«ایرانی بپوش»| صادرات پوشاک بنگلادش به میزان کل صادرات غیرنفتی ایران است

علیرضا حائری، فعال اقتصادی و عضو هیات مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران در گفت وگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، درباره اشتغالزایی  در صنعت پوشاک و نساجی گفت:تعداد شاغلان این بخش در فضای رسمی حدوداٌ 300 هزار نفر است. اما بسیاری از واحدهای تولیدی پوشاک به صورت غیر رسمی فعالیت می کنند و همین موضوع باعث شده است که آمار اشتغالزایی صنعت پوشاک به صورت کامل مشخص نیست. یکی از مشکلات این نوع اشتغال این است که نه آمار درست و دقیقی دارند و نه به دولت مالیات پرداخت می کنند که آمارشان در دسترس باشد.

 وی درباره هزینه ایجاد شغل در بخش پوشاک گفت: زمانی که دلار 4 هزار تومان بود، هزینه ایجاد یک شغل در صنعت پوشاک سرانه حدود 30 میلیون بود. اما اگر بخواهیم با دلار 10 هزار تومان این رقم را محاسبه کنیم، سرانه ایجاد یک شغل در صنعت پوشاک حدود 60 میلیون تومان است. به عبارتی هزینه ایجاد یک شغل در صنعت نساجی و پوشاک معادل یک چهارم متوسط صنعت است.

حائری درباره ظرفیت اشتغال زایی در صنعت پوشاک گفت: از سال گذشته که ممنوعیت واردات پوشاک خارجی اعلام شد، فرصتی برای تولید کنندگان داخلی ایجاد شد تا بتوانند با تمام ظرفیت فعالیت کنند. اگر تا سال گذشته سهمی از پوشاک دراختیار واردات بود، در حال حاضر آن سهم در اختیار تولید کننده داخلی است. فکر می کنم در حال حاضر بخش پوشاک با ظرفیت 60 درصدی در حال فعالیت است، اما متأسفانه از  این فرصت استفاده نمی شود.

این فعال اقتصادی با بیان اینکه یک تولید کننده برای اینکه بتواند به راحتی فعالیت کند و قدرت رقابت پذیری داشته باشد باید تمام ابزار را در اختیار داشته باشد گفت: اخیراً شنیده ام زیپ و دکمه های فلزی در بازار کم شده است و وارد نمی شود و این موضوع یکی از مشکلات تولیدکنندگان است. اگر صنعت پوشاک رونق بگیرد، صنعت نساجی راه می افتد. تولیدکنندگان پوشاک احتیاج دارند مواد اولیه و نقدینگی در دست داشته باشند تا بتوانند با تمام ظرفیت کار کنند. به طور مثال اگر در پارچه کمبودی در بازار وجود دارد، این کمبود باید رفع شود و در اختیار تولید کنندگان پوشاک قرار بگیرد. اما قبل از این باید بازار خرید محصولاتشان وجود داشته باشد.

حائری با بیان اینکه نساجی همواره پتانسیل ایجاد اشتغال را دارد گفت: متوسط سرمایه گذاری برای اینکه در صنعت نساجی شغلی ایجاد شود، یک چهارم متوسط صنعت است. یعنی اگر با 30میلیون تومان امکان ایجاد یک شغل در نساجی باشد، برای ایجاد یک شغل در صنعت باید 120 میلیون تومان هزینه کرد. به همین دلیل صنعت نساجی ظرفیت ایجاد اشتغال و مقابله با بیکاری دارد.

وی گفت: اگر بخواهیم معضل بیکاری را حل کنیم. با استفاده از صنعت نساجی و پوشاک می توانیم، حجم وسیعی اشتغال ایجاد کنیم. ایجاد شغل در صنعت پوشاک نسبت به نسبت نساجی هزینه کمتری نیاز  دارد.

 حائری بیان کرد: یک نوع بی سلیقگی در عدم استفاده از پتانسیل صنعت نساجی و پوشاک برای رشد کشور وجود دارد. شاید تصور شود که یک کشور اگر بخواهد صنعتی باشد، باید در بخش فولاد و صنایع بزرگ رونق یابد. در صورتی که با صنعت نساجی به راحتی می توان ارز آوری داشت و هم ارزش افزوده ایجاد  و مشکل بیکاری را حل کرد.

این فعال اقتصادی با تأکید بر اینکه پوشاک پاک ترین صنعت کشور است اظهار داشت:واحدهای تولیدی پوشاک حتی اگر در وسط کلان شهرها ایجاد شود، هیچ گونه آلودگی زیست محیطی و صوتی ندارد و جز مشاغل سبز محسوب می شود.

