شرح فرازی از دعای ابوحمزه توسط استاد فاطمی‌نیا/ سرمایۀ عظیمی که نباید از دست داد

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، از نزدیک‌ترین حالات انسان به خداوند متعال دعا و مناجات با معبود خویش است. این عمل به قدری اهمیت دارد که خداوند در آیاتی از قرآن انسان‌ها را دعوت به آن کرده است؛ مثلاً در بخشی از آیۀ 60 سوره مبارکۀ غافر می‌خوانیم: «وَ قَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛ پروردگار شما می‌گوید بخوانید مرا تا برای شما استجابت کنم.» در این بین، ادعیه و مناجات صادره از سوی اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا شیوه برخورد و درخواست صحیح از معبود عالم را به زیبایی و دلنشینی به شیعیان خویش بیان می‌دارند.

آیت‌الله سیدعبدالله فاطمی‌نیا استاد اخلاق در بیانی به توضیح فرازهایی از دعای ابوحمزۀ ثمالی پرداخت و گفت: در بخشی از این دعا می‌خوانیم: «وحُبّی لَکَ شَفیِعی إلَیکَ؛ خدایا! محبت من به تو، شفیع من نزد توست.» این عبارت بسیار امیدبخش است. خدایا اینکه من تو را دوست دارم، شفیع من نزد توست. خدا دوست بودن، نعمت بزرگی است که خداوند به انسان در ابتدا موهبت کرده است. هرچه معرفت ما به پروردگار عالم بیشتر باشد، محبت نیز بیشتر می‌‌شود. اگر انسان خدا را دوست داشته باشد، سرمایه عظیمی دارد.

وی با اشاره به فراز «اللّهُمَّ إنّی أسْألُکَ أنْ تَملَأَ قلبی حُبّا لکَ؛ خدایا از تو می‌‌خواهم که قلبم را مملو از محبتت کنی، گفت: باید پیوسته از خدای متعال، ازدیاد این نعمت عظیم را بخواهیم. محبت نعمتی‌ است که باید از آن بهره ببریم.

این استاد اخلاق با تأکید بر اینکه اگر از نعمت‌های الهی حُسن استفاده را نکنیم، از دستمان خواهد رفت، خاطرنشان کرد: خدا نکند که نعمت محبت خدا از ما گرفته شود. اگر نعمت محبت را مهمل بگذاریم و استفاده نکنیم، از بین می‌‌رود.

آیت‌الله فاطمی‌نیا اظهار کرد: محبت سرمایه بزرگی است و باعث می‌‌شود بسیاری از مواهب دیگر به دست بنده برسد. وقتی محبت به حد قابل توجّهی رسید و شدّت یافت، آن وقت شوق حاصل می‌‌شود «و شَوْقاٌ إلَیکَ». امام سجاد علیه‌‌السلام در این دعای شریف بعد از محبت، شوق را از خدای متعال درخواست می‌کند، در واقع محبت مقدمه شوق است.

به گفتۀ وی، شوق در طریقِ دیدار است و وقتی بنده به دیدار محبوب وصال یافت، شوق مبدّل به انس و با محبوب مأنوس می‌شود. وقتی عبد با محبوب مأنوس شد، به مرحله خوف می‌‌رسد و پیوسته در ترس است که مبادا مقامش از او گرفته شود، انس با محبوب گوهر عظیمی است. مقرّبین بیشتر خوف دارند؛ زیرا سرمایه بزرگی در دست آنهاست.

انتهای پیام/