به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ ادارهکل حفاظت محیط زیست استان یزد، روز چهارشنبه هشتم اسفند ماه جاری با انتشار خبری تحت عنوان بزغاله کوهی در قرق روباز مهریز طعمه چنگال عقاب شکاری شد، ناخواسته آن روی سکه قرقهای خصوصی را به نمایش گذاشت و مخاطبان را به حیرت واداشت.
این خبر که طی روزهای گذشته واکنشهای بسیاری را در فضای مجازی به همراه داشته، هرچند اکنون چند ساعتی است از وبسایت اداره کل حفاظت محیط زیست استان یزد حذف شده اما بازنشر آن روی خروجی وبسایتهای دیگر در دسترس است.
ماجرای این خبر جنجالی بر اساس توضیحات اداره کل حفاظت محیط زیست استان یزد از این قرار است که یک عقاب در شهرستان مهریز یزد، یک بزغاله وحشی را شکار کرده و مطابق معمول حیوان را از ارتفاع به پایین پرتاب میکند تا پس از مرگ طعمه، آن را دوباره برداشته و با خود ببرد اما از آنجا که اکنون مدیریت بخش وسیعی از اراضی ملی استان یزد، با وساطت سازمان حفاظت محیط زیست از سوی وزارت جهاد کشاورزی به بخش خصوصی واگذار شده که قرق روباز در شهرستان مهریز یزد یکی از آنهاست، دیگر شکار برای عقابها و سایر حیوانات گوشتخوار آنقدرها هم بیدردسر نیست! چرا که این اراضی ملی که حالا قرق خصوصی نام گرفتهاند و قرقداران بابت حفاظت از آن حق فروش مجوز شکار دارند؛
این شکارفروشی را البته سازمان حفاظت محیط زیست «بهرهبرداری» عنوان کرده و درصدی از عواید حاصل از آن را از قرقدار دریافت میکند؛ بدین ترتیب از آنجا که پروانههای شکار در قرقهای خصوصی بین 11 هزار تا 27 هزار یورو به شکارچیان خارجی فروخته میشود آنچه عقاب مهریز، رایگان از زمین بلند کرده از نگاه مسئولان قرق روباز مهریز، یک شکار چندین هزار یورویی است!
بر اساس گزارش روابط عمومی اداره کل حفاظت محیط زیست استان یزد، مسئولان محیط زیست شهرستان مهریز که ظاهرا رصد حیوانات قرق روباز را در دستور کار خود دارند پس از مشاهده ماجرای شکار بزغاله وحشی توسط عقاب در دوربینها، خود را به محل رسانده و پیش از آنکه عقاب مجالی یابد تا شکاری که به زمین انداخته را با خود ببرد، بزغاله را به پاسگاه قرق منتقل میکنند! در پایان این گزارش، از اینکه بزغاله شانسی برای ادامه حیات نیافته و در مدت کوتاهی تلف شده، ابراز تاسف میشود تا این پرسشها طرح شوند که آیا مسئولان محیط زیست کشورمان به راستی انتظار دارند بزغالهای که به گفته خودشان از ارتفاع 60 متری به زمین پرتاب شده زنده بماند؟ آیا در آوردن طعمه از چنگال عقاب و یا سایر حیوانات شکارگر، توسط نهاد متولی حفاظت از حیات وحش در نقطهای از جهان مسبوق به سابقه است؟ آیا این مداخله مسئولان محیط زیست در نظام طبیعت را میتوان ناشی از انگیزهای به جز خدمت به قرقداران دانست؟
آنچه انتشار خبر فوق به وضوح به تصویر میکشد، چیزی جز بیپروایی مسئولان محیط زیست در منفترسانی به قرقداران است؛ قرقدارانی که به لطف مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست نه تنها خود را محق بهرهبرداری از اراضی ملی میدانند بلکه با ساخت آبشخور و پخش علوفه دستی در این مناطق، عملا دامگاههایی به وجود آوردهاند که وحوش را از زیستگاههای مجاور به سوی خود جذب کند، در نتیجه جمعیت وحوش در این قرقها افزایش مییابد و مسئولان محیط زیست با اعلام نتایج سرشماریهای جدید با این توجیه که قرقداران در تکثیر و پرورش وحوش موفق بودهاند با فروش مجوز شکار در این دست قرقها موافقت میکنند!! در حالی که جمعیتی که به قرقها اضافه شده نه حاصل تکثیر و پرورش موفقیتآمیز بلکه حاصل تخلیه زیستگاههای مجاور است و قرار گرفتنشان در تیررس گلوله شکارچیان داخل قرقهای خصوصی.
ماجرای رقابت مسئولان محیط زیست مهریز با عقاب، یکی از بزرگترین نگرانیهای طرح شده در خصوص قرقهای اختصاصی را به تصویر میکشد؛ نگرانی از اینکه برای شکارگران طبیعی چون پلنگ، کفتار، خرس، گرگ و پرندگان گوشتخواری که در پی مهاجرت علفخواران به قرقها، برای یافتن طعمه به این قرقها نزدیک میشوند و در نتیجه رقیبی برای قرقداران به حساب میآیند، چه سرنوشتی رقم خواهد خورد؟ آیا درآوردن طعمه از چنگال آنها پایان ماجراست؟ یا موافقت پنهانی قرقداران با شکار رقبایی چون پلنگ که شکارچیان خارجی بابت شکارشان مبالغ هنگفتی خواهند پرداخت، روی دیگر ماجراست؟
بیشتر بخوانید:
قرقهای اختصاصی، آفت زیستگاههای حیات وحش
مجلس، خواهان خواهان ابطال مصوبه قرقهای اختصاصی
انتهای پیام/