نگاهی به درد و رنج بی پایان مسلمانان روهینگیایی در بنگلادش

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، هفته نامه "اشپیگل" در مطلبی نوشت: جزیره "بهاسان چار" یک منطقه سیل خیز و خالی از سکنه است که دولت بنگلادش می خواهد بخشی از پناهندگان مسلمان روهینگیایی را در آن اسکان دهد. بخش های زیادی از این جزیره همواره زیر آب قرار دارد.

به نوشته هفته نامه اشپیگل حدود 20 سال پیش در این منطقه چیزی نبود و تازه در دو دهه گذشته تقریبا در حدود 30 کیلومتری سواحل بنگلادش بر اثر سیل های زیاد این جزیره ظاهر شد. این جزیره در سال های اخیر بارها و بارها دچار سیل شده و در فصل های بارش بین ژوئن و سپتامبر بخش های بزرگی از این جزیره زیر آب قرار دارد. اما این تنها مشکل این جزیره نیست و به گفته ساکنان جزایر اطراف، دزدان دریایی در این منطقه به دنبال ماهیگیرانی هستند که آن ها را بربایند.

حالا یک اقلیت مسلمان به نام روهینگیا که به دلیل اقدامات خشونت بار نظامیان سرزمین خود در میانمار به کشور همسایه شان یعنی بنگلادش فرار کرده اند تحت تاثیر اوضاع نامناسب این جزیره قرار می گیرند.

از سال 2017 بیش از 700 هزار روهینگیایی در اردوگاهی در کاکس بازار بنگلادش که به بزرگترین اردوگاه پناهندگان دنیا تبدیل شده است اسکان یافته اند. بیش از یک میلیون پناهنده در اردوگاهی به نام "کاتو پالونگ" در این منطقه زندگی می کنند. اکثر آن ها دچار بیماری های روانی شده اند. گزارش هایی درباره تیراندازی و تجاوز گسترده به روهینگیاها توسط نظامیان میانمار وجود داشته است که تا کنون به هیچ یک از آن ها رسیدگی نشده است و هیچ نظامی بلند پایه ای در میانمار مجازات نشده است.

از شروع این بحران تصمیماتی برای انتقال بخشی از پناهندگان روهینگیایی به جزیره سیل خیز "بهاسان چار" وجود داشته است. بنگلادش کشوری مملو از جمعیت است و میانگین درآمد شهروندان آن بسیار کم است و پذیرش صدها هزار پناهجو برای این کشور و نهادهای کمکی آن بسیار دشوار بود.

اشپیگل در بخش دیگری از این گزارش نوشت: در این میان بی صبری و بی حوصلگی ازاین اوضاع در جامعه بنگلادش در حال افزایش است. دولت میانمار حدود 2 سال بعد از آغاز این بحران هنوز هیچ اقدامی برای بازگراندن قابل قبول روهینگیایی ها به کشورشان انجام نمی دهد.

حالا مقامات بنگلادشی اعلام کرده اند که در هفته های آینده دولت می خواهد اولین گروه از روهینگیایی ها را در جزیره "بهاسان چار" اسکان دهد.

البته بسیاری از روهینگیایی ها از اسکان در این جزیره و غرق شدن فرزندانشان هراسانند. دولت بنگلادش اعلام کرده است که هیچ کس را مجبور به نقل مکان به این جزیره نمی کند. این در حالی است که وزیر امور خارجه بنگلادش در آگوست گذشته اعلام کرده بود که در صورت لزوم روهینگیایی ها را مجبور به این کار می کند. وی گفته بود که ما به اندازه کافی جا در این منطقه نداریم.

بسیاری از سازمان های امدادی بین المللی با دیده تردید به این مسئله می نگرند. یکی از کارشناسان موسسه عفو بین الملل در این باره گفته است که ما هنوز هیچ دسترسی به این جزیره نداریم و دقیقا شرایط آن را نمی شناسیم و این مسئله ما را نگران می کند.

وی همچنین تاکید کرد که نکته مهم این است که آیا در این منطقه امکانات آموزشی برای روهینگیایی ها فراهم می شود. به گفته کارشناس سازمان عفو بین الملل اگر هیچ مدرسه و امکانات مشابهی در این منطقه وجود نداشته باشد خطر ایجاد یک نسل ازدست رفته افزایش می یابد. بسیاری از پناهندگان روهینگیایی دچار بیماری  هستند و در اثر خشونت شدید از کشور خود فرار کرده اند. دولت بنگلادش نباید در روند جابجایی عجله کند.

دیده بان حقوق بشر نیز اعلام کرده است که انتقال پناهندگان آسیب دیده به جزیره بهاسان چار که مجددا آن ها را در معرض تهدید قرار می دهد راه حل کار نیست. دولت بنگلادش باید این برنامه را متوقف کند تا کارشناسان مستقل بتوانند اثبات کنند که این جزیره قابل سکونت است. علاوه بر این دولت باید اطمینان دهد که روهینگیایی ها آزادند که هر موقع بخواهند از این جزیره خارج شوند.

انتهای پیام/