 وی باتأکید بر اینکه صنعت پوشاک یک صنعت ارزآور،اشتغالزا،پاک وارزش آفرین است گفت:در سال های اخیر چندین سند توسعه صنعتی در کشور تدوین شد، اما متأسفانه برای توسعه صنعت پوشاک هیچ چشم اندازی دیده نشد. همیشه نساجی با الویت درجه دوم در نظر گرفته شد. هیچ وقت نساجی به عنوان صنعت ممتاز و برتر دیده نشده است. زمانی که صنعتی درجه دوم باشد، حمایت ها هم درجه دوم خواهد بود. در نتیجه این صنعت نمی تواند شکوفا شود.

حائری با اشاره به آمارهای کشور بنگلادش در صادرات پوشاک گفت: کشوربنگلادش درسال میلادی خود حدود 40میلیارد دلار صادرات پوشاک به اتحادیه اروپا و آمریکا داشته است. بنگلادش به اندازه صادرات غیرنقتی یک سال ایران ارزبه دست می آورد. زمانی که بنگلادش می تواند چنین ارز آوری از پوشاک داشته باشد؛ ایران هم حتماً می تواند. زیرساخت های ایران به لحاظ دانشگاهی، برق،بنادر،پتروشیمی،مواد اولیه بیشتر از بنگلادش دارد. با وجود اینکه در تمامی زمینه ها از بنگلادش جلوتر هستیم اما مجموع صادرات ما در سال 97 در صنعت پوشاک 60میلیون دلار بوده است. دلیل موفقیت کشورهایی مانند بنگلادش و چین و تریکه در صنعت پوشاک و نساجی  این است که آنها به نساجی خود بها داده اند. ما بها نداده ایم و تمام توجه خود را به سمت چند صنعتی برده ایم که هیچ وقت هم موفق نبوده است.

 این فعال اقتصادی با بیان اینکه ممنوعیت پوشاک به کشور باعث افت پوشاک داخلی می شود گفت: اگر واردات به کشور آزاد باشد، صنایع داخلی امکان رقابتی پیدا می کنند و متناسب با برندهای برتر رشد می یابند. سال های  زیادی واردات خودرو خارجی به کشور ممنوع بود،آیا صنعت خودرو پیشرفت کرد یا پس رفت؟ زمانی که رقیبی در بازار وجود نداشته باشد، تولید کننده در جهت افزایش کیفیت گام بر نمی دارد، و تلاش نمی کند تا مد طراحی های خود را به روز کند و از سوی دیگر نیازی به کاهش قیمت تمام شده برایش وجود ندارد. چرا که هر چه تولید کند در بازار به فروش می رسد.

 وی ادامه داد:تجربه ناموفق ممنوعیت کالای وارداتی را در خودرو داشتیم و اکنون به پوشاک کشیده شده است. صنعت همانگونه که به تولید و صادرات نیاز  دارد برای رقابت به واردات نیاز دارد. اگر رقابت از بازار گرفته شود، پیشرفتی وجود ندارد. زمانی که واردات ممنوع می شود، قاچاق زیاد می شود. وقتی قاچاق زیاد شود در درجه اول، عوارض دولت زیاد می شود،آمار صحیحی هم در داخل کشور از قاچاق وجود ندارد. اگر فرض کنیم که حدود 20درصد بازار پوشاک در دست رقبای خارجی قرار گیرد، اتفاق بدی نمی افتد،بلکه تولید کننده داخلی مجبور می شود تا همپای تولید کننده خارجی رقابت کند و خود را به تولید کننده داخلی برساند و دانشی بیاموزد.

این فعال اقتصادی گفت: در مقابل ما هم باید بتوانیم 25درصد از بازار رقبا را بگیریم،اگر تولید کننده ما نمی تواند بازار رقبا را در اختیار بگیرد،راه حلش این نیست که واردات را ممنوع کنیم. باید اجازه دهیم رقابلت در بازار وجود داشته باشد، تا صنایع داخلی رشد پیدا کنند. تنها راه حلی که برای توانمندسازی صنعت وجود دارد، ممنوعیت کالای وارداتی  باعث می شود که چند واحد تولید کننده سود کنند اما صنعنت پوشاک رشد پیدا نمی کند. ممنوعیت کالای وارداتی به نفع تولید کنندگان است نه صنعت پوشاک و کشور. 

 وی با بیان اینکه یکی از مشکلات اصلی واحدهای تولید مشکل نبود تقاضا در بازار است گفت: ضرورت دارد تا در کنار رونق تولید، رونق بازار در دستور کار قرار گیرد.رونق بازار با تقویت قدرت خرید مردم و تقویت ارزش ریال امکان پذیر است. زمانی که تولید باشد اما تقاضا نباشد، تولید کنند متضرر می شود. بازار باید از حالت رکود فعلی خارج شود. زمانی که بازار رونق پیدا کرد،تولید هم خود به خود رونق می یابد.

انتهای پیام/