جوادی: وابستگی به مدال‌هایم نداشتم، اما از دزدیده شدن آنها دلم می‌سوزد/ می‌خواستم ۱۸ طلایم را به موزه المپیک بدهم
دارنده چهار مدال طلای کشتی قهرمانی جهان گفت: زحمت زیادی برای به دست آوردن آن مدال‌ها کشیده بودم و بابت هر کدامش یک سال تلاش کرده و وزن کم کردم، اما وابستگی‌ام به مدال‌ها خیلی زیاد نبود.
ابراهیم جوادی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره اینکه آیا مدال‌های به سرقت رفته‌اش پیدا شده است یا نه، اظهار داشت: متاسفانه در این رابطه کار خاصی انجام نشده و نه مدال‌ها و نه دزد پیدا نشده‌اند.
وی در پاسخ به این سوال که چقدر به مدال‌هایش وابستگی داشته، تاکید کرد: آنچنان وابستگی به آنها نداشتم. درست است زحمت زیادی برای به دست آوردن آنها کشیده بودم و بابت هر کدامش یک سال تلاش کرده و وزن کم می‌کردم، اما وابستگی‌ام به مدال‌ها خیلی زیاد نبود. 18 مدال طلا از من به سرقت رفته، جدا از 4 طلای قهرمانی جهان و یک برنز المپیک، مدال‌های بازی‌های آسیایی، 6 دوره جام داخلی، کاپ تفلیس، دانکلوف، ارتش‌های جهان، مسابقات لهستان و... در آن بود. 18 مدال طلا داشتم که دزد همه آنها را برده، بالاخره آدم دلش می‌سوزد. در هر صورت این مدال‌ها فقط برای من نبود و برای کشور است. ارزش مادی هم ندارد. شاید یک روز من تصمیم می‌گرفتم به هر دلیلی آنها را به مزایده بگذارم و یکی از من می‌خرید، اما اینکه از من دزدیده شده، حس بدی دارد. روی بعضی از مدال‌ها اسم من حک شده، اما با توجه به فاصله کم بین پایان مسابقه و توزیع مدال، معمولا فرصت این کار برای میزبان وجود ندارد و فقط سال و نام مسابقه روی مدال حک می‌شود.
دارنده مدال برنز المپیک 1972 در مورد اینکه چرا پیش از این مدال‌هایش را در اختیار موزه المپیک قرار نداده که از آن به خوبی محافظت شود، خاطرنشان کرد: کمیته ملی المپیک اقدام بسیار خوبی کرده بود و من هم می‌خواستم همین کار را بکنم و مدال‌هایم را آنجا بگذارم، اما به کرونا برخورد کردیم و کمی هم قبل از آن تنبلی کردم. می‌خواستم صبر کنم بعد از کرونا مدال‌ها را به موزه ببرم و تصمیمم را گرفته بودم. حالا دلم می‌سوزد، مدال‌هایی که یک سال برایش زحمت کشیدم، برایش وزن کم کردم، دو مرحله انتخابی گرفتم و بعد اول شدم، دزد برده است. البته شب و روز غصه‌اش را نمی‌خورم، اما همانطور که گفتم دلم می‌سوزد، اگر مثلا 100 میلیونم را برده بودند، می‌گفتم در کاسبی جبرانش خواهم کرد، ولی فقدان این مدال‌ها جبران ناپذیرند، دیگر در شرایط سنی نیستم که بتوانم کشتی بگیرم و دوباره آنها را به دست آورم.
جوادی ادامه داد: دزد فکر کرده همه این مدال‌ها طلای واقعی است. هرچند در بین آنها یک سماور و دو قالیچه و یک ساعت رومیزی عتیقه هم به همراه یک سکه طلای قدیمی هم بود که ارزش مادی داشتند، اما هیچ کدام آنها اندازه مدال‌هایم برایم ارزش نداشتند. آن سکه هم یادگار المپیک 1972 مونیخ بود. قبل مسابقات دستم را جراحی کرده بودم و پزشک گفته بود اگر کشتی بگیرم، انگشتم سیاه می‌شود و باید قطعش کنم، اما من گفتم مگر می‌شود کشتی نگیرم و بعد بگویم به خاطر انگشتم نگرفتم؟ قبل از مسابقات روزنامه کیهان ورزشی تیتر زد که جوادی کشتی بگیرد انگشتش قطع می‌شود، اما من با پررویی روی تشک رفتم و روس‌ها هم باعث شدند با وجودی که نفر اول را 7 بر یک برده بودم، به مدال برنز برسم و با نفوذی که در فدراسیون جهانی داشتند، مرا مقابل حریف بلغار بازنده کردند.
عضو پیشین شورای فنی کشتی آزاد در پایان گفت: بعد از این مدال برنز المپیک، کیهان نوشت «جوادی را دور ایران بچرخانید و الگوی قهرمانان قرار دهید» به همین دلیل وقتی برگشتیم، رئیس وقت سازمان ورزش گفت می‌خواهم تو را دور ایران بچرخانم و اول هم تو را به مشهد می‌فرستم. من از او خواستم این کار را برای من و علی‌آبادی و نصیری که مدال المپیک گرفته بودیم، انجام بدهد که قبول کرد. در مشهد از ما استقبال فوق‌العاده‌ای شد، با سه تا جیپ ما را به حرم امام رضا (ع) بردند و جز ما کسی در حرم نبود. فردایش استاندار مشهد در مراسمی به ما نفری یک سکه داد که عکس گنبد مشهد روی آن بود. ارزش مادی چیزهایی که دزد برد برایم اهمیتی ندارد، فقط مدال‌ها را دوست دارم به من برگردد که برایش زحمت زیادی کشیده‌ام و نمی‌شود هیچ کدامش را جبران کرد.
انتهای پیام/
