روایتی شنیدنی از خلبانی که در هر عملیات از خانواده حلالیت می‌طلبید

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اردبیل، شهید خلبان غفور جدی اردبیلی متولد اردبیل بود و در جوانی به نیروی هوایی ایران پیوست و برای طی دوره‌های ارشد جنگنده اف چهار به آمریکا اعزام شد، در سال 1351 با خانم مرین نامیور که دختر یکی از خانوادهای سرشناس و سناتورهای آمریکایی بود، ازدواج کرد.

وی در سال 1350 به ایران بازگشت و طبق امریه ستاد فرماندهی نیروی هوایی به پایگاه هفتم شکاری شیراز منتقل گردید. او طی رشادتی که در سالم به زمین نشاندن فانتوم و ترفیع درجه نظامی بیان می‌دارد که عامل موفقیتم را یاد خدا، حفظ خونسردی و اجرای دقیق دستورالعمل‌های پروازی می‌دانم.

در روز نیروی هوایی آمریکا همراه با زبده‌ترین خلبانان جهان در خطرناکترین مانور هوایی تاریخ جهان با نام چهارراه مرگ شرکت کرد و مهارتش باعث حیرت کارشناسان شد، در پاسخ به پیشنهاد شهروندی آمریکا (با داشتن همسر آمریکایی) پاسخ داده بود دوست دارم کفنم پرچم ایران باشد بعد از انقلاب اسلامی به علت داشتن همسر آمریکایی از نیروی هوایی اخراج شد.

او در روز سوم حمله عراق به ایران، خود را به درب پایگاه هوایی رساند، وی را به درون پایگاه راه ندادند، فریاد زد من با پول و سرمایه این آب و خاک خلبان شده‌ام، اکنون به من نیاز است و من باید از وطنم دفاع کنم.

پس از پایان امتحانات که اعطای وینگ خلبانی به جدی را در پی داشت، از طرف نماینده نیروی هوایی ایالات متحده تماسی با خانواده شهید برقرار می شود مبنی بر اینکه آمر کیای یها برای جذب ستوان دوم خلبان غفور جدی رضایت نیروی هوایی ایران را جلب کرده و فقط رضایت خانواده وی باقی می ماند.

پدر شهید که به رحمت خدا رفته( فقط در یک جمله به نماینده آمریکایی‌ها می‌گوید: من فرزندم را برای میهنم پرورش داده‌ام! بدین ترتیب جدی در سال 1350 به کشور بازگشته و طبق امریه ستاد فرماندهی نیروی هوایی به پایگاه هفتم شکاری شیراز منتقل می‌شود.

وی با آغاز دوره خدمت، در هیچ برهه ای تدبیر و شجاعت را کنار نگذاشت تا اینک‌ه در روز 23 اردیبهشت ماه سال 1352 عملاً در بوته آزمایش قرار گرفت. عقرب هها ساعت 2 بعد از ظهر را نشان م یداد که ستوان کیم خلبان غفور جدی به عنوان فرمانده هواپیمای فانتوم در کابین جلو پس از بازرسی هواپیما، خزش به ابتدای باند و اجازه از برج مراقبت در گرمای شیراز به آسمان بال می گشاید.

بلافاصله پس از برخاست و جمع شدن اراب ههای فرود، جنگنده لرز شهای خفیفی حول محور عرضی از خود بروز می دهد. جدی در ابتدا تصور می کند که این لرزش به خاطر گردابه های به جای مانده از پرواز جنگند ههای جلویی است اما پس از خارج کردن موتورها از حالت پس سوز، مشکل نه تنها مرتفع نمی شود بلکه شدت می یابد. به مدت چند ثانیه بعد، چراغهای متعدد هشدار دهنده از کار افتادند سامانه های هواپیما به طور متوالی روشن و خاموش می شوند به طوری که وی در تشخیص اینکه کدام سامانه دچار نقص شده، کدامیک مشکلش برطرف گردیده و کدامیک اصلاً مشکلی ندارد کاملاً سردرگم می شود. بلافاصله هواپیما نوسا نهای پردامن های از خود به نمایش می گذارد و ناگهان با زاویه شدیدی شروع به اوجگیری می کند.

