اشک شوقی که حاصل حمایت‌های خانه موسیقی است!
محمدباقر زینالی با نوشتن یادداشتی نسبت به اوضاعِ نابسامانِ خانه موسیقی ایران واکنش نشان داده و از اشک شوقی دم زده که حاصلِ حمایت‌های این نهاد از اهالی موسیقی است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، خانه موسیقی در سال‌های اخیر مورد انتقاد جدی از سوی اهالی موسیقی است. گاهی این انتقادها آن‌قدر بالا گرفته که به برگزاری نشستهایی با موضوعِ بررسیِ عملکرد این خانه منجر شده است. نشستهایی که در آنجا عملکرد خانه موسیقی به شدت به چالش کشیده شد.
در ماه‌های گذشته هم کم و بیش شاهد بروز انتقادهایی از سوی اهالی موسیقی نسبت به خانه موسیقی بوده‌ایم. در تازه‌ترین مورد از این انتقادها، محمدباقر زینالی نوازنده موسیقی ایرانی، یادداشتی نوشته و عملکرد خانه موسیقی را با روایتِ ماجرایی به چالش کشیده است.
در ادامه متنی که محمدباقر زینالی منتشر کرده را می‌خوانید:
درد دلی با خانه موسیقی و صندوق اعتباری هنر
شاید بشود گفت یکی از صنف‌هایی که بیشترین آسیب را از همه‌گیریِ کوید 19 تحمل کرد، موزیسین‌ها بودند. بخش عمده درآمد این دوستان از تدریس در آموزشگاه‌ها و شاگردان خصوصی است و در رده موزیسین‌های سنتی کمتر شناخته‌شده، کنسرت درآمدی ندارد، که عموما حتی هزینه‌زا هم هست.
طبیعتا انتظار حمایت صنفی از ارگان‌هایی مانند خانه موسیقی و صندوق هنر کمترین چیزی است که می‌شد داشت. صندوق هنر با تبلیغ و بوق و کرنا اعلام کرد که هزینه سه ماهه اول بیمه اعضای خود را پرداخت خواهد کرد. بنده که شخصا توان پرداخت نداشتم و اصلا پیگیر نشدم که واقعا پرداخت شده است یا خیر.
در سه ماهه دوم باز هم پستی در صفحه صندوق هنر دیدم که گفته شد؛ حق بیمه سه ماهه دومِ سال 1399 را برای اعضا پرداخت کرده‌اند.
من که توانِ پرداخت این هزینه را نداشتم، پس پیِ ماجرا را نگرفتم، ولی امیدوار بود که واقعا پرداختی اتفاق افتاده باشد. اواسط مهرماه دوستی تذکر داد که پرداختی انجام نشده و احتمالا بیمه هم قطع شده است.
باور نمی‌کردم چنین چیزی اتفاق افتاده باشد. فردای آن روز به کارگزاری بیمه مراجعه کردم و در کمال ناباوری دیدم که به جز سه ماهه اول چیزی پرداخت نشده و بیمه هم قطع شده است.
اگر 20 روز زودتر اقدام کرده بودم می‌شد جلوی قطع بیمه را گرفت.
فرمودند به صندوق هنر مراجعه کنید تا دوباره نامه بدهند. در شرایط کرونایی و در حالی که خودم هم مبتلا بودم، عازم محل صندوق هنر شدم.
آنجا موضوع را گفتم، گفتند ما نگفتیم که سه ماهه دوم را پرداخت می‌کنیم. اشتباه کردید (البته که همیشه ماها هستیم که اشتباه می‌کنیم) امر فرمودند که بروید خانه موسیقی نامه معرفی بیاورید تا دوباره بیمه‌تان را برقرار کنیم.
به دفتر خیابان ابن سینا (یکی از ساختمان‌های خانه موسیقی) مراجعه کردم، کلا آنجا را جمع کرده بودند در حالی که در سایت خانه موسیقی آدرس آنجا همچنان هست.
به شعبه خیابان جمالزاده در تقاطع خیابان فاطمی رفتم. منشی در حال چُرت زدن بود. با ناراحتی بیدار و جویای ماجرا شد. ماوقع را گفتم، به اتاقی اشاره کرد که خانمی مسئول رسیدگی بود. خانم با حوصله گوش داد و امر کرد که حق عضویت‌های معوق را پرداخت کنید تا کارت جدید صادر بشود و نامه برای ارسال تنظیم شود.
در شرایطی که درآمد اهالی موسیقی در حداقل ممکن قرار دارد، حق عضویتِ خانه موسیقی را تقدیم کردم. ارجاع شدم به آقای امینی که مسئول کار بیمه است که البته هیچ وقت در اتاق خود حاضر نیست. منشی دوباره بیدار شد و با مشقت تمام مشخصات مرا گرفت تا در نامه ذکر کند. گفتم چه کنم؟ فرمودند تماس بگیرید. نامه که ارسال شد شماره نامه را به شما خواهیم داد تا از صندوق هنر پیگیری کنید.
اکنون در چهارمین هفته‌ای هستیم که حق عضویت را تقدیم آن خانه‌ی محترم کرده‌ام، نه کسی جواب تلفن می‌دهد و نه معلوم است باید چه کنم. به سختی و از طریق دوستی موبایل جناب امینی را یافتم و بعد از ده‌ها بار تماس به هفته‌ی آینده حواله شدم. اکنون که دارم این سطرها را می‌نویسم، اشک شوق از این همه حمایت و توجه که خانه موسیقی به اعضایش دارد در چشمانم جمع شده است. خواستم تشکر کنم از این خانه که همیشه، همه مرگ و میرهای موزیسن‌ها را به موقع تسلیت گفته و ما را شرمنده خودشان کرده‌اند.
امیدوارم نوشته‌ام برسد به محضر جناب نوربخش عزیز که ریاست این مجموعه را سال‌هاست بر عهده دارد. جناب نوربخش عزیز، استاد گرامیِ آواز، من به شخصه هیچ انتظاری از خانه موسیقی ندارم، حق عضویتم را هم پرداخت کرده‌ام. لطفا این نامه را ارسال کنید به صندوق هنر، زیاده زحمتی نخواهم داشت. خیلی ممنون.
انتهای پیام/
