حدیث| تنها همدم خدیجه (س) در ایامی که زنان قریش او را تحریم کردند

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حضرت خدیجه سلام‌الله علیها همسر و هم‌پای برترینِ پیامبر الهی یعنی محمد مصطفی (س) و نیز از چهره‌های درخشان تاریخ اسلام است. با نگاه به ابعاد تاریخ زندگانی ایشان شاهد ایثارها، جانفشانی‌ها و تحمل سختی‌های فراوانی در مسیر یاری رسول‌ خدا (ص) برای اعتلای دین مبین اسلام هستیم.

اما در بین این همه مقام‌ها، منزلت‌ها و افتخارآفرینی‌ها، آنچه به چهره ایشان جایگاهی ویژه بخشیده است، مقام مادری نسبت به برترین زن عالم خلقت یعنی فاطمه زهرا سلام‌الله علیها است؛ بانویی که حجت تمام ائمه‌ی پس از امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.

از همان لحظات ابتداییِ آبستن شدن به وجود مقدس حضرت زهرا (س)، این بانوی گرامی با دیدن معجزاتی به بخشی از مقام و فضیلتی که خداوند به فرزند او عطا کرده بود، پی برد؛ از جمله آنکه حضرت فاطمه در شکم مادرش با وی سخن می‌گفت و ایشان را تسلی می‌داد. جزئیات این ماجرا را در روایتی از امام صادق علیه‌السلام می‌خوانیم.

مفضل بن عمر روایت مى‌‏کند که از امام صادق پرسیدم: چگونه فاطمه متولد شد؟ فرمود: هنگامى که حضرت خدیجه با پیامبر اکرم ازدواج کرد، زنان قریش با او قطع رابطه کردند و به خانه او نرفتند و به وى سلام نکردند و اجازه ندادند هیچ زنى با او در ارتباط باشد.

خدیجه از این مسأله ناراحت شد و همّ و غمّ او به‌خاطر پیامبر بود. وقتى که به فاطمه حامله شد،  در شکم او با او سخن مى‌‏گفت و او را به صبر و شکیبایى دعوت می‌کرد و خدیجه این را از پیامبر مخفى مى‌‏کرد. پس روزى پیامبر بر او وارد شد و شنید که خدیجه با فاطمه سخن مى‏‌گوید.

فرمود: اى خدیجه، با چه کسى سخن مى‏‌گویى؟ گفت: این کودکى که در شکم من است با من انس گرفته و سخن مى‌‏گوید.

فرمود: اى خدیجه، جبرئیل به من بشارت داد که او دختر است و نسل پاک و با برکتى خواهد بود و خدا نسل مرا از او قرار خواهد داد. و امامان، از نسل او خواهند بود و آنان جانشینان خدا بر زمین بعد از انقضاى وحى خواهند بود.

عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ‏ قُلْتُ لَهُ ع کَیْفَ کَانَتْ وِلَادَةُ فَاطِمَةَ ع قَالَ إِنَّ خَدِیجَةَ لَمَّا تَزَوَّجَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ ص هَجَرَهَا نِسْوَةُ قُرَیْشٍ فَکُنَّ لَا یَدْخُلْنَ عَلَیْهَا وَ لَا یُسَلِّمْنَ عَلَیْهَا وَ لَا یَتْرُکْنَ امْرَأَةً تَدْخُلُ عَلَیْهَا فَاسْتَوْحَشَتْ خَدِیجَةُ لِذَلِکَ وَ کَانَ جَزَعُهَا وَ غَمُّهَا حَذَراً عَلَیْهِ فَلَمَّا حَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ ع کَانَتْ فَاطِمَةُ تُحَدِّثُهَا مِنْ بَطْنِهَا وَ تُصَبِّرُهَا وَ کَانَتْ تَکْتُمُ ذَلِکَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ فَدَخَلَ ص عَلَیْهَا یَوْماً فَسَمِعَ خَدِیجَةَ تُحَدِّثُ فَاطِمَةَ فَقَالَ لَهَا یَا خَدِیجَةُ مَنْ تُحَدِّثِینَ قَالَتِ الْجَنِینُ الَّذِی فِی بَطْنِی یُحَدِّثُنِی وَ یُؤْنِسُنِی قَالَ یَا خَدِیجَةُ هَذَا جَبْرَئِیلُ یُبَشِّرُنِی بِأَنَّهَا أُنْثَى وَ أَنَّهَا النَّسْلُ الطَّاهِرَةُ الْمَیْمُونَةُ وَ أَنَّ اللَّهَ سَیَجْعَلُ نَسْلِی مِنْهَا وَ سَیَجْعَلُ مِنْ نَسْلِهَا أَئِمَّةً وَ یَجْعَلُهُمْ خُلَفَاءَ فِی أَرْضِهِ بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیِهِ (دلائل الإمامة (ط - الحدیثة)، ص77)