دورهمی شاعران در «دلیران هرمزگان»/ موشک سوم خرداد به پهپاد رسید

به گزارش خبرگزار ی تسنیم، شب شعر «دلیران هرمزگان» با حضور جمعی از شعرا در نخلستان سازمان هنری رسانه ای اوج برگزار شد.

در این برنامه شاعران آیینی و انقلابی از نسل های مختلف به شعر خوانی پرداختند و عمق احساسات بیگانه ستیزانه جامعه ایرانی را در قالب شعر بیان کردند. محمود اکرامی، حمیدرضا شکار سری، مهدی جهاندار، محسن کاویانی، محمدحسین ملکیان، پیمان طالبی، زهرا سپه کار، محمد توکلی، سید مجید موسوی از شاعرانی بودند که با حضور در این نشست به شعر خوانی پرداختند. در ادامه گزیده ای از اشعار قرائت شده در این محفل ادبی را می خوانید.

مهدی جهاندار، شاعر کشورمان موضوع سرنگونی پهباد آمریکایی را در قالب شعر آماده کرده بود که با واکنش احساسی حضار روبرو شد:

بالِ پر سوختگان تاول خود را برداشت 

 روضه‌خوان گریه‌کنان مقتل خود را برداشت

شهر می‌رفت که در ظلمت خود غرق شود 

کشتی راه خدا مشعل خود را برداشت

آفرین بر شرف و همّت حرّ بن یزید 

پیش از آنی که رَود قافله، خود را برداشت

خوش به حال لب شمشیر عدالت‌خواهی  

که در این آمد و شد، صیقل خود را برداشت

کربلا قصه‌ی امروز من و توست رفیق 

کربلا ماضی و مستقبل خود را برداشت

نوعروسی است شهادت که شب حجله فقط  

  یک نظر چارقد مخمل خود را برداشت

موشک سوم خرداد به پهپاد رسید 

گام دوم قدم اوّل خود را برداشت

محمود اکرامی، شاعر و غزل سرای شناخته شده کشورمان به عنوان نفر بعدی شعری پر احساس را برای حضار قرائت کرد:

گنجشکانی نورس اند، که در سرما ریز قرن، گلوله می شوند و می افتند روی دست های خیابان

حالا به جماعت دیوانه می شوم، به فردا قدیس و فریاد میزنم:

چارستون سازمان ملل را، موریانه های سکوت جویده اند

و سربازان ناتو، بردگان تتو کرده معاصرند

خدای من، به کدامین جرم، گل ها گلوله می شوند

خدای من، اینجا کجای زمین است، حلب، غزه؟ کربلا!

امروز بیست و سوم رمضان است یا دهم محرم

روزه بگیرم یا روضه بخوانم؟

محمدحسین ملکیان شاعر جوان اصفهانی، شاعر بعدی بود که شعری پر مضمون در وصف سلطه گری های انگلستان قرائت کرد.

بازی به نفعت شروع شد 

تو انگلیس و من ایران

تو توپچی های لندن 

من نفت مسجد سلیمان

از اولِ بازی، توپُ 

انداختی توو زمینم

با خنده دستور دادی

تا پای میزت بشینم

تو با کراوات رنگی 

من با کلاهِ گشادم

با خوردن جام بر جام 

دریا رُ بر باد دادم

لبخند تو 《رویتر》 بود 

لبخند تو 《دارسی》 بود

هر جمله ی انگلیسیت 

یه فحش به فارسی بود!

با روسیه رو جهنم 

اسم 《گلستان》 گذاشتین

با همدیگه دست دادین 

دست روی ایران گذاشتین

تو دود می کردی و من 

توتون سیگار بودم

گفتی و گفتم فقط چشم! 

من شاه قاجار بودم

اون روزا حالا گذشته 

برگشتنت بی ضرر نیس

بازم پی امتیازی؟ 

نه! دیگه عهد قجر نیس!

روباه پیر زمونه! 

با شیر اگه در بیفتی

رویات هر روز، مرگه 

گفتم! نگی که نگفتی!

ما از تو ترسی نداریم 

یادت بمونه همیشه

خواب خلیجو ببینی 

کشتیت توقیف میشه

ناوی گرفتی و ما جاش 

از تو گرفتیم ناوی

آی توپیچی های لندن 

لا یک یک‌ مساوی!

حمیدرضا شکار سری، شاعر بعدی بود که در پشت تریبون قرار گرفت و شعرخوانی خود را اینگونه آغاز کرد:

مجسمه آزادی با کتاب قطورش، مهربان، نگران، آتش غزه را باد زد، کباب ها برشته شدند....

مجسمه آزادی، با مشعل فروزانش، پرنده ای را کباب کرد، و همراه کاروان کمک های انسان دوستانه، از راه غزه، به تل آویو ارسال کرد....

مجسمه آزادی، با آنکه نود و سه متر بلندی دارد، از غزه دیده نمی شود ...

مجمسه آزادی، رک کشید، غزه را ببیند، آسمان خراش های مزاحم نیویورک نگذاشتند...

هیروشیما، کرهف ویتنام، افغانستان، عراق، غزه ...

تاج مجسمه آزادی چند خار دیگر دارد؟

و در انتها

نه آتش فشان های خشمگین، نه شهابسنگ های غریبه، نه اعصار افسار گسیخته یخبندان ...

شاید میلیون ها سال بعد، زمین شناسان بگویند، دلیل نابودی حیات بر این سیاره آبی، ویروس مقاومی بود به نام آمریکا

پیمان طالبی شاعر جوان و دهه هفتادی که در حوزه شعر آیینی و انقلابی فعالیت می کند، شعری حماسی را برای شب شعر انتخاب کرده بود و آن را برای حضار قرائت کرد:

درخت شوره زارانم، به برگ و بر می اندیشم 

شگفتا من که بین دیگران، دیگر می اندیشم

پی تکریمم آمد هرکه از فرداش می ترسد 

که می داند که من چون شرزه شیر نر می اندیشم

"چه سود از دین اگر رجحان دهد تسبیح را بر تیغ؟" 

  از این منظر – به قول زاهدان – کافر می اندیشم!

به جای "هو" ، "سلونی" می کشم هنگام جنگیدن 

   بپرسیدم، که من با تیغ کج بهتر می اندیشم

مرا با این شمایانی که شیطانی ست، کاری نیست  

  شما دیگر می اندیشید و من دیگر می اندیشم

به نادر دلخوشید ای بزدلان سفله! اما من  

به شوق معرکه تنها به اسکندر می اندیشم

ز سر بیرون نخواهم کرد فکر سرزمینم را  

  سرم را هم بگیرد، باز هم از سر می اندیشم

میلاد حبیبی شاعر جوان کشورمان، آخرین شاعری بود که با شعر خوانی خود، حضار را بهره مند کرد:

دلگیر از خاموش ماندن های اجباری 

جا مانده در آواری از اخبار تکراری

ترس از اخبار جهان بک آن عقب بودن

سرگرم کار روز و فکر نان شب بودن

کم کم غرور پاکمان را از میان می برد 

لبخند ها فریاد را از یادمان می برد

از یادمان می‌برد گرچه شکوه‌هایی هست 

بالاتر از دست همه ، دست خدایی هست

تا اینکه دنیا بار دیگر  صحنه سازی کرد 

با دم شیر خفته‌ای ، روباه بازی کرد

پیری که چون دوشیزگان اینگونه مغرور است 

انگار نه انگار یک پایش لب گور است

لجاره‌ی پیری به  دنیا سخت چسبیده 

عفریته‌ی محکم  به تاج وتخت چسبیده

تا آنکه از ایران وایرانی نشان باقیست 

شیرینی این ماجرا زیر زبان باقیست

شیرین شبیه آرزوهای برآوزده 

تحقیر این روباه پیر دم در آوزده

یک روز جان دادند خرمشهر و آبادن 

خط مقدم می شود این بار هرمزگان

هرمز دلیری سالها با فقر خو کرده کزده 

اما به هر ترتیب حفظ ابرو کرده

هرمز آغشته است با خون خشت و سنگ او 

دست خداوند است در دستان تنگ او

با دست خالی باز پای عزتش مانده 

آری خدا را شکر یک‌جو غیرتش مانده

هرچند طنازیم،  این پایان مطلب نیست 

ایران همیشه با همه، لبخند بر لب نیست

انتهای پیام/