آقای هنرمند! پوشیدن ردای پیامبران مسئولیت دینی و اجتماعی در پی دارد

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، محمدرضا اسلاملو کارگردان و مستندساز کشور در واکنش به چالش رقص یکی از هنرمندان که طی روزهای گذشته در فضای مجازی خبرساز شد، واکنش نشان داد.

اسلاملو از جمله هنرمندان سینمای دینی است که آخرین اثر وی با عنوان "شهابی از جنس نور" با بازی امین زندگانی است که در لبنان ساخته شد.

مشروح این یادداشت را می‌خوانید:

اگر به طور خلاصه بخواهیم به فلسله خلقت انسان اشاره‌ای داشته باشیم، باید بگوییم خداوند با خلقت انسان و با بخشیدن ابعاد روحانی و ملکوتی به او، استعدادی به وی داد تا بتواند در پرتو آن، مسیر عبودیت را به خوبی طی کند و در عین حال برای نظام هستی نیز مؤثر باشد. از اولین ملزومات این مسیر، تقویت روحیه معنویت و سعی در اتصال هرچه بیشتر به خداوند و ارزش‌های الهی و از اولین تهدیدات پیش روی وی، دوری از این ارزش‌ها با دلدادگی به دنیا و تعلقات دنیایی است؛ تعلقاتی که انسان را گام به گام از خداوند دور کرده و او را به مسلخ گناه و نابودی سوق می‌دهد؛ بنابراین هرآنچه که فرد را از توجه به خداوند دور کند، چیزی جز لهو و لعب نیست؛ مسئله‌ای که فطرت آن را به خوبی درک می‌کند.

از این روست که یکی از مهم‌ترین آموزه‌های ادیان در این نکته است که در خوشی‌ها و ناخوشی‌ها خدا را فراموش نکنید و همواره پایبند احکام و حدود الهی باشید؛ لذا در این خوشی‌ها و ناخوشی‌ها تجویز هرگونه نسخه‌ خودساخته و مبتنی بر نفسانیات برای جامعه جز به مسلخ کشاندن مردم را در پی ندارد؛ همچنان که در این ایام که جامعه مبتلا به عارضه‌ای به نام کرونا شده است، هر گروه و قشری نسخه‌هایی برای مردم تجویز می‌کنند که گاهی کاملاً در تعارض با ارزش‌های دینی و نیز در تضاد با ارزش‌های والای انسانی و شخصیت اوست. هرچند تمام ادیان آسمانی به ویژه دین مبین اسلام مخالف شادی و نشاط نیستند بلکه مشوق این کارند، اما در عین حال حد و حدودهایی را برای آن در نظر گرفته‌اند.

لذا آنگاه که خداوند قصد می‌کند معیار شادی و نشاط را برای انسان معرفی کند، می‌فرماید (ای پیامبر) بگو: «به فضل و رحمت خداست که [مؤمنان‏] باید شاد شوند.» و این از هر چه گرد مى‏‌آورند بهتر است‏؛ قُلْ بِفَضْلِ‏ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ»؛ از این آیه می‌توان این نکته را فهمید که هر شادی و نشاطی که در آن روح الهی حکمفرما نباشد بلکه از آن بدتر، قلب انسان را هرچه بیشتر به سمت دنیا و جلوه‌های خطرناک دنیا نزدیک  کند، نه تنها مطلوب نیست بلکه گاهی سبب جلب نقمت و عذاب خداوند می‌شود.

مردم در چالش‌ها آموختند سفره نذر و توسل برپا کنند

از این رو باید از آن دسته از افرادی که با نسخه رقص و ساز و آواز سعی دارند مردم را به شادی‌های مستانه سوق دهند گفت در جامعه ما این فرهنگ نهادینه شده که همیشه در ابتلائات و سختی‌ها از ابزار توسل و تضرع به سوی خداوند و اهل‌بیتش بهره برده‌اند. همین مردمی که در کوچک‌ترین چالش‌های زندگی خود سفره امام حسین و حضرت عباس علیهم‌السلام برپا می‌کنند و در ایام خاصی مثل محرم و فاطمیه برای شفای بیماران خود و حل مشکلات‌شان نذری می‌دهند و یا به حرم‌های مطهر اهل‌بیت و امامزادگان مشرف می‌شود، حال در چنین چالش بزرگی همین روحیه را حفظ کرده‌اند و نیازی به نسخه‌های غربی و شرقی ندارند.

جالب است که از سنت‌های همیشگی نظام خلقت است که وقتی خداوند قصد دارد روحیه تضرع را در فرد و جامعه افزایش دهد، آنها را گاهی مبتلا به سختی‌ها می‌کند؛ بارها دیدیم و شنیدیم که افراد در سختی‌های زندگی و ابتلائات بیشتر توجه به خداوند دارند تا حالت خوشی. در آیه42 سوره انعام می‌خوانیم: «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا إِلى‏ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِکَ فَأَخَذْناهُمْ بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُون‏؛و به یقین، ما به سوى امت‌هایى که پیش از تو بودند [پیامبرانى‏] فرستادیم و آنان را به سختی و بیمارى دچار کردیم، تا به تضرع کشیده شوند.»

برخی از هنرمندانی که خداوند به آنها توفیق بازی در فیلم‌های مذهبی داده است، خود در قامت نقش‌شان به جامعه آموختند در چالش‌های فردی و اجتماعی با حالت استغاثه به درگاه خدا روی بیاورید تا خداوند امورات شما را اصلاح کنند، اما حالا چه شد که در چنین معضل اجتماعی جامعه را به جای توجه به خداوند، دعوت به رقص و آواز می‌کنند که نه تنها راهگشا نیست بلکه گاهی نقمت خدا را به دنبال دارد و به تعبیر امام صادق علیه‌السلام «برای خدا روزی است که باطل‎گرایان زیان می‎بینند؛ إِنَّ لِلَّهِ یَوْماً یَخْسَرُ فِیهِ‏ الْمُبْطِلُون‏؛ برای خدا روزی است که باطل‎گرایان زیان می‎بینند.» و باطل آن است که غیر از نسخه‌های الهی بلکه در تضاد آن باشد.

هنرمندان سینمای دینی به رفتارهای خود توجه بیشتری داشته باشند

خوب است که این دست از هنرمندان که ردای انبیاء و اولیاء را در قالب بازیگری بر دوش خود انداختند تا پیام‌رسان رسالت آنها باشند، نقش بازیگری خود را تعهدی نسبت به خدا و انبیاء و اولیا بدانند و بیش از سایر بازیگران بر حرکات و سکنات خود توجه داشته باشند؛ این هنرمندان اجازه دهند چهره‌‌ی ارزشی که از آنها در ذهن مردم نقش بسته مشوش نشود و همواره الگوی دینی باقی بمانند.

البته در این شکی نیست که تمام ما انسان‌ها در مواقعی دچار خطا می‌شویم، اما مسیر بازگشت بسوی ارزش‌ها همواره باز است و خداوند با رحمت واسعه خود بر اشتباهات گذشته ما قلم عفو می‌کشد.

انتهای‌پیام/