سنگ‌های اطراف رودخانه و ایجاد تیزی می‌توانند کارایی آن را بالا ببرند. هنوز در قسمت‌هایی از آفریقا و آمریکا، مردمان بومی از این روش استفاده می‌کنند.
انسان‌های دوران پارینه سنگی از این سنگ‌ها برای شکار ماموت و گوزن که یکی از منابع مهم غذایی این دوران بوده است، استفاده می‌کردند و مهم‌ترین ضعف آن‌ها این بود که تنها حیوانات بزرگ را می‌توانستند با این ابزار شکار کنند و توان شکار حیوان کوچک را نداشتند بنابراین با شروع تغییرات اقلیمی و سرد شدن هوا، حیوانات به مناطق گرمسیر کوچ کردند و این انسان‌ها مهم‌ترین منابع غذایی خود را از دست داده و منقرض شدند.
از حدود 400 هزارسال پیش یعنی در دوران پارینه سنگی میانی، انسان‌هایی پا عرصه زیست نهادند که توانستند با سنگ ابزار‌هایی ظریف‌تر درست کرده و حیوان کوچک جثه، چون خرگوش و پرندگان را نیز شکار کنند.
جالب است بدانید که، بنا بر شواهد و اسناد موجود، آفریقا قدیمی‌ترین سکونتگاه‌های انسان اولیه است، اما با توجه به تغییرات اقلیمی و کمبود موادغذایی انسان‌ها مجبور به مهاجرت از این منطقه شدند.
انسان‌های اولیه از 2 مسیر می‌توانستند از آفریقا خارج شوند، یک راه شاخ آفریقا و مسیر اریتره و راه دیگر از طریق مسیر مصر و فلسطین به اروپا بوده که وضعیت اقلیمی مناسبی داشته و توانستند از این طریق کوچ کنند و به دلیل شرایط مساعد، ایران می‌توانسته سکونتگاه خوبی برای انسان‌های اولیه باشد.
براساس کاوش‌ها، قدیمی‌ترین غار‌های مازندران به 11 تا 13 هزار سال پیش می‌رسد که این با زمان انسان‌های نئاندرتال بسیار فاصله دارد و احتمال میرود که یانه سر و شرق مازندران می‌تواند یکی از گزینه‌های مهم ارتباطی انسان‌های دوران پارینه سنگی از آسیا به اروپا باشد.
این تنها یک احتمال است و باید تا پیداشدن شواهد و بقایای استخوانی مطالعات و کاوش‌های بسیاری صورت گیرد.
منبع:باشگاه خبرنگاران
انتهای پیام/
