اجرایی برای بقاء تئاتر/ اندک نفس‌های سخت این هنرنمایشی در هوای آلوده به کرونا
نمایش "اسموکینگ روم"، در دوران کرونایی و در روزگار تعطیلی نسبی تئاتر، مخاطبان تشنه این هنرنمایشی را به تماشاخانه ایرانشهر می‌کشاند.
خبرگزاری تسنیم- سجاد رضایی مقدم| این روزها سالن‌های نمایشی تئاتر در تهران و شهرستان‌ها حال روز سابق را نداشته و صف طویل مقابل گیشه، مخاطبان تئاتر و گروه‌های نمایشی جای خود را به فضای خالی و سکوتی داده که هم‌نشینی غیرمتعارفی با تماشاخانه‌ها دارد.
دوران کرونایی باعث شده تا افرادی که خود را صاحبان اصلی هنر تئاتر می‌دانستند، از میدان خارج شده و کارگردانانی که پشت هم نوبت اجرای سالن‌های مختلف نمایش را داشتند و برای مثال قهوه قجری را درست بعد از پایان نوبت اجرای قصر موروثی خاندان فرانکشتاین اجرا می‌کردند، دیگر اشتیاقی برای اجرا در شرایط فعلی و با احتمال شکست گیشه را نداشته و از فضای اجرا فاصله گرفته باشند.
در این فضا و در روزهای تنهایی تئاتر، نمایش‌هایی به روی صحنه رفته و در نقش ونتیلاتور، نفس‌های سخت هنر تئاتر را تسهیل می‌کنند.
اکثر این نمایش‌ها کار گروهی جوان بوده که در شرایط حال حاضر تئاتر و با کمرنگ شدن مدعیان و اجراهای رانتی فرصتی برای اجرا در سالن‌های مطرح کشور پیداکرده‌اند.
نمایش اسموکینگ روم یکی از این نمایش‌ها بوده که فارغ از مضمون محتوایی و فرم اجرایی تلاش دارد تا با تیمی و جوان و اکثراً کار اولی جریان تئاتر را در رگ‌های فرهنگ و هنر کشور حفظ کند.
مهدی زندیه نویسنده این نمایش که خود از جرگه جوانانی است که توانسته اولین نمایشنامه حرفه‌ای خود را در سالن‌های مطرح کشور به روی صحنه ببرد، در رابطه با نمایش "اسموکینگ روم" به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم گفت: نگارش نمایشنامه «اسموکینگ روم» از آبان ماه پارسال شروع شد و تقریباً پیش از کرونا و پس از رد کردن چهار نسخه، به متن نهایی رسیدیم، اما با ورود به شرایط کرونا تصمیم بر این شد که متن با توجه به اتفاق‌های پیش‌آمده دستخوش تغییر شود و درواقع نسخه ششمی برای اجرا آماده شد.
نویسنده نمایش اسموکینگ روم در رابطه باهدف این نمایش اظهار کرد: هدف اصلی اسموکینگ روم از روز اول دستخوش تغییرات فراوانی شد، از حمله تروریستی فرودگاه آتاتورک تا نقد به رسانه‌های خبری. چیزی که برای من و کارگردان این نمایش که همواره شانه‌به‌شانه هم در این مسیر حرکت می‌کردیم، حائز اهمیت بود جلوگیری نکردن برای هر ایده یا طرح جدید بود.
وی در ادامه افزود: بستر و مکان نمایش از ابتدای کار مشخص بود اما روند و مضامین مکرراً تغییر پیدا کرد تا جایی که با فاصله سه ماه از اجرا تقریباً به روند قطعی خودمان در نمایشنامه رسیدیم. روندی که بن‌مایه آن نقد به تحکم و اختلالی است که همراه با هم از جانب رسانه به مخاطب انتقال پیدا می‌کند. تحکم از جانب اطمینان در گفتار و اختلال در روند فهم حقیقت.
زندیه در رابطه با دلیل انتخاب شرایط کرونایی برای اجرای نمایش مطرح کرد: تئاتر علاوه بر هنر بودنش، قطعاً رسانه است که هم شاغلانی در خود دارد و هم مخاطبانی. خب شغل من و بیشتر تئاتری‌ها همین کار است. تنها و تنها تئاتر. طبیعتاً اجرای نمایش در بدو شروع اپیدمی، با توجه به ناشناخته بودن و علائم و راه‌های انتقال متفاوت این ویروس کار غیرعقلانی و نادرستی بود، اما پس از گذشت پیک اول و دوم و روند نزولی و شناخته شدن این اپیدمی با رعایت پروتکل‌های وزارت بهداشت امکان برای برقراری این شغل فراهم شد.
وی اضافه کرد: گرچه در این شرایط من و بسیاری از همکارانم به لحاظ مادی و معنوی بسیار متضرر شده‌ایم که احتمالاً ماه‌ها و سال‌ها بعد از پایان این اپیدمی تأثیر خودش را نشان خواهد داد، اما درنهایت با تصمیم تمام اعضای گروه و زیر سایه اطمینان از سلامت کامل، نظر بر این شد که باید کار را به روی صحنه برد و انفعال جایز نیست.
این نمایش‌نامه‌نویس در رابطه با شرایط فعلی تئاتر توضیح داد: طبیعتاً شرایط فعلی تئاتر خوب نیست. نه تنها تئاتر بلکه سینما و مابقی هنرهای هفتگانه در وضعیت بی‌نهایت تأسف باری به سر می‌برند. نه متولی، نه حامی، نه حتی جانی برای ادامه دادن. تئاتر نیز مانند بقیه، از بدنه خودش ارتزاق می‌کند، نه به‌عنوان سرمایه بلکه به‌عنوان تتمه‌های باقی‌مانده خودش.
وی در ادامه گفت: شخصاً امیدی به بهبودی ندارم. هنر به‌مانند لباسی است که در مهمانی‌های خاصی مثل انتخابات کاربرد دارد، در بقیه موارد مطرود و در پس گنجه می‌ماند.
نویسنده نمایش اسموکینگ روم در رابطه با شرایط این نمایش اظهار کرد: شرایط به طرز عجیب و غیرقابل‌باوری خوب است. خوشبختانه با توجه به تعداد بازیگران و عوامل و تلاش‌های گروه تبلیغات، به این مهم دست پیدا کردیم که حتی در شرایط بحرانی این روزها بتوانیم صدای نمایش را به گوش مخاطبانش و کسانی که در این روزها بنا به تماشای تئاتر دارند، برسانیم.
وی ادامه داد: از این بابت واقعاً من و بقیه اعضای گروه خوشحالیم، گرچه احتمالاً در یک شرایط معمول می‌توانستیم افق‌های مختلفی از تعداد تماشاگر را داشته باشیم اما تا همین جای کار نیز تمام اعضای کار در کنار هم‌قدم بسیار مهمی برداشتند؛ اجرای اسموکینگ روم با مخاطبان ایده‌آل در این شرایط. به طبع نقش این حضور، مخصوصاً در تئاتر که با نفس‌های تماشاگرانش زنده است، بسیار حائز اهمیت بوده و همین امر شاید بزرگ‌ترین مزد ما در این کار باشد.
زندیه در ادامه و در رابطه با دلیل انتخاب بازیگران کار اولی تصریح کرد: ابتدابه‌ساکن دلیل ما زبان‌های مختلف بود، اما کم‌کم با ادامه پیدا کردن مسیر و همراه بودن بازیگران از این انتخاب‌مان بسیار بیشتر خرسند شدیم. چون تقریباً اکثر بازیگران حرفه‌ای حاضر به تمرین فراوان آن هم به مدت نه ماه، نبوده و نیستند. گرچه تنها این مورد اهمیت بازیگران هم دل و پرانرژی این کار را نشان نمی‌دهد، ما در مسیری بودیم که برای کشفش نیاز به نفس‌های تازه داشتیم و اگر این نفس‌ها نبود این مهم نیز محقق نمی‌شد.
زندیه در پایان خاطرنشان کرد: از همین‌جا از تک‌تک بازیگران به‌عنوان نویسنده این کار تشکر می‌کنم و امیدوارم راهشان را با همین میزان انگیزه و تلاش ادامه دهند. در کل می‌توانم برای این سؤال به یک گروه واژه اشاره‌کنم، فکر نو. علت این انتخاب ما بود.
انتهای پیام/
