مصاحبه|آیا ناتو قذافی را از قدرت سرنگون کرد؟

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، سرنگونی رژیم قذافی بخش مهمی از تاریخ لیبی، شمال آفریقا و حتی جهان اسلام به‌شمار می‌رود. این رخداد ابعاد مختلفی دارد که هنوز مورد واکاوی و عیارسنجی قرار نگرفته‌اند. سال‌هاست که غربی‌ها چنین وانمود کرده‌اند که نقش مهمی در سرنگونی رژیم قذافی داشتند. "حسین اکبری" سفیر سابق ایران در طرابلس است. او در زمان سرنگونی رژیم قذافی در لیبی حضور داشت و از نزدیک شاهد تحولات این کشور بود. نقش ناتو در سرنگونی رژیم قذافی را از آخرین سفیر ایران در طرابلس جویا شدیم که پاسخ او به‌شرح ذیل است؛

یک بحثی وجود دارد به این معنا اگر ناتو وارد لیبی نمی‌شد و نمی‌جنگید، مردم لیبی به پیروزی نمی‌رسیدند، اولاً حرکتی که مردم لیبی برای سرنگونی رژیم قذافی شروع کردند، در شرق این کشور بود، یعنی بنغازی بود و حدود یک هفته بیشتر طول نکشید که تمام شرق لیبی آزاد شد. وقتی نیروهای قذافی با سلاح و تجهیزات به‌سمت شرق لیبی حرکت کردند، چند تن از خلبانان لیبیایی از فرودگاه بنغازی به‌پرواز در آمدند و ستون نظامی او را بمباران کردند.  در همان زمان، جنگنده‌های فرانسوی نیز همین ستون را بمباران کردند ولی به‌دلیل غلبه رسانه‌ای که غرب دارد، این قهرمانی لیبی‌ها مطرح نشد و اعلام کردند جنگنده‌های فرانسوی ستون نظامی قذافی را بمباران کردند و به‌نوعی نقش لیبیایی‌ها را در این ماجرا نادیده گرفتند.

ناتوانی قذافی

وی با بیان اینکه چنانچه نیروهای قذافی به بنغازی می‌رسیدند، قادر به انجام کاری نبودند، اظهار داشت: شرق لیبی جایی نبود که نیروهای قذافی بتوانند آنجا را تحت کنترل خود بگیرند. در اینجا باید به این نکته اشاره کنم،  قذافی به‌معنای واقعی کلمه ارتش نداشت چرا که ارتش لیبی منحل شده بود. قذافی تعدادی مزدور، گردان و یگان‌هایی داشت که فرزندانش آنها را فرماندهی می‌کردند.  قذافی با چنین نیرویی نمی‌توانست در شرق لیبی کاری انجام دهد زیرا کل شرق لیبی سقوط کرده بود و این درحالی بود که انقلابیون لیبی می‌خواستند طرابلس را هم آزاد کنند.

غربی‌ها به‌دنبال راه‌حل سیاسی

سفیر سابق ایران در طرابلس با اشاره به ورود اولیه ناتو در جنگ داخلی لیبی گفت: در این زمان آمریکایی‌ها و سایر نیروهای غربی آمدند و برخی مراکز لیبی را هدف حملات خود قرار دادند اما بعد از مدتی احساس کردند که به آن حکومت مطلوب خود نمی‌رسند چون 17 فوریه 2011 انقلاب لیبی شروع شد. غربی‌ها بعد از چند ماه کار را متوقف کردند و به‌دنبال راه‌حل سیاسی رفتند. آنان احساس کردند، با این جریانی که دارد به حکومت می‌رسد، نمی‌توانند کنار بیایند. از نگاه آمریکایی‌ها جریان مزبور یک جریان تندرو و خطرناک بود. اینها از هر شهری یک نماینده آوردند و یک مجلسی تحت عنوان مجلس ملی انتقالی  تشکیل دادند. این مجلس اعلام کرد "ما حکومت موقت را اداره می‌کنیم. وقتی که پیروزی در کل لیبی قطعی شد، آنگاه انتخابات برگزار می‌شود و ما در انتخابات نامزد نمی‌شویم و مردم هر نوع ساختار حکومتی که انتخاب کردند، ما آن را می‌پذیریم. این مجلس یک قانون اساسی موقت  در سوم ماه رمضان سال 2011  تصویب کرد که  بر اساس آن عمل می کنند چون آقای عبدالجلیل خودش حقوقدان و وزیر دادگستری بود و این مسائل را بلد بود از این درچه وارد شد.

توقف عملیات ناتو

اکبری با تاکید براینکه ناتو حدود 8 الی 9 ماه عملیات نظامی خود را در لیبی متوقف کرد،  اظهار داشت:  در این مدت ناتو هیچ اقدامی انجام نداد. غربی ها نمی دانستند چه کار کنند. از یک طرف شرق لیبی آزاد شده بود و از طرف دیگر رژیم قذافی بر بخش از این کشور  حاکمیت داشت. در اینجا چند طرح مطرح شد. یکی از این طرح ها تشکیل دو دولت در لیبی بود.  یعنی این کشور تجزیه شود و یک دولت تحت حاکمیت قذافی و دولت دیگر در اختیار طرف مقابل باشد.  طرح دیگر آن بود که توافق شود، قذافی و خانواده اش در یک منطقه لیبی ساکن شوند،  در آنجا زندگی کنند،  کاری نداشته باشند و مردم حکومت را در اختیار بگیرند.  طرح سوم آن بود که قذافی به یک کشور اروپایی برود، آنجا زندگی کند و کاری هم به لیبی نداشته باشد . انقلابیون این طرح ها را نپذیرفتند و اعلام کردند که جنگ ادامه خواهد یافت.

حمله انقلابیون به طرابلس

وی افزود: انقلابیون لیبی یک عقبه ای در تونس داشتند و از طریق آن نیروهای خود را به " جبل غربی " انتقال دادند. این منطقه ارتفاعاتی داشت که به سمت طرابلس مشرف بود. انقلابیون در جبل غربی یگان های خود را آموزش و ساماندهی کردند و از آنجا حملات خود را به طرابلس شروع کردند.  درهمین زمان نیروهایی که شرق لیبی را در اختیار داشتند که ژنرال حفتر نیز جزیی از آنها بود، به سمت مصراته حرکت کردند. این شهر حدود 8 و 9 ماه تحت محاصره نیروهای قذافی بود. انقلابیون از طریق دریا از بنغازی سلاح و مهمات و تجهیزات لازم را برای مبارزان مصراته ارسال می کردند. در این مدت نیروهای قذافی نتوانستند هیچ اقدام قابل توجهی در مصراته انجام دهند. ناتو نیز فقط نظاره گر بود و هیچ اقدامی انجام نداد.  انقلابیون در روی زمین با نیروهای قذافی در جبل غربی، شرق لیبی و شهر مصراته  واقع در 200 کیلومتری شرق طرابلس می جنگیدند. درحقیقت، انقلابیون مسلح از  شمال ، جنوب ، شرق و شمال شرقی به سمت طرابلس حرکت کردند. هنگامی که انقلابیون درحال تصرف طرابلس بودند و کارها تمام شده بود،  ناتو اقدام به بمباران کرد تا این پیروزی را به نام خودش تمام کند. این درحالی بود که جنگ طرابلس تمام شده بود.  چه ناتو وارد می شد و چه نمی شد.  قذافی دیگر توان مقابله نداشت.

موج سواری ناتو

این کارشناس تحولات شمال آفریقا تصریح کرد: در آن 8 یا 9 ماهی که غربی ها عملیات نظامی خود را در لیبی متوقف و تلاش کردند تا بحران داخلی این کشور را از راهکارهای سیاسی حل و فصل کند منتها مردم شرق لیبی آن را نپذیرفتند و به راه نظامی خود ادامه دادند و کمک هایی از کشورهای همسایه مثل سودان ، تونس دریافت کرده بودند، هنگامی که داشتند پیروز می شدند، ناتو دوباره  وارد عملیات نظامی شد تا بر موج تحولات لیبی سوار شود و پیروزی علیه رژیم قذافی را به نام خودش ثبت کند. واقعا انقلاب لیبی را مردم این کشور انجام دادند و ناتو آن ادعایی را می کند که نقشی در پیروزی علیه نظام قذافی را دارد، ادعای واهی است.   

متن کامل این مصاحبه به زودی منتشر می‌شود. 

انتهای پیام/