نگاهی به قانون خصمانه جدید آمریکا| قانون «قیصر» و «تیراندازان به چشم»

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، "ایهاب زکی" نویسنده و تحلیلگر عرب در مقاله خود در پایگاه خبری العهد با عنوان "قانون قیصر و تیراندازان به چشم" نوشت: در دوره قبل از اسلام، گروهی به "قارَه" شناخته می شدند که در تیراندازی با کمان در شب همانند روز تبحر داشتند و می توانستند چشم ها را در شب هدف قرار دهند. آنها به این خاطر به "تیراندازان به چشم" مشهور بودند. امروز ما در دوران محوری به سر می بریم که از جنبه سیاسی و نظامی مستحق چنین لقبی است، زیرا در هرگونه زورآزمایی سیاسی و نبرد نظامی توانسته است چشمان دشمن را هدف قرار دهد.

با وجود اینکه محور آمریکایی ابزارها و ادوات زیادی در اختیار دارد، اما این ابزارها و ادوات از دقت و نشانه روی برخوردار نیست. سر و صدا و هیایوی زیادی دارد، اما طبلی توخالی است. آخرین مثال در این زمینه قانون موسوم به اصطلاح "قانون قیصر" است که کنگره آمریکا تصویب و دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا آن را تایید کرد تا در آستانه سال جدید میلادی به مدت پنج سال جنبه اجرایی به خود بگیرد یا اینکه دولت سوریه را ملزم به شروط مطرح شده در این قانون کند. اما این شروط، بخشی مضحک و بخشی نشات گرفته از ساده لوحی است. مثلا یکی از بندها مشروط برای تعلیق عمل به قانون قیصر، این است که دولت سوریه مطابق تعابیر به کار رفته در این قانون "نظام اسد" را به خاطر "جرایمش" و برای برقراری عدالت در حق "قربانیان خود" محاکمه کند.

این قانون بانک مرکزی سوریه و بخش نفت و انرژی و بخش ساخت و ساز این کشور را هدف قرار می دهد. همچنین روسیه و ایران و حزب الله و همه طرف هایی را که با سوریه در جنبه های نظامی و اقتصادی و تجاری همکاری می کنند، هدف قرار می دهد. این قانون همچنین کشورهای همجوار سوریه یعنی لبنان و عراق و اردن را هدف قرار داده است، به عبارت دقیقتر، این قانون مرحله بازسازی و آبادنی سوریه را هدف قرار می دهد. این اولین باری نیست که دولت آمریکا تحریم هایی علیه سوریه اعمال می کند. در سال 2003 میلادی، قانون موسوم به بازخواست سوریه را وضع کرد که در قلب آن "اسرائیل" قرار داشت. در قلب قانون قیصر نیز "اسرائیل" قرار دارد.

با وجود این هدف نهایی، اما نمی توان از زمان تایید این قانون غافل شد. به نظر می رسد آمریکا در اظهارات بشار اسد رئیس جمهور سوریه درباره مقاومت با حضور آمریکا در سوریه جدیت و قاطعیت احساس کرده است؛ خصوصا بعد از آغاز نبردها در ادلب. چه بسا نتایج نبرد ادلب از پیش به نفع دولت سوریه تمام شده است؛ صرف نظر از اینکه چقدر این نبرد زمان ببرد. پرونده بعدی، پرونده حضور آمریکا در سوریه است. این امر همزمان با کور کردن چشم هرج و مرج در لبنان از طریق مامور کردن نخست وزیر به عنوان سومین گزینه است. آمریکا در تلاش بود تا لبنان را بین دو گزینه بحران یا نامزدی (فردی برای تصدی نخست وزیری) لبنان با اثرگذاری خودش مخیر کند. این وضعیت آمریکا را نگران کرده است که بدون هرگونه دستاورد سیاسی یا اقتصادی از سوریه برون برود.

وزارت خارجه آمریکا این نگرانی را در جریان اظهارنظر درخصوص صدور قانون (قیصر) آشکار و  اعلام کرد: "هدف، پاسخ به درخواست های ملت سوریه است که خواهان یک راه حل سیاسی براساس قطعنامه 2254 شورای امنیت" است. روزنامه واشنگتن پست واضح تر بود و نوشت که "تصویب قانون (قیصر) به آمریکا در مسئله راه حل سیاسی اهرم نفوذ می دهد چرا که این تحریم ها را برای فشار بر اسد و حامیانش مورد استفاده قرار خواهد داد و خودش را در زمینه راه حل سیاسی در سوریه تحمیل خواهد کرد".

واقعیت این است که این روزنامه در بیان مقاصد و واقعیت موجود صادق بود، اما در پیش بینی اشتباه کرد. در سطح مقاصد، آمریکا به شدت می خواهد که همه راه حل ها در سوریه صرفا به نفع او تمام شود. آمریکا می خواهد همه آنچه را که از طریق تروریسم داعشی و رسانه ای و سیاسی به دست نیاورد و در آن شکست خورد، می خواهد از طریق تروریسم اقتصادی کسب کند. در سطح واقعیت ها، واقعیت میدانی به طور کلی در سطح منطقه و به طور خاص در سوریه در مسیر خواست آمریکا حرکت نمی کند. اما در سطح پیش بینی، روزنامه واشنگتن پست و در پشت سرش آمریکا اشتباه کردند، زیرا رهبری سوریه که وقتی صدای تروریسم صهیونیستی – آمریکایی و گلوله هایش در کاخ المهاجرین در دمشق شنیده می شد، هیچ امتیازی ندارد و قبل از آن، وقتی فیل آمریکایی علفزارهای بغداد را در پشت دیوارهای دمشق لگدمال می کرد، هیچ امتیازی نداد، آیا حالا در این اوضاع احوال به آمریکا امتیازی خواهد داد؟ حالا که نه تنها پایگاههای آمریکایی در سوریه صدای ارتش سوریه را می شنود بلکه این ارتش را در ادلب مشاهده می کند.

در جای دیگری، قانون به اصطلاح "قیصر"، دولت جدید لبنان را هدف قرار می دهد؛ خصوصا اگر مواضع میشل عون رئیس جمهور لبنان در قبال سوریه را مدنظر قرار دهیم. این دولت چه بسا براساس این نگاه حرکت می کند و براین اساس، لبنان باید یکی از سکوهای بازسازی (سوریه) باشد. این قانون با ساختار کنونی خود تهدیدی صریح برای این گزینه (لبنان) به شمار می رود. همچنین راه را به روی پروژه استقلال اقتصادی یا نگاه به شرق –همانطور که سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله مطرح کرد- می بندد.

این قانون یک استثنا مطرح می کند و می گوید که در مواردی که بحث امنیت ملی آمریکا مطرح است، می توان این تحریم ها را تعلیق کرد. این استثنا در واقع همان اهرم سازشی است که دولت آمریکا در برابر کسانی که این قانون آنها را هدف قرار داده است، بکار خواهد برد.

شادمانی برخی رسانه ها و گروه موسوم به "اپوزیسیون" سوریه از قانون قیصر و دانستن آن به عنوان گامی در جهت شتاب بخشیدن به سرنگونی "نظام" مرا متعجب کرد. این آمیختن آرزوها با امر محال نیست که در اینجا تعجب برانگیز است بلکه قدرت نامحدود این رسانه ها و اپوزیسیون در حرف زدن بدون پشتوانه عقلی است. به هر حال، تحریم های آمریکا تحت هر اسم و شدتی، اثرگذاری خود را اندک اندک از دست می دهد و صرفا به جوهری روی کاغذ تبدیل خواهد شد؛ به ویژه در سایه وجود طرف هایی بین المللی که از جهانی تک قطبی خسته شده اند. همچنین اجرای تحریم ها نیاز دارد که طرف مقابل که تحریم ها بر او اعمال می شود، ناتوان و ضعیف باشد که نتواند در برابر هر تحریمی مقابله به مثل کند؛ حال اگر طرف مقابل (محور مقاومت) نه تنها ناتوان باشد بلکه در مقابل توانمندی بالایی در "تیراندازی به چشم" داشته باشد، چه؟

انتهای پیام/