تلاش جدی در دادن دسته فرامین جنگنده به جلو و در آوردن آن از حالت اوجگیری که لحظه به لحظه خطرواماندگی را در پی داشت بی‌نتیجه می‌ماند. ناگهان جنگنده در آسمان وامانده و جدی با هماهنگی خلبان کابین عقب، اهرم خروج اضطراری وی را فعال می کند و کمک خلبان در ادامه به سلامت با چتر به زمین فرود م یآید. در این لحظه غفور مصمم تر از قبل دوباره تلاش خود را برای کنترل دسته فرامین آغاز کرده و خوشبختانه کنترل جنگنده سرکش را به دست می‌آورد. در راه بازگشت به فرودگاه، جنگنده دوباره همان رفتار را نشان می دهد اما این بار نیز مقهور اجرای دستورالعملهای پروازی صحیح از طرف جدی می شود. بدین گونه ستوان یکم خلبان غفور جدی با سالم به زمین نشاندن پرند های به ارزش میلیو نها دلار، به دریافت یک درجه ترفیع مفتخر می شود.

وی در مراسم تشویق و تقدیر در بیان این دلاوری خود می گوید: عامل موفقیتم را یاد خدا، حفظ خونسردی و اجرای دقیق دستورالعملهای پروازی میدانم. جدی در ادامه برای انجام وظیفه به پایگاه سوم شکاری همدان منتقل و سپس در شهریور 1355 برای طی دوره امنیت پرواز از آذر 55 تا مرداد 56 دوباره به ایالات متحده سفر می کند. پس از مراجعت، به پایگاه ششم شکاری بوشهر باز م یگردد. این پایگاه آخرین پایگاه خدمتی شهید خلبان جدی بود. با شروع جنگ تحمیلی در حالی که سمت فرماندهی بازرسی و امنیت پرواز پایگاه را به عهده داشت فعالانه وارد صحنه نبرد حق علیه باطل می شود. غفور جدی تعصب خاصی نسبت به خانواده خود داشت. با شروع ماموریتهای جنگی در آغاز هر عملیات تلفنی، از خانواده خود حلالیت می طلبید. در کتاب ثبت پروازی وی قبل از جنگ پرواز با بزرگانی چون شهید بزرگوار سرهنگ جواد فکوری )بعنوان فرمانده گردان 71 شکاری، کابین جلو( امیر سرتیپ دوم فرج الله براتپور )در آن زمان سروان، هم کابین عقب و هم کابین جلو(، شهید سرتیپ خلبان علیرضا یاسینی )در آن زمان ستوان دوم( و بسیاری دیگر به چشم میخورد. در اردیبهشت سال 52 با توجه به شجاعتی که جدی از خود نشان داد و توصیفش رفت، از طرف نیروی هوایی 3 ماه مرخصی تفریحی ایالات متحده به وی داده می‌شود.

غفور در این سفر سیاحتی از تفریح منصرف شده و گواهینامه خلبانی بو یینگ 747 را نیز دریافت می کند. غفور در اوایل سال 1359 به دلایل واهی و شخصی، از نیروی هوایی تسویه می‌شود و با شروع جنگ، با وجودی که بعضی به زعم خود قصد تشویق او به ترک ایران را داشتند، در پاسخ به آن ها این چنین گفت: این همه هزینه در زمان صلح برای تفریح ما خرج نشده، ما برای چنین روزهایی تربیت شد هایم . او در روز اول جنگ به پایگاه شکاری بوشهر برگشت و درخواست کرد تا دوباره به او اجازه پرواز بدهند.

در نیمه آبان ماه 1359 تقریبا یک ماه و نیم از آغاز جنگ گذشته بود و مادر شهید جدی ما ه ها بود که محوله به پایگاه بوشهر به حدی بود که غفور صلاح نمی دید همرزمان خود را برای مدت طولانی تنها بگذارد. بنابراین قرار شد که مادرش به تهران بیاید و غفور نیز به وی بپیوندد. برگه مرخصی برای روز 17 آبان صادر شده بود و غفور از شب قبل وسایل سفر خود را مهیا نموده بود. طبق برنامه قرار بود 2 نوبت عملیات جنگی با حضور جدی انجام گردد و سپس به مرخصی برود. دو نوبت پرواز با موفقیت انجام شد و خلبان غفور جدی از کمک خود سروان خلبان حسین خلجی به قصد ترک پایگاه خداحافظی کرد.

