به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، شکی نیست که اعتقادات دینی نقشی ویژه در افکار عمومی ملتهای منطقه دارد، به همین علت است که کشورهای سازشکار از پتانسیل روحانیون دینی وابسته به رژیمهای استبدادی عربی برای تبلیغ مواضع خود در عادیسازی روابط با رژیم صهیونیستی استفاده میکنند.
با مطرح شدن سازش برخی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی، گفتمان دینی برخی روحانیون وابسته به خاندانهای پادشاهی تغییر کرد تا بتواند با تفسیر به رأی مبانی دینی رویکردی مشروع به سازش با اسرائیل بدهد. این روحانیون با مقایسه اصطلاح «عادیسازی روابط با رژیم صهیونیستی» با برخی از اصطلاحات دینی از قبیل صلح، آرامش و معاهده تلاش کردند با بازی کلمات تفسیرهای مورد نظر خود را به افکار عمومی القا کنند.
در این زمینه باید گفت که اصطلاح صلح و آتشبس و معاهده شرایط خاص خود را دارد و تنها در صورتی مجاز است که در راستای منافع مسلمانان باشد، علاوه بر اینکه صلح دائم و همراه با دوستی و مودت با دشمنان خداوند در نص قرآن و سنت پیامبر(ص) مردود است.
مفتیان درباری سعی کردند از برخی حوادث تاریخی زمان پیامبر در مدیریت درگیریها با مشرکان مکه یا یهودیان مدینه برای توجیه عادیسازی روابط با رژیم صهیونیستی استفاده کنند، از جمله این اتفاقات صلح حدیبیه و توافق پیامبر با یهودیان مدینه است. در این زمینه توجه به چند نکته لازم بهنظر میرسد:
کاربرد اصطلاحی عادیسازی
درست است که عادیسازی یک اصطلاح رایج در علوم سیاسی است و به این ترتیب جایی برای بررسی این اصطلاح و صدور حکم مستقیم در مورد آن در آیات و روایات وجود ندارد، اما ملتهای اسلامی باید در این رابطه به دو نکته اساسی توجه کنند:
اول: عادیسازی عنوانی فرعی برای بهرسمیت شناختن موجودیت اشغالگری رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی است.
دوم: استفاده از اصطلاحات باید بر اساس مبانی و روشهای درست انجام شود، اگر قرار است در تبلیغ عادیسازی روابط از واژههای صلح و آتشبس و معاهده استفاده شود، باید به این نکته توجه داشت که واژههای اشغالگری، کمک به ظالم و تسلیم شدن در برابر ظلم نیز از بزرگترین نواهی موجود در متون دینی است. آیات و روایات به کمک به مسلمانان با شدت تأکید کرده و خواستار مبارزه با کسانی شده است که بهصورت ظالمانه مسلمانان را از منازل و خانه و کاشانه خود آواره کردهاند.
یکی از مهمترین دستاویزهای نظریهپردازان مشروعیت بخشیدن به عادیسازی روابط با رژیم صهیونیستی استفاده از حادثه تاریخی صلح حدیبیه پیامبر با مشرکان مکه است. این اقدام یک توطئه و عوامفریبی ضد ملتها و اعتقادات مذهبی آنان است و این مقایسه بنا به دلایل زیر قیاس مع الفارق است:
الف) نتیجه صلح حدیبیه برتری بخشیدن به اسلام و تأکید بر ضعف مشرکین و زوال آنها بود و مقدمات فتح مکه بدون خونریزی را فراهم کرد. اما کسانی که تصور میکنند سازش آنها با رژیم صهیونیستی در شرایط کنونی مقدمات فتح بیتالمقدس را فراهم میکند، کاملاً در اشتباه هستند؛ چرا که این اقدام باب امتیازدهیهای بیشتر به رژیم اشغالگر صهیونیستی و تخریب بیشتر زیرساختهای عربی و اسلامی را باز میکند.
ب) در زمان امضای صلح حدیبیه مسلمانان وحدتی مثالزدنی داشتند و در خصوص اینکه از هیچ یک از مبانی خود عقبنشینی نکنند، اتفاق نظر داشتند. اما امروز رژیمهای سازشکار بهدنبال افزایش شکاف و تجزیه در امت اسلام هستند که باعث از بین رفتن تأثیرگذاری آنها در جامعه جهانی میشود.
ج) نکته آخر اینکه حادثه صلح حدیبیه تفاوتی اساسی با معاهده سازش با رژیم صهیونیستی دارد و آن اینکه مشرکان مکه نیروهای اشغالگر نبودند، بلکه جزو اهالی مکه و اطراف آن بودند که با زور و ظلم حاکمیت آن را در اختیار گرفته بودند و افرادی را که با اعتقادات آنها مخالفت میکردند محاصره یا آواره میکردند. حتی در جریان صلح مدینه نیز یهودیان مدینه ساکنان اصلی این شهر بودند که البته به عهدی که با پیامبر(ص) داشتند، خیانت و ضد مسلمانان که آنها را در مدینه پناه داده بودند توطئه کردند. اما رژیم اشغالگر صهیونیستی یک رژیم جعلی و نامشروع است که اراضی فلسطینیان را اشغال کرده است و سازش با این رژیم هیچ معنای دیگری غیر از کمک به ظالم نخواهد داشت.
منبع: روزنامه الاخبار
انتهای پیام/+