ساداتیان: ۹۰ درصد فیلم‌ها دل‌بستنی نیستند/ جشنواره را تحریم کردند اما بلیت‌ها نیم‌ساعته فروش رفت
تهیه‌کننده "به رنگ ارغوان" و "متری شیش و نیم" اعتقاد دارد که چرا نباید به ۹۰ درصد فیلم‌ها دل ببندیم؟ فیلم‌هایمان تبدیل به شیر بی‌یال و دُمی شده‌اند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، متری شیش و نیم، جامه‌دران، سایه روشن، هفت دقیقه تا پاییز، به رنگ ارغوان، چهارشنبه سوری و حتی سریال "خواب و بیدار" جزو کارهایی است که سیدجمال ساداتیان در کنار کارهای دیگر سینمایی و تلویزیونی در کارنامه‌اش دیده می‌شود. این تهیه‌کننده در گفت‌وگویی با خبرنگار خبرگزاری تسنیم به جشنواره فیلم فجر امسال پرداخت.
وی گفت: از آنجا که جشنواره فیلم فجر با دهه فجر پیروزی انقلاب اسلامی مقارن شده است، باید بدان توجه داشت و شرایطی را فراهم کرد که مردم این روزها را متنوع‌تر پشت سر بگذارند. حوزه‌های مختلف نظیر موسیقی، تئاتر و سینما به شادابی و تنوع روزهای منتهی به سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی کمک زیادی کرده است. البته سینما در حوزه‌های مربوط به هنر پررنگ‌تر است و مردم استفاده بیشتری از آن دارند. حال باید این سؤال را پرسید که این جشنواره را چه چیزی شکل می‌دهد؟ فیلم‌هایی که توسط اهالی سینما ساخته می‌شود. بر همین اساس هرچه قدر که فیلم‌ها جذاب‌تر و مهیج‌تر باشد این دهه را برای مردم بهتر خواهد کرد. ما ثمره تولیدات سالانه خود را در جشنواره فجر می‌بینیم پس چه بهتر است شرایطی فراهم شود که فیلم‌ها هیجان زیادی را به مردم منتقل کنند.
ساداتیان درباره تنوع ژانرها و حضور کارگردانان جوان در جشنواره فیلم فجر، تصریح کرد: چه کسی قرار است نسل بعدی را بسازد؟ بالأخره این نسل جوانند که وارد عرصه شده‌اند و نخبه‌های آنان فیلم‌های بهتری می‌سازند. البته باید به نسل جوان بهای بیشتری بدهیم. همان‌طور که در دیگر عرصه‌ها ابتکار دست نسل جوان است، در حوزه هنر نیز باید از جوانان با ضریب هوشی بالا بهره برد و ابتکار عمل داشته باشند تا بتوانند اثری بسازند که عقاید مختلف را تحت تأثیر اندیشه‌های خود قرار بدهند. اتفاقاً در چند سال اخیر می‌بینیم که اثرهایی مورد توجه قرار گرفته‌اند که خون جدید و اندیشه نویی را در دل خود داشته است. بنابراین خوب است که شرایط تولید فیلم آن قدر سهل شود که این جوانان بتوانند اندیشه‌های خود را فارغ از بحث‌های ممیزی ارائه دهند.
این تهیه‌کننده سینما در مورد دغدغه‌های خود که تاکنون فیلمی از آن ساخته نشده است، گفت: در تمام دنیا سینمای اجتماعی از جایگاه بسیار بالایی برخوردار است، به هر حال توسعه اقتصادی، بحران‌های اجتماعی را به وجود می‌آورد. ما معضلات اجتماعی زیادی داریم، چه قدر اجازه داریم این معضلات را در قالب فیلم بیاوریم؟ البته بعضی سوژه‌ها دستمایه فیلم‌هایی شده که ناقصند اما آیا این اطمینان و جسارت در همه وجود دارد که بتوانند وارد این مسئله شوند؟ این مسئله در مورد سینمای سیاسی نیز وجود دارد، ما ادعا داریم که سیاسی‌ترین جامعه جهان را داریم اما با این حال چقدر اجازه داریم که در فیلم‌های خود اندیشه سیاسی تزریق کنیم یا به محض اینکه فیلمی سیاسی و اجتماعی ساخته شود اسیر ممیزی‌ها می‌شود. نباید این‌طور باشد! اگر قرار است موضوعی اجتماعی مطرح شود فقط سلیقه‌ای خاص آن را مطرح کند، بلکه اجازه بدهیم همه جریان‌های فکری بتوانند اندیشه‌های خود را در قالب فیلم مطرح کنند. این مسئله هیچ ایرادی هم ندارد، ما ادعا داریم که در برابر همه دنیا ایستاده‌ایم و اندیشه‌ای برای ارائه داریم.
وی افزود: اگر به اندیشه‌ای نقد داریم جریان مخالف آن هم می‌تواند با ساخت یک فیلم پاسخش را بدهد. چرا صورت مسئله را پاک می‌کنیم؟ چرا نباید سینمای سیاسی داشته باشیم؟ چرا نباید سینمای اجتماعی پررنگ داشته باشیم؟ به همین دلیل فیلم‌هایمان تبدیل به شیر بی‌یال و دُمی شده‌اند که به خودسانسوری رسیده‌اند، نتیجه این که بگوییم فلان مسئله و بهمان مسئله نباشد این می‌شود که سالی 100 فیلم می‌سازیم اما تنها به 10 عدد آنها دل می‌بندیم. بنابراین باید بستری را فراهم کنیم که استعدادها در آن رشد پیدا کنند.
ساداتیان تأکید کرد: من می‌گویم فیلمساز خیلی باید هنر داشته باشد که بتواند در 100 دقیقه صورت مسئله خود را مطرح کند. اصلاً چرا جامعه ما به سمت بزهکاری‌های اجتماعی می‌رود؟ چرا شاخص‌های اجتماعی ما در حال کمرنگ شدنند؟ رسالت فیلم باید این باشد که همان چیزی را که هست بیان کند، آیا باید امید کاذب بدهیم؟ بیاییم و بگویم که فلان مأمور شهرداری خیلی منظم است و ...؟ دقت داشته باشید که آن کسی که می‌خواهد فیلم شما را در سینما ببیند با این افراد و اتفاقات در بیرون روبه‌رو است. آیا این قصه‌ای که شما می‌سازید قابل باور است؟ وقتی مخاطب با فیلمنامه‌ای ارتباط برقرار نکند و آن را دوست نداشته باشد نتیجه‌اش این می‌شود که فیلم‌ها به لحاظ گیشه در حال شکست خوردنند. من می‌گویم که باید درست طرح موضوع کنیم. اگر مسئله‌ای به درستی در قالب فیلم مطرح شود و توجه مردم و مسئولین را به خود جلب کند آن وقت است که پای رسانه ملی بدان موضوع باز شده است و باید با دعوت از کارشناسان هر عرصه آن موضوع را بررسی کند و ساعت‌ها راجع به آن حرف بزند؛ آن وقت است که مردم آن موضوع را می‌بینند.
وی در خصوص فیلم‌های طنز و فیلم‌هایی که می‌آیند و می‌روند و فقط به 10 درصد آن می‌توان دل بست، گفت: من می‌گویم که در شرایط سخت، فیلم‌های طنز هم باید ساخته شود. من می‌گویم که چرا از 100 فیلمی که ساخته می‌شود باید به 10 درصدش دل ببندیم و 90 درصد مابقی را بی‌خیال شویم؟ چرا نباید به 90 درصد دل ببندیم؟ اگر آن اطمینان و آرامش حاکم بشود، سلایق فکری موضوعات متنوعی را می‌سازند و در آن شرایط به جای این که به 10 درصد فیلم‌ها دل ببندیم می‌توانیم به 50 درصد فیلم‌ها دل ببندیم. در حقیقت اینگونه نیست که هر کسی هر فیلمی بسازد فاخر است و ... فیلم تا زمانی که ساخته نشود و روی پرده نرود نمی‌توان در موردش نظر داد.
ساداتیان در خصوص تحریم جشنواره فیلم فجر، خاطرنشان کرد: من نه می‌گویم این کار درست است و نه می گویم غلط است؛ من می‌گویم که هر تصمیمی را باید از منظر آن شخص دید. بالأخره هنرمند مدعی است که حیات سیاسی و اجتماعی او وابسته به جامعه است. بر همین اساس عده‌ای معتقدند که باید جشنواره را تحریم کنند، خب تحریم کنند. در مقابل عده‌ای هم معتقدند که نباید جشنواره را تحریم کرد. عده‌ای معتقدند که باید برویم و شیون کنیم و خودمان را منزوی کنیم و عده‌ای هم معتقدند نباید بنشینیم تا جامعه آن حس ناراحتی را پشت سر بگذارد. هنرمندانی که آثارشان را در جشنواره می بینیم نیز چنین رفتار کردند، عده‌ای نیامدند و عده‌ای آمدند. عده‌ای جشنواره را تحریم کردند اما بلیط ها در نیم ساعت فروخته شد. عده‌ای از هنرمندان جشنواره را تحریم کردند که قابل احترامند اما تعداد زیادی از هنرمندان هم در جشنواره حضور پیدا کردند تا در کنار مردم باشند.
او در پاسخ به سؤالی مبنی بر وارد کردن برخی اتهامات به تهیه‌کنندگان که در سینما باندبازی و رفتار سفارشی را رواج می‌دهند و در تلویزیون هم اینگونه رفتار را دارند، گفت: به دلیل برخی از دخالت‌ها و ورودها اقتصاد سینما روی زمین مانده است. از نظر من سینما به لحاظ اقتصادی کاملاً شکست خورده! بالأخره آمارها مشخص است و حتی معتقدم که مردم فروش سینما را خیلی بهتر از فروش نفت کشور می‌دانند. 240 هزار میلیارد تومان برای 6 هزار نفر از اهالی سینما یعنی این که به هر نفر حدود 4 میلیون تومان می‌رسد. اگر در ماه تقسیم کنیم هر ماه 300 هزار تومان می‌شود. اکنون چند تهیه‌کننده داریم که بتوانند با هزینه خودشان فیلمی را بسازند؛ بنابراین جایی از کار می‌لنگد. بر همین اساس است که وقتی می‌خواهند فیلم بسازند و چون پول ندارند مجبور می‌شوند که نقش بفروشند و سرمایه جذب کنند.
تهیه‌کننده فیلم سینمایی "به رنگ ارغوان" با اشاره به اینکه اگر فیلم اجتماعی و سیاسی به خوبی ساخته شود در گیشه هم موفق خواهد شد، گفت: ما نگذاشتیم که هویت و هیمنه سینما سر پا بماند، تهیه‌کننده این قدر دستش در جیب خودش باشد که بتواند عزت نفس خود را حفظ کند. بگذاریم که سینما مسیر خودش را برود و مطمئن باشید که هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد. حتی شاید بتواند برای کم کردن بحران نیز کمک کند. امسال از هر سه نفر یک نفر به سینما رفته و گردش مالی 350 میلیارد تومانی داشته است، حال فرض کنید که اگر شرایطی فراهم می‌شد که هر نفر به سینما می‌رفت اکنون گردش مالی 1200 میلیارد تومان را داشتیم. البته بخشی از این مسئله به نوع فیلم‌ها نیز برمی‌گردد. من فکر می‌کنم که اگر فیلم اجتماعی و سیاسی به خوبی ساخته شود و بتواند نظرات مخاطبان را جلب کند در گیشه هم موفق خواهد شد.
او در مورد ساخت فیلم جدید، افزود: هنوز تصمیم جدی نگرفته‌ایم؛ از نظر من در شرایط اجتماعی سختی قرار داریم و اقتصاد سینما گران است و خیلی باید دقت داشت. من فیلم‌هایی با موضوعاتی مثل چهارشنبه سوری، متری شیش و نیم و به رنگ ارغوان در کارنامه‌ام دارم هنوز هم به این حوزه‌ها فکر می‌کنم و احساس می‌کنم موضوعات اجتماعی زیادی وجود دارد. بعضی از کارگردانان جوان فیلمنامه‌هایی به من داده‌اند که قصه خوبی داشتند و یا با اندکی تغییر می‌توانست کار خوبی بشود. اگر اطمینان داشته باشم که می‌توانم کارهای تأثیرگذار و مخاطب‌پسندی بسازم، مطمئناً سالی دو سه تا از این فیلم‌ها خواهم ساخت.
انتهای پیام/