به محض اینکه آنها از هم جدا شدند دوباره ماموریتی به غفور ابلاغ گردید که شهید جدی بلافاصله به خلجی می گوید: آماده شو برویم! آیا او می دانست که این ماموریتی ب یبازگشت است و با لهای آهنین جنگنده به با لهایی تبدیل خواهند شد و وی را تا عرش الهی همراهی خواهند کرد؟! گویی به او الهام شده بود طوری که در آخرین درخواست حلالیت همه را طلبید و ناخودآگاه آماده شهادت شده بود. وی حتی در اقدامی که تا آن زمان بی سابقه بود ساعت و گردنبند الله خود را به سرباز خود تقدیم می کند. آری غفور دیگر باز نمی گردد! حصر آبادان در حال تکمیل بود و سیل تسلیحات سنگین ارتش عراق از محور بصره در حال ورود به مرز ایران. سومین پرواز عملیاتی سرهنگ 2 خلبان غفور جدی و سروان خلبان خلج بمباران کاروان تو پهای توپخانه سنگین دشمن در اطراف بصره بود. فانتوم با قدرت آسمان را شکافته و خود به مثابه بم بهایشبه قلب دشمن هجوم می برد. ماموریت به خوبی انجام می شود و ضربه مهلکی به کاروان مزبور وارد می آید.

غفور گردشی کرده و راه وطن را در پیش می گیرد. در همین لحظه ناگهان موشک زمین به هوای خصم زبون صدمات عمده ای را به پکیر مرکب آهنین وی وارد می آورد. اما غفور جدی خلبانی نبود که بگذارد حتی لاشه عقابش به دست کرکس بیفتد. آتش لحظه به لحظه زبانه‌های بلندتری به خود میگرفت. هر دو خلبان با توجه به از بین رفتن مقدار زیادی از سطوح کنترل دم و همچنین نداشتن فشار هیدرولیک، با تمام قدرت سعی داشتند جنگنده را در حالت پروازی نگهدارند. با تلاش و همت ستودنی هر دو خلبان، جنگنده f4 به نخستین نقطه نشانه زمینی سرزمین های تحت کنترل نیروهای خودی که همان رودخانه بهمن شیر بود می‌رسد.

بدرقه نخستین پزشک شهید مدافع سلامت ایلام با حضور کادر درمان

نخستین شهیده مدافع سلامت استان ایلام آسمانی شد

ادای احترام معاون فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی به دانشجویان شهید دانشگاه کابل

گرمای سوزان شعله‌ها اینک کابین عقب را کاملاً آماج ضربات خود قرار داده بود و ماندن در هواپیما دیگر به صلاح نبود. در لحظه‌ای که هر دو خلبان تصمیم به خروج اضطراری از جنگنده می گیرند، ارتفاع پرواز بسیار پا یین بود و تلاش جدی هم برای اوج گیری به جایی نمی رسید. به ناچار دو خلبان دستگیره خروج اضطراری روی صندلی را کشیده و به بیرون پرتاب می شوند. با توجه به اینکه خلبان خلج زودتر اقدام به خروج اضطراری میک‌ند، در ارتفاع بالاتری از جنگنده خارج می شود و به سلامت به زمین می رسد اما راک تهای صندلی شهید سرهنگ 2 خلبان غفور جدی در ارتفاع پا یی نتری فعال می شود و متاسفانه نه چتر فرصت گرفتن سرعت عمودی سقوط جدی را پیدا میک‌ند و نه صندلی مجال جدا شدن از خلبان را میی‌ابد. در نتیجه غفور با سرعت بالایی به زمین برخورد میک‌ند. پ کیر پاک شهید جدی به تهران و از آنجا به وسیله یک فروند هواپیمای 130-c به پایگاه دوم شکاری منتقل می شود.

مردم شهید پرور و انقلابی اردبیل با شنیدن خبر شهادت غفور جدی با پای پیاده عازم تبریز می شوند و تقریباً نیمی از جاده 150 کیلومتری آن را می‌پیمایند تا اینکه جنازه شهید به وسیله آمبولانس به غسالخانه اردبیل انتقال می‌یابد.

امام جمعه اردبیل با اینکه از نظر شرعی نیازی به غسل شهید نیست، خود شخصاً این کار را انجام می دهد و بر پیکر پاک شهید نماز می گذارد. برادر شهید که قبل از غسل، پیکر غفور را دیده بود برایمان گفت: با توجه به شدت ضربه وارده که شکستگی دنده‌ها، پارگی اعضای داخلی بدن و خونریزی داخلی را در پی داشت، تنها لخته خونی از دهانش جاری شده و مقداری خون مردگی در پهلویش به چشم می‌خورد. پیکر کاملاً سالم بود و تبسمی بر روی لبانش داشت.

گویی اگر به اسم صدایش می کردی از خواب بیدار می شد! تشییع جنازه بسیار باشکوهی که مقارن شد با ایام عزاداری حسینی با حضور ملت انقلابی اردبیل برای شهید برگزار گردید و به مدت یک هفته در شهر عزای عمومی اعلام شد و از آن تاریخ آغاز حرکت دست ههای عزاداری شهر از مقابل منزل پدر شهید به رسمی ماندگار بدل گردید.

پدر شهید هنگام شهادت غفور گفت: امانتی بود دست ما که خداوند آن را پس گرفت.

شهید سرهنگ 2 خلبان غفور جدی علاقه خاصی به پرواز بر پهنه نیلگون خلیج فارس داشت و در زمان شهادت، در طی 45 روز 80 پرواز جنگی را در کارنامه پروازی خود ثبت کرده بود. پس از شهادت از طرف ستاد فرماندهی نیروی هوایی و شخص شهید بزرگوار سرهنگ خلبان جواد فکوری برای بزرگداشت مقام شامخ شهید از خانواده وی به آن مرکز دعوتی به عمل می آید. در آن ملاقات شهید فکوری به عنوان فرمانده سابق گردان 71 شکاری )گردان پروازی شهید غفور جدی( گریست و گفت: من خاطرات خوبی با شهید جدی داشتم.

خلبان غفور جدی یکی از آن دسته خلبانانی بود که خودش رفت؛ اما نامش تا همیشه ماند. نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نخستین نیرویی بود که بعد از حمله ارتش بعث عراق به خاک کشورمان واکنش نشان داد. این نیرو همواره در طول جنگ از پیشتازان مقابله با هجوم دشمن بوده است؛ آن هم با تربیت خلبانان نترسی که هیچ هراسی از صدام و هم‌پیاله‌هایش نداشتند. شهید خلبان غفور جدی یکی از آن دسته خلبانان بود که خودش رفت؛ اما نامش تا همیشه ماند.

به مدت چند ثانیه بعد، چراغ‌های متعدد هشدار دهنده از کار افتادن سامانه‌های هواپیما به طور متوالی روشن و خاموش می‌شوند؛ به طوری که وی در تشخیص اینکه کدام سامانه دچار نقص شده، عملاً سردرگم می‌شود. روایتی شنیدنی از شهید خلبان غفور جدی بلافاصله جنگنده نوسان‌های زیادی از خود به نمایش می‌گذارد و ناگهان با زاویه شدیدی شروع به اوج‌گیری می‌کند. ناگهان جنگنده در آسمان وا می‌ماند و جدی با هماهنگی خلبان کابین عقب، اهرم خروج اضطراری وی را فعال می‌کند و کمک خلبان در ادامه به سلامت با چتر به زمین فرود می‌آید.

بعد از اِجِکت کمک خلبان غفور مصمم‌تر از قبل دوباره تلاش خود را برای کنترل دسته فرامین را آغاز کرده و خوشبختانه کنترل جنگنده را به دست می‌آورد. در راه بازگشت به فرودگاه، جنگنده دوباره همان رفتار را نشان می‌دهد، اما این بار نیز جدی افسار این اسب سرکش را در دست می‌گیرد و با سالم فرود آمدن جنگنده، به دریافت یک درجه ترفیع مفتخر می‌شود.

