اشک بر سیدالشهداء(ع) نشانه ایمان است
حجت‌الاسلام علی‌پناه گفت: اشک بر امام حسین (ع) نشانه ایمان است و مومنان چون به دنبال فرصتی برای رشد و تقرب به خدا هستند، با یاد و اشک بر مصائب سیدالشهداء (ع) این مسیر صعود را سریع‌تر طی می‌کنند.
حجت‌الاسلام میثم علی‌پناه محقق و کارشناس علوم دینی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، با اشاره به حدیث «کلنا سفن النجاة و لکن سفینة جدی الحسین (ع) اوسع و فی لجج البحار اسرع» گفت: گویی اراده تکوینیه خدا بر این امر تعلق گرفته که امام حسین (ع) نزدیک‌ترین و آسان‌ترین راه به سوی خداوند متعال باشد.
وی افزود: در روایت داریم که خدا امام حسین (ع) را خلق کرد تا امام حسین (ع) ملجأ و پناه انسان‌های خاطی اما پشیمان باشد و به همین جهت اختصاصاتی برای حضرتشان قرار داده تا این راه میانبر، زودتر افراد را به حق تعالی منتهی کند.
حجت‌الاسلام علی‌پناه گفت: خداوند برای امام حسین (ع) امتیازهای ویژه‌ای درنظر گرفته، شفا را در تربت و زیارتش را برترین زیارت قرار داد، اجابت دعا را تحت قبّه او و اشک در مصائب او را موجب رهایی و حتی خاموشی آتش جهنم قرار داد، ایامی را که زائر به زیارت او برود، از عمر آن فرد حساب نمی‌کند، برای حج نمی‌توان پول قرض کرد و باید مستطیع بود اما برای زیارت امام حسین (ع) اهل بیت فرمودند می‌توانید پول قرض کنید و ... .
این محقق و کارشناس علوم دینی خاطرنشان کرد: در روایت داریم که امیرالمومنین (ع) اینگونه امام حسین (ع) را خطاب می‌کردند: «یا عبرة کل مومن»، ای اشک هر انسان مومن. این یعنی اشک بر امام حسین (ع) نشانه ایمان است و مومنان چون به دنبال فرصتی برای رشد و تقرب به خدا هستند، با یاد و اشک بر مصائب حضرت سیدالشهداء (ع) این مسیر صعود را سریع‌تر طی می‌کنند.
وی یادآور شد: آیت‌الله مرعشی نجفی وقتی می‌خواست وصیت نامه بنویسد، طوری این کار را کرد که انگار در طول زندگی‌اش فقط سینه زنی و گریه کرده است، او چنین می‌نویسد که دوستان تمام امیدم این است که امام حسین (ع) دستم را بگیرد، تمام سرمایه من اشک بر سیدالشهداء (ع) است. در موقع تشییع جنازه‌ام عمامه مرا باز کنید و یک سر آن را به تابوت و یک سر آن را به منبر امام حسین (ع) ببندید و روضه وداع بخوانید.
حجت‌الاسلام علی‌پناه گفت: برای اینکه در این برهه از زمان همچون کاروانیان حسینی، حسینی شویم و حسینی بمانیم باید سیره سیدالشهداء (ع) را محور زندگی خود قرار دهیم، وگرنه با حسین از یا حسین یک نقطه کم دارد ولی با حسین بودن کجا و یا حسین گفتن کجا. باید همانطور که سینه می‌زنیم خوب هم نماز را اقامه کنیم و در رفتار و کردار و کسب و کار خود رضایت و خشنودی مولایمان را درنظر بگیریم.
این محقق و کارشناس علوم دینی تأکید کرد: هیئتی شدن و و سینه زدن و گریه برای امام حسین (ع) قدم اول و مقدمه اقتداء به سیدالشهداست اما نباید در مقدمه بمانیم، بلکه باید ارزش‌ها و آرمان‌های حسینی را در تمام ابعاد زندگی و جامعه‌مان پیاده کنیم. به عبارت دیگر ما نباید امام حسین (ع) را در یک صبح تا عصر عاشورا سال 61 محصور کنیم. حضرت در مدینه هم بوده، تجارت و تعاملات با مردم و مسائل اجتماعی و ... هم داشته، آنها تماماً نقشه راه شیعه هست و نباید مورد غفلت قرار بگیرد. باید زوایای دیگر این جریان عظیم را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم.
انتهای پیام/
