خون حسین می‌جوشد؛ نورِ حسین می‌تابد؛ پورِ حسین می‌آید
چنان که درختان سبز و پرثمر بوستان‌های زیبا با جوشش آب زمین و تابش نور خورشید می‌رویند، جوشش خون و تابش نور سیدالشهداء(ع) عناصر رویش جبهه مقاومت و جریان اربعین و ثمره نهایی آن تشکیل بوستان مهدوی، روی زمین و استقرار عالمیان زیر سایه «امنیت» اوست.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، قیام اباعبدالله علیه السلام، قیامی منحصر در تاریخ نیست، بلکه ماجرایی جاری در بستر آیندۀ تاریخ است؛ به این معنا که قیام امام حسین و ماجرای کربلا یک پایان نبود، بلکه آغاز نهضتی بود که امتداد آن منجر به پیروزی کامل جبهه حق علیه جبهه کفر تا استقرار حکومت حقه الهی به‌فرماندهی امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف می‌شود؛ به این صورت که پس از شهادت امام حسین، نهضت‌های متعددی علیه حکومت وقت شکل گرفت تا حدی که پایه‌های حکومت بنی‌امیه را متزلزل کرد؛ همان بنی‌امیه‌ای که تا قبل از جریان عاشورا، جامعه اسلامی را تا حد اَمویّت و دشمنی با اهل‌بیت علیهم السلام تنزل داده بود.
در یک نگاه منطقی به تاریخِ پس از شهادت امام‌حسین به این نکته دست می‌یابیم که «به‌قدری بیداری در قلوب مردم شکل گرفت که جامعه اسلامی در کوتاه‌مدت به‌سوی محبت عترت گرایش یافت؛ این گرایش به‌قدری گسترده بود که عباسیان یا همان بنی‌العباس، با سوءاستفاده از آن، شعار خویش را «الرّضا مِن آل‌‌محمد» قرار داد و به این ترتیب، بنی‌امیه را کنار زد تا در مسند حکومت اسلامی قرار گیرد و بالاخره توانست در اوایل امامت امام صادق علیه السلام، مسند حکومت اسلامی را غصب کند».
همچنین نهضت امام‌حسین(ع) در درازمدت، الگوی مناسبی برای بسیاری از نهضت‌های اسلامی و آزادی‌بخش شد که اوج آن را در نهضت الهیِ انقلاب اسلامی می‌بینیم؛ مواردی مثل حرکت جمعی و کاروانی، اطاعت و تبعیت، ایثار، جانبازی، وفاداری، شجاعت، استقامت و غیره، از گزاره‌های مشترک هر دو نهضت شناخته می‌شوند؛ از این جهت است که امام خمینی(ره) انقلاب را پرتوی از عاشورا معرفی کرده و فرمود «انقلاب اسلامی ایران پرتوی از عاشورا و انقلاب عظیم الهی آن است.»، در این نوع نگاهِ امام بزرگوار ما، عاشورا به‌برکت امام‌حسین، چشمه‌ای از نور است که باعث رویش انقلاب‌های الهی و با پشتوانه‌ای از نور می‌شود؛ با این نوع نگاه است که انقلاب اسلامی انفجار نور شناخته می‌شود.
از یک منظر معرفتی می‌توان گفت امام‌حسین(ع) نوری جاری در عالم است که این نور هیچ‌گاه به خاموشی نمی‌رود و در هر بار، قلوب پاک‌طینتان عالم را مورد تحول قرار می‌دهد و زمینه‌های رفعت معنوی آنها را فراهم می‌کند؛ همچنین این نور عظیم آسمانی و پیوسته جاری در عالم هستی، در هر بار، ظلمت‌ها را کنار زده و امت‌های حق‌طلب را به پیروزی و سرافرازی می‌رساند؛ از این جهت در زیارتنامه‌ای منسوب به اهل عترت(ع) می‌خوانیم «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ اللَّهِ الَّذِی لَایُطْفَى؛ سلام بر تو ای نور خدا که خاموش نشود»؛ این فراز از زیارتنامه می‌تواند اشاره‌ای به این آیه از قرآن باشد که خداوند فرمود «یُریدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُون؛ مى‌خواهند نور خدا را با دهانهایشان خاموش کنند، در حالى که خداوند کامل‌کننده نور خود است، گرچه کافران خوش نداشته باشند»، همچنان که امام کاظم در تفسیر این آیه فرمود: مقصود این است که مى‌خواهند ولایت امیرالمؤمنین را با دهانهای خود خاموش کنند؛ یُرِیدُونَ لِیُطْفِئُوا وَلَایَةَ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ بِأَفْوَاهِهِم» سپس راوی می‌گوید درباره ادامه آیه یعنی «و خدا تمامکننده نور خویش است، وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ» از ایشان پرسیدم و امام فرمود «خدا کامل‌کننده امامت است و امامت همان نور است؛ وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ وَ الْإِمَامَةُ هِیَ النُّورُ»؛ این گفته خداى عز و جل است که: «فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أَنْزَلْنا؛ به خدا و رسولش و نورى که فرو فرستادیم، ایمان بیاورید.»، فرمود: نور، همان امام است.
با این تعریف:
اگر کربلا برترین مکان عالم شناخته شد و اگر خداوند به این زمین مبارک عظمت بخشید و آن را رفعت داد، به‌برکت تابش انوار مقدس امام‌حسین بر این سرزمین مبارک است و اگر اصحاب امام‌حسین در اندک مدتی به بالاترین درجات معنوی دست یافتند تا اعلی علّیّین اوج گرفتند، تحت تربیت‌های نورانی آن حضرت صورت گرفت.
از این جهت هم کربلا چشمه ارزش‌ها شد و هم اصحاب امام‌حسین سرچشمه تمام نیکی‌ها و الگویی برای حق‌طلبان عالم شناخته شدند، الگوهایی که نور امام‌حسین از باب ایشان به عالم ساطع می‌شود که در اوج ایشان قمرالحسین یعنی ابوالفضل العباس قرار دارد.
بنابراین، نوع نگاه ما به امام حسین و ماجرای عاشورا باید فرازمانی و فرامکانی باشد تا بتوانیم همواره از ارزش‌ها و هدایت‌های آن بهره ببریم؛ کسانی که از منظر «نور» به اهل‌بیت و امام‌حسین می‌نگرند، افرادی‌اند که زمینه بهره از هدایت‌های حسینی را برای خویش فراهم می‌کنند؛ برای چنین افراد مؤمنی، این روایت نبوی به‌صورت ملموس نمود دارد که فرمود: «إنَّ الحَُسین مِصباحُ الهُدَى و سَفینةُ النَّجاة» و این نور نه‌فقط منحصر در سال 61 هجری، بلکه نوری پیوسته جاری در تمام تاریخ گذشته و آینده است. برای چنین افرادی ایام اربعین، تداوم نور الهی در عالم است که آغاز آن به جریان عاشورا و کربلا بازمی‌گردد؛ نوری که پاک‌طینتان عالم را از سراسر دنیا و با هر دین و آیین و نژادی جذب خویش می‌کند و به‌سوی نابودی بدان و بدی‌ها و پس از آن به‌سوی بسترسازی ظهور امام عصر(عج) هدایت می‌کند.
انتهای پیام/+