وی در مراسم تشویق و تقدیر در بیان این دلاوری خود می‌گوید: عامل موفقیتم را یاد خدا، حفظ خونسردی و اجرای دقیق دستورالعمل‌های پروازی می‌دانم.

شهید خلبان غفور جدی جدی در ادامه برای انجام وظیفه به پایگاه سوم شکاری همدان منتقل و سپس در شهریور 1355 برای طی دوره امنیت پرواز از آذر مرداد 55 تا مرداد 56 دوباره به ایالات متحده سفر می‌کند.

پس از مراجعت، به پایگاه ششم شکاری بوشهر باز می‌گردد. این پایگاه آخرین پایگاه خدمتی شهید خلبان جدی بود. با شروع جنگ تحمیلی در حالی که سمت فرماندهی بازرسی و امنیت پرواز پایگاه را به عهده داشت فعالانه وارد صحنه نبرد دفاع مقدس می‌شود.

در کتاب ثبت پروازی وی قبل از جنگ پرواز با بزرگانی، چون شهید بزرگوار سرهنگ جواد فکوری (بعنوان فرمانده گردان 71 شکاری، کابین جلو) امیر سرتیپ دوم فرج الله برات‌پور (در آن زمان سروان، هم کابین عقب و هم کابین جلو)، شهید سرتیپ خلبان علیرضا یاسینی (در آن زمان ستوان دوم) و بسیاری دیگر به چشم می‌خورد.

در اردیبهشت سال 52 با توجه به شجاعتی که جدی از خود نشان داد، از طرف نیروی هوایی 3 ماه مرخصی تفریحی ایالات متحده به وی داده می‌شود. غفور در این سفر سیاحتی از تفریح منصرف شده و گواهینامه خلبانی بویینگ 747 را نیز دریافت می‌کند.

با شروع جنگ، بعضی از خائنین به زعم خود قصد تشویق غفور به ترک ایران را داشتند که وی در پاسخ به آن‌ها این چنین گفت: این همه هزینه در زمان صلح برای تفریح ما خرج نشده، ما برای چنین روز‌هایی تربیت شده ایم. روایتی شنیدنی از شهید خلبان غفور جدی در نیمه‌ها آبان ماه 1359 مادر شهید جدی ماه‌ها بود که فرزند خود را ندیده بود؛ از طرفی حجم عملیات‌های محوله به پایگاه بوشهر به حدی بود که غفور صلاح نمی‌دید همرزمان خود را برای مدت طولانی تنها بگذارد؛ بنابراین قرار شد که مادرش به تهران بیاید و غفور نیز به وی بپیوندد.

برگه مرخصی برای روز 17 آبان صادر شده بود و غفور از شب قبل وسایل سفر خود را مهیا نموده بود. طبق برنامه قرار بود 2 نوبت عملیات جنگی با حضور جدی انجام گردد و سپس به مرخصی برود. روایتی شنیدنی از شهید خلبان غفور جدی دو نوبت پرواز با موفقیت انجام شد و خلبان غفور جدی از کمک خود سروان خلبان خلج به قصد ترک پایگاه خداحافظی کرد. به محض اینکه آن‌ها از هم جدا شدند دوباره ماموریتی به غفور ابلاغ گردید که شهید جدی بلافاصله به خلج می‌گوید: آماده شو برویم.

وی حتی در اقدامی که تا آن زمان بی سابقه بود ساعت و گردنبند الله خود را به سرباز خود تقدیم می‌کند. شاید غفور می‌دانست که دیگر بازگشتی در کار نیست.

حصر آبادان در حال تکمیل بود و سیل تسلیحات سنگین ارتش عراق از محور بصره در حال ورود به مرز ایران. وظیفه سومین پرواز عملیاتی سرهنگ 2 خلبان غفور جدی و سروان خلبان خلج بمباران کاروان توپ‌های توپخانه سنگین دشمن در اطراف بصره بود. فانتوم با قدرت به دشمن هجوم می‌برد. ماموریت به خوبی انجام می‌شود. غفور راه وطن را در پیش می‌گیرد.

در همین لحظه ناگهان موشک زمین به هوا به جنگنده برخورد می‌کند؛ اما غفور جدی خلبانی نبود که بگذارد حتی لاشه جنگنده اش در خاک عراق بماند. