بقعه ایوب انصاری؛ اسرار عرفانی تکاب بر فراز کوه+ تصاویر
بقعه ایوب انصاری یکی از اماکن تاریخی مذهبی است که در قله کوهی به همین نام در ۱۳ کیلومتری جنوب تکاب واقع‌شده و از قدیم‌الایام محل مراسمات عرفانی بوده اما به سبب صعب‌العبور بودن محل استقرار آن از نگاه بیشتر گردشگران دور مانده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه، آذربایجان غربی یکی از استان‌هایی است که تاریخی کهن و غنی دارد و مردمانی از هزاره‌های قبل در این استان می‌زیستند و اماکن تاریخی و آثار مکشوفه در شهرهای مختلف نشان‌دهنده این موضوع هستند.
تکاب یکی از ثروتمندترین شهرهای آذربایجان غربی است که با داشتن معادن طلا و سنگ‌های صنعتی و آثار ثبت‌شده جهانی، طبیعتی بکر و ناشناخته از بسیاری از امکانات محروم مانده است ولی استفاده درست از این ظرفیت‌ها و شناسایی به‌موقع فرصت‌ها آثار مثبت فراوانی مانند رونق کسب‌وکار، ایجاد فرصت شغلی جدید، توسعه زیرساخت‌ها و بهبود خدمات را در پی دارد.
بقعه ایوب انصاری در 13 کیلومتری جنوب شهرستان تکاب و جنوب غربی قریه دورباش (دورباش در زبان آذری به معنی بایست سر) به عنوان یکی از اماکن مهم مذهبی آذربایجان غربی محسوب می‌شود که تاکنون آنگونه که باید و شاید معرفی نشده و همین عامل سبب ناشناخته ماندن این مکان تاریخی شده است.
بعد از اسلام یکی از معماری‌هایی که مورد اهمیت قرار گرفت و عملکرد خاصی در آن دیده می‌شد معماری آرامگاه‌ها بود، این اماکن معمولاً بر روی قبور افراد سرشناس و یا عارف احداث می‌شد و تنها به مکانی برای تدفین یا یادبود محدود نبوده و بلکه در میان مردم از قداست و منزلت بالایی برخوردار بودند که در زمان‌های مشکلات و سختی برای یافتن آرامش به این اماکن رجوع می‌کردند.
بقعه ایوب انصاری در بالای کوهی با مصالح بومی و با رعایت اصول اقلیمی احداث شده است، معماری آن با توجه به شرایط اقلیمی درون‌گرا بوده و وقتی در خارج از آن ایستاده شود محوطه اطراف در زیر پا قرار می‌گیرد.
این بنا که امروزه زیارتگاهی مقدس برای اهالی این منطقه است متعلق به شخصی به نام ابوایوب انصاری است که سال وفات این شخص سال 850 هجری قمری ذکر شده است و به گفته کارشناسان در مدارک و اسناد به دست آمده از دوره صفویه مربوط به موقوفات این بقعه است و این شخص فردی بسیار نامی و در میان مردم بسیار محبوب بوده است و در همه جا به نیکی از این فرد نام برده شده است.
بنای مقبره از سه بخش اصلی دهلیز یا کفش کن، چهار طاقی و بنای خود مقبره تشکیل یافته، مدخل بنا در قسمت جنوب شرقی آن قرار دارد و مصالح به کار رفته در بنا سنگ لاشه و قلوه سنگ و ملات ماسه و آهک است همچنین ابعاد سنگ‌های پایین بنا بزرگ‌تر از سنگ‌هایی است که در قسمت‌های بالا به کار برده شده است همچنین در بررسی این اثر تاریخی صندوقچه چوبی نفیسی به دست آمده است که بعد از مدتی توسط افرادی دزدیده و ناپدید می‌شود.
تناسبات ارتفاعی، ابعاد و رنگ مصالح سنگی زیبایی و جلوه خاصی به بنا بخشیده و آن را در نوع خود بنایی منحصربه‌فرد ساخته است همچنین قرار گرفتن آن بر قله کوه بسیار بلندی که مشرف به دشت‌های اطراف است و از فاصله دور می‌توان این مکان تاریخی را در بالای قله تشخیص داد، چشم انداز بسیار خوبی به این بنا داده است.
به گفته باستان شناسان اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری آذربایجان غربی دو کتیبه سنگی مربوط به این بقعه وجود دارد که هم‌اکنون در اطراف بنا رها شده‌اند و جای اصلی آن‌ها به درستی معلوم نیست که کتیبه نخست به ابعاد 38×95 سانتی متر بوده که به‌وسیله شخصی به نام ملأ قلندر نوشته شده و تاریخ آن 1095 هجری قمری است، کتیبه دوم تاریخ 1283 ه. ق را دارد و مربوط به قبر ملأ عبدالله یکی از آخرین متولیان بقعه است اگرچه این کتیبه نسبت به کتیبه نخست جدیدتر است اما به علت قرار گرفتن در هوای آزاد آسیب فراوان دیده و به علت جابجا شدن کتیبه محل قبر دقیقاً مشخص نیست.
این بنا به سبب پیشینه کهن و مذهبی بودن از جایگاه خاصی برخوردار است اما به دلیل نبود راه ارتباطی مناسب و نبود تبلیغات ناشناخته مانده همچنین به گفته کارشناسان این بقعه یک‌بار در سال 72 و بار دوم در سال 74 مرمت شده است اما دیده‌ها نشان می‌دهد که هنوز جاده منتهی به این مقبره نامناسب و غیرقابل استفاده است ولی می‌تواند با کمی توجه و ایجاد امکانات رفاهی به منطقه‌ای توریست پذیر تبدیل شود.
گزارش از ثمین کاظمی
انتهای پیام/ش
