۲ فینالیست و همچنان دور از سکو/ ۲ عنوان چهارمی، ۷ مدال و ۵ سهمیه از تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، رقابت‌های جهانی کشتی آزاد و فرنگی در سال 2019 که اولین مرحله گزینشی المپیک محسوب می‌شد در آخرین روزهای تابستان (روزهای 23 تا 31 شهریور) در نورسلطان قزاقستان برگزار شد.

پیش از اعزام دو تیم کشتی آزاد و فرنگی ایران به این رقابت‌ها، مسئله مهم وضعیت کشتی بود که بعد از ماه‌های طولانیِ بلاتکلیفی، باید روانه سخت‌ترین مسابقه جهانی می‌شد. جهانیِ قبل از المپیک که اولین مرحله گزینشی المپیک بود.

تیم‌ها 17 مرحله اردو پشت سر گذاشته بودند و طبیعتا باید از آمادگی بدنی خوبی بهره می‌بردند، اما مسئله کشتی در سال‌های اخیر، هرگز بحث آماده‌سازی نبوده که با هر کادرفنی همان تمرینات سخت و طاقت فرسا برای رسیدن به مدال انجام شده است.

مسئله کشتی در این سال‌ها، روحی و روانی بوده است. از شکست‌های در ثانیه‌های آخر گرفته تا از دست رفتن حس جنگندگی در برخی از کشتی گیران و کشتی ما خلاصه شده بود در یک ستاره بی بدیل به اسم حسن یزدانی و نفراتی که به نقره و برنز جهان بسنده می‌کنند.

آخرین عنوان تیم ملی کشتی فرنگی سال 2017 در پاریس به دست آمد، جایی که با سه برنز نایب قهرمان دنیا شدیم و همان وقت یکی از بدترین نتایج تاریخ کشتی آزاد حاصل شد؛ نهمی جهان.

سال 2018 برای هر دو تیم ما بد بود. آزادکاران با سه برنز ششم جهان شدند و فرنگی کاران با یک برنز، یازدهم. البته اگر منصفانه به نتیجه سال گذشته نگاه کنیم قرعه‌های بد و بدشانسی زیادی هم عاید کشتی ایران شد. اگر در روز اول رقابت‌ها و در همان مبارزه اول، حسن یزدانی با تیلور آمریکایی رودررو نمی‌شد، او هم بار دیگر فینالیست می‌شد و شوک بزرگ شکست ستاره، روی کل تیم تاثیر منفی نمی‌گذاشت که همه با یک دور کشتی از رقابت‌ها حذف شوند.

*مصدومیت 3 عنوان دار و از دست رفتن 3 سهمیه المپیک در نورسلطان

کشتی بعد از مسابقات جهانی 2018 بوداپست، دچار تغییر و تحولات زیادی شد. رسول خادم بلافاصله بعد از بازگشت از مجارستان، از سمت خود استعفا کرد و حمید بنی‌تمیم به عنوان سرپرست انتخاب شد. احکام سرمربیگری تیم‌های ملی بزرگسالان برای غلامرضا محمد و محمد بنا صادر شده و دو مربی بزرگ پس از دیدار با وزیر، استارت کار فنی شان را زدند.

به جرات هیچ کدام از برنامه‌های فنی و تورنمنت‌های مد نظر کادرفنی دو تیم به خاطر مشکلات مالی لغو نشد و هر آن چیزی که بنا و محمدی خواستند در اختیارشان قرار گرفت، فقط موضوع بلاتکلیفی و جنگ انتخاباتی بود که به لحاظ روحی و روانی آرامش دو تیم را به هم می‌زد تا اینکه روز 26 تیر ماه انتخابات برگزار شد و علیرضا دبیر مسئولیت را برعهده گرفت.

اردوها ادامه پیدا کرد و درنهایت جام بین المللی تفلیس گرجستان بود که روی انتخاب ملی‌پوشان دو تیم تاثیر زیادی داشت و چند کشتی گیر نامدار در هر دو رشته آزاد و فرنگی براساس این تورنمنت، شانس حضور در مسابقات جهانی را از دست دادند.

در تیم کشتی آزاد البته مصدومیت هم سه کشتی‌گیر عنوان دار و شاخص را از تیم دور کرد. اولین نفر مصطفی حسین خانی بود که پیش از مسابقات انتخابی تیم ملی (روز هفت تیر) دچار پارگی رباط شد و بلافاصله جراحی کرد تا خودش را به المپیک برساند.

بعد از او پرویز هادی شانس اصلی کسب مدال در مسابقات جهانی بود که از ناحیه کمر دچار مشکل شد و البته تا مدت‌ها نمی‌خواست بپذیرد که این جهانی را از دست داده و با این میزان آمادگی بدنی توان حضور در این رقابت‌ها را نخواهد داشت.سرانجام پس از بررسی‌های فراوان پزشکی، او روانه خانه شد تا پس از بهبودی، خود را برای المپیک آماده کند.

آخرین نفر هم که پذیرفت در این جهانی قادر به کشتی گرفتن نیست و مصدومیت‌های متوالی توان او را از بین برده، رضا یزدانی بود. کسی که حتی اگر امسال مدال هم نمی‌گرفت شانس زیادی برای کسب سهمیه المپیک داشت و نکته جالب اینکه ما در هر سه وزنی که نیروهای باتجربه‌مان را از دست دادیم و هر سه هم اوزان المپیکی بودند، سهمیه نگرفتیم.

رضا افضلی در دور نخست مقابل گندری گارزون کشتی گیر کهنه کار و دارنده مدال‌های نقره و برنز جهان از کوبا با نتیجه 5 بر 2 شکست خورد و با توجه به اینکه این کشتی گیر کوبایی در دور بعد مقابل حریف ازبکستانی مغلوب شد، از دور رقابت‌ها کنار رفت. به این شکل با یک دور کشتی، سهمیه وزن 74 کیلوگرم برای ایران از دست رفت درحالیکه اگر مصطفی حسین‌خانی عضو تیم بود، علاوه بر اینکه به لحاظ تجربه‌اش یکی از شانس‌های کسب مدال محسوب می‌شد، می توانست سهمیه المپیک را به دست بیاورد.

در وزن 97 کیلوگرم هرچند با حضور کشتی گیران شاخصی چون رشید سعدالله اف روس، اسنایدر آمریکایی و شریف شریف اف آذربایجانی، شانس رفتن روی سکو برای نماینده ایران خیلی کم بود اما به واسطه عملکرد خوب علی شعبانی در اردوی تیم ملی و کارنامه خوبش در جام تفلیس که کشتی پایاپایی با اسنایدر گرفت و دو بر یک مغلوب او شد، انتظار می‌رفت او دوام بیشتری در جدول رقابت‌ها داشته باشد و شاید حتی با کسب مدال شگفتی ساز شود اما بعد از شکست 9 بر یک ابراهیم جیفتجی قهرمان زیر 23 سال اروپا از ترکیه، مقابل الیزبار اودیکادزه دارنده مدال برنز جهان از گرجستان با نتیجه 11 بر 8 مغلوب شد و با توجه به شکست این کشتی گیر در دور بعد، از دور رقابت‌ها کنار رفت.

در وزن 125 کیلوگرم نیز درحالیکه یدالله محبی سال 2017 هم تجربه حضور در مسابقات جهانی را داشت، جایگزین پرویز هادیِ مصدوم شد و بعد از شکست 6 بر یک خودربولگا دورجخاند از مغولستان، کشتی خوب او با نیکولاس گویازدوفسکی دارنده مدال برنز جهان از آمریکا باعث شد همه به کسب مدال از سوی او امیدوار شوند اما او در یک مبارزه ضعیف، مقابل الکساندر خوتسیانیوسکی دارنده مدال برنز اروپا از اوکراین با نتیجه 3 بر 2 مغلوب شد و با توجه به شکست این کشتی گیر در مرحله بعد مقابل پتریاشویلی قهرمان جهان و المپیک، محبی بدون مدال و سهمیه از دور رقابت‌ها کنار رفت. تا سه سهمیه به این شکل از دست برود.

این بار امید زیادی وجود داشت که رضا اطری اولین مدال جهانی‌اش را بگیرد. او با بدنی فوق العاده و تیغ دار، شرایط خوبی برای کسب مدال در سبک وزن دارد، اما شاید تفکر او روی تشک، تفکری نیست که به مدال منجر شود و بعد از کشتی‌های خوبی که تا رسیدن به مبارزه رده بندی گرفت، بدترین عملکرد ممکن را مقابل کشتی گیر هندی داشت و از کسب مدال دور ماند.او سهمیه المپیک را در وزن 57 کیلوگرم گرفت اما اگر از سد حریفی که قطعا از او کمتر بود، برمی آمد، اکنون تیم ایران روی سکوی جهانی قرار داشت.

ناکامی بعدی ما در وزن المپیکی 65 کیلوگرم بود. جایی که امیرمحمد یزدانی در روز نخست رقابت‌ها نماینده ایران بود. او برای رسیدن به دوبنده تیم ملی، راهی طولانی را پشت سر گذاشته بود. بعد از درخشش در جام تختی، به عنوان یک مدعی جدی برای تیم ملی بزرگسالان مطرح شد و در انتخابی روز هفت تیر هم نفر اول وزن 65 کیلوگرم شد اما با تصمیم کادرفنی قرار شد در مسابقات جوانان جهان کشتی بگیرد و همراه تیم به استونی رفت، اما او نظاره گر کشتی های امیرحسین مقصودی شد و نتوانست ملی پوش ایران در این رقابت‌ها باشد.

در بازگشت به ایران در آخرین روزها برای او و پیمان بیابانی مبارزه انتخابی گذاشته شد که امیرمحمد هر دو کشتی را با اختلاف برد و صاحب دوبنده تیم ملی شد. او در نورسلطان حریف ترکمنستانی را مغلوب کرد اما مقابل الخاندرو توبیر والدز دارنده مدال برنز جهان از کوبا با نتیجه 13 بر 9 شکست خورد و از دور رقابت ها کنار رفت. امیرمحمد استعدادی است که باید کشتی اش پخته تر شود. در این وزن حالا باید برای کسب سهمیه هم بجنگیم.

بهمن تیموری هم یکی دیگر از کشتی گیرانی بود که کمتر از حد خود در قزاقستان ظاهر شد. او که ستاره جام تختی بود، در همان مبارزه اولش مغلوب رشید قربان اف ازبک شد و از دور رقابت‌ها کنار رفت. این درحالی بود که کادرفنی تیم ملی از او انتظار بیشتری داشت.

*اسیر دست های نفوذناپذیر و قدرتمند کاکس و هندیِ خوش شانس

پیش از اعزام نیز پیش بینی می‌شد بهنام احسان‌پور یکی از مدال آوران باشد چراکه به واسطه کوچ تعدادی از مدال داران جهانی به وزن المپیکی 65 کیلوگرم، شرایط کسب مدال در 61 کیلوگرم راحت تر به نظر می‌رسید اما برای بهنام کار خیلی سخت‌تر از پیش بینی‌ها پیش رفت چراکه همه نامداران و مدعیان مدال در گروه او قرار گرفتند و احسان‌پور که عزمش را برای کسب اولین مدال جهانی جزم کرده بود حریفانی از ترکیه و آذربایجان را شکست داد و دو – دو مغلوب ادریس اف روس شد، اما در مبارزه رده بندی فوق العاده کار کرد و با شکست 8 بر صفر حریف ازبکستانی صاحب مدال برنز جهان شد. حالا او برای امتحان شانسش در المپیک، طبیعتا باید به 65 کیلوگرم کوچ کند.

یونس امامی سال گذشته نماینده وزن 65 کیلوگرم ایران بود که با یک مبارزه از دور رقابت‌ها حذف شد اما امسال او عزمش را برای کسب مدال جزم کرده بود. اگر در قزاقستان، نفوذ و حق خوری به سود کشتی گیر میزبان نبود و به وضوح حق او را نمی‌خوردند قطعا یکی از فینالیست‌ها یونس بود. ایران اعتراض رسمی اش درخصوص داوری کشتی امامی با کایپانوف به اتحادیه جهانی اعلام کرد، درحالیکه امتیاز خاک و بارانداز او را محاسبه نکرده بودند. او مبارزه رده بندی را خیلی راحت برد و در وزن غیرالمپیکی صاحب مدال برنز جهان شد. یونس قطعا یکی از مهره‌های مورد نظر کادرفنی تیم ملی برای وزن 74 کیلوگرم المپیک است که بعد از جهانی خیلی سریع خودش را برای وزن جدید آماده خواهد کرد.

حسن یزدانی جای هیچ حرفی باقی نگذاشت. ستاره بی بدیل وزن 86 کیلوگرم که سال گذشته همه در بهت شکست او مقابل تیلور آمریکایی در همان مبارزه اول قرار گرفته بودند، درحالیکه تیلور از ماه‌ها قبل اعلام کرده بود به خاطر مصدومیت در جهانی نورسلطان کشتی نخواهد گرفت، حسن یزدانی در نورسلطان همه حریفانش را با ضربه فنی و امتیاز عالی شکست داد و به فینال رسید. فینالی که حریف هندی مصدومیت را بهانه کرد و در آن حاضر نشد تا لذت مدال نقره جهان، با شکست سنگین در فینال از بین نرود. حسن یزدانی دومین سهمیه المپیک ایران را به دست آورد. او امید اصلی کسب مدال طلای المپیک است.

اما در وزن 92 کیلوگرم چیزی رخ داد که پیش بینی می‌شد. علیرضا کریمی با هیچ کدام از حریفان جهانی‌اش غیر از جیدن کاکس مشکلی ندارد. او که در جهانی سال گذشته در مراحل پایین تر با این حریف برخورد کرده بود، به دومین مدال برنز جهانی اش در سال گذشته رضایت داد و این بار اما در فینال به کاکسِ قدرتمند برخورد.

قبل از اعزام به نورسلطان می گفت برای راند چهارم، فقط به بردن کاکس فکر می‌کند. او سه بار پیش از این مغلوب حریف آمریکایی شده بود و می‌خواست طلسم را بشکند اما در فینال همه دیدند که هیچ تاکتیک جدید و ویژه‌ای برای عبور از آن دستان قدرتمند و نفوذناپذیر برای علیرضا کریمی تجویز نشده است و این بار هم کریمی در وزن غیرالمپیکی مغلوب حریف آمریکایی شد. او حالا باید یا به فکر بازگشت به 86 کیلوگرم باشد و یا رفتن دوباره به 97 کیلوگرم. کریمی سال گذشته در بازی‌های آسیایی انتخاب کادرفنی تیم ملی در وزن 97 کیلوگرم بود که به مدال طلای جاکارتا رسید. باید دید او مسیر آینده اش را چطور انتخاب خواهد کرد؛ رقابت با حسن یزدانیِ قهرمان المپیک در 86 کیلوگرم که بعید به نظر می‌رسد هیچ مربی او را با خود به المپیک نبرد و یا رفتن به وزن 97 کیلوگرمی که ظاهرا رضا یزدانی به امید حضور در المپیک، از شرکت در جهانی 2019 نورسلطان انصراف داده است.

*تیم خوبی که توان مبارزه در المپیک را دارد

جهانی پیش از المپیک که همیشه سخت ترین و سنگین ترین مسابقه جهانی محسوب می‌شود برای ایران با تنها دو سهمیه المپیک به اتمام رسید و حالا باید در مسابقات گزینشی به دنبال کسب سهمیه در اوزان 65، 74، 97 و 125 کیلوگرم باشیم و امیدوار به اینکه با سهمیه کامل در المپیک توکیو شرکت کنیم. هرچند کار در برخی اوزان برای کسب سهمیه هم سخت به نظر می‌رسد.

در خصوص رده بندی تیم‌ها، روس ها که سال هاست خرج شان را از بقیه در صدر جدول جدا کرده و با 190 امتیاز و با اقتدار قهرمان می‌شوند. آنها این بار هم با 5 طلا قهرمان دنیا شدند و قطعا در المپیک هم فقط به طلا فکر می‌کنند.

قزاقستان با بهره مندی عجیب از امتیاز میزبانی و نفوذ تورلیخانوف توانست سکوی نایب قهرمانی را به دست آورد و آمریکا تنها با یک امتیاز بیشتر نسبت به ایران، رده سوم را از آن خود کرد، سکویی که به واقع می‌توانست از آن ایران باشد و بعد از چند سال بار دیگر به سکوی جهانی بازگردیم. هرچند خیلی‌ها پیش از اعزام از اوضاع وخیم کشتی می‌گفتند تا توقع و انتظار را از تیم کم کنند، اما حقیقتا تیم خوبی در اختیار داریم که با رفع ضعف‌های فنی‌اش و آنالیز حریفان سنتی، می توانیم به المپیک هم امیدوار باشیم.

در اوزان پایین شاید شانس زیادی برای کسب مدال المپیک نداشته باشیم اما با اضافه شدن پرویز هادی به تیم ملی، قطعا در دو وزن 86 و 125 کیلوگرم المپیک حرف‌های زیادی برای گفتن داریم. ضمن اینکه در مورد هیچ وزنی به قطعیت نمی‌شود گفت توان کسب مدال نداریم.

حالا باید بدون وقفه، کار آغاز شود. علاوه بر المپیک، باید به فکر کسب سهمیه باشیم و قطعا تدبیر فنی که برای این تیم لحاظ می‌شود به نوعی خواهد بود که اتفاق تلخ المپیک 2016 ریو در خصوص حمید سوریان، برای هیچ کشتی گیر دیگری خصوصا در سبک وزن تکرار نشود.

حمید سوریان در هر سه میدان گزینشی خودش به میدان رفت و دقیقه نودی سهمیه المپیک گرفت درحالیکه کشتی گیر سبک وزن بود و باید در هر میدان کلی وزن کم می‌کرد، به همین دلیل دیگر رمقی برای المپیک ریو نداشت و خیلی زود از دور رقابت‌ها حذف شد.

انتهای پیام/