یادداشت| واکنش انگلیسی به مداخله‌گرایی ترامپ
اظهارات اخیر بوریس جانسون نشان می دهد که تلاش‌های ترامپ برای هدایت و مدیریت تحولات داخلی و اقتصادی انگلیس به سمت پذیرش برگزیت سخت وارد فاز تازه ای گردیده است.
دخالت‌های مستمر، آشکار و غیرآشکار کاخ سفید در امور سیاسی انگلیس، منجر به بروز نارضایتی در شهروندان این کشور اروپایی شده است. این مسئله سبب شده تا حتی بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس که اتفاقا از متحدان ترامپ محسوب می‌شود، حس خوبی نسبت به سرنوشت این مداخله گرایی نداشته باشد.
اخیراً بوریس جانسون که حزب متبوعش (حزب محافظه‌کار) در آخرین نظرسنجی‌ها از دیگر احزاب از جمله حزب کارگر و لیبرال دموکرات پیشتاز است، در مصاحبه با رادیو LBC گفت: «اگر بتوانیم اکثریت را در انتخابات به دست بیاوریم تا 31 ژانویه 2020 از اتحادیه اروپا خارج می‌شویم. دلیلی برای این امر نمی‌بینم که انگلیس نیاز به تمدید دوره انتقال بعد از برگزیت فراتر از پایان سال 2020 داشته باشد.»
اما نقطه اوج سخنان نخست وزیر انگلیس، به جایی باز می‌گردد که وی مستقیماً ترامپ را بابت دخالت در انتخابات سراسری 21 آذرماه مورد خطاب قرار داد و گفت: «بهتر است که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا زمانی که برای شرکت در نشست رهبران ناتو به لندن می‌آید، وارد موضوع انتخابات قریب‌الوقوع انگلیس نشود. آنچه ما به عنوان دوستان و متحدان دوست انجام نمی‌دهیم این است که در انتخابات یکدیگر درگیر نمی‌شویم.»
رمزگشایی از اظهارات و مواضع بوریس جانسون چندان سخت و دشوار به نظر نمی‌رسد. به نظر می رسد در صورتی که جانسون اکثریت مطلق پارلمان را کسب کند، تصویب توافق فعلی با اتحادیه اروپا را به واسطه حضور گسترده نمایندگان محافظه کار مجلس عوام در دستور کار قرار خواهد داد. این مسئله، به هیچ عنوان برای دونالد ترامپ مطلوب نیست. ترامپ از زمان تشدید کشمکش‌ها بر سر ماجرای برگزیت تاکید کرده بود که تنها گزینه مورد تأیید و مطلوب کاخ سفید در قبال پدیده خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، «برگزیت سخت» یا همان برگزیت بدون توافق با اروپای واحد است.
ترامپ معتقد است که برگزیت نرم یا خروج همراه با توافق لندن از اروپا، منجر به تسلط اقتصادی اتحادیه اروپا بر انگلیس و در نتیجه، عدم شکل‌گیری فضای لازم و مناسب برای تسلط اقتصادی مطلق آمریکا بر لندن خواهد شد.
اما ماجرا به این نقطه نیز ختم نمی شود. ترامپ در دوران انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 ایالات متحده آمریکا، رسماً و صراحتاً از برگزیت حمایت کرد. او معتقد بود که برگزیت باید به دستمایه و مجرایی برای استقلال مطلق انگلیس از اروپا و شکل گیری پررنگ‌تر زوج «واشنگتن- لندن» در مناسبات سیاسی، اقتصادی و امنیتی در نظام بین الملل شود.
فراتر از آن، ترامپ و همراهانش مانند مایک پامپئو، وزیر امور خارجه ایالات متحده اصرار دارند که «خروج سخت از اروپا» به یک الگو برای سایر بازیگران و اعضای اتحادیه اروپا تبدیل شود. تحلیلگران انگلیسی و آمریکایی جملگی معتقدند که عملیاتی شدن توافق مدنظر جانسون و اتحادیه اروپا، عملا اتحادیه اروپا را به یک «بازیگر غالب» تبدیل خواهد کرد. این همان خط قرمز ترامپ و همراهانش محسوب می‌شود. رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا که از طرفداران اضمحلال و فروپاشی اتحادیه اروپا محسوب می‌شود، هرگز نمی‌تواند تصور کند که به واسطه تحقق «برگزیت نرم»، حداقل تا 5 سال آینده، تسلط بروکسل بر لندن (به لحاظ اقتصادی) حفظ شود. از این رو کاخ سفید به صورت آشکارتری به مداخله گرایی خود در فضای سیاسی لندن ادامه می‌دهد.
نزدیک‌ترین جریان داخلی انگیس که خواستار تحقق برگزیت سخت است، حزب «برگزیت» به رهبری «نایجل فاراژ» است. با این حال نظرسنجی‌های موجود در انگلیس که از سوی موسسات مختلف صورت گرفته است، نشان می‌دهد محبوبیت این حزب فعلا به سختی به حدود 10 درصد می‌رسد و عملا در تعیین آینده اقتصادی انگلیس (خصوصا در قبال معادله حساس برگزیت) بازیگری تعیین کننده محسوب نمی‌شود. در هر حال، اظهارات اخیر جانسون نشان می‌دهد که تلاش‌های ترامپ برای هدایت و مدیریت تحولات داخلی و اقتصادی انگلیس به سمت پذیرش برگزیت سخت وارد فاز تازه ای گردیده است. این موضوع نه تنها برای جانسون، بلکه برای شهروندان انگلیسی نیز قابل درک و پذیرش نیست.
نویسنده: محمد امین غفارمنش، کارشناس مسائل اروپا
انتهای پیام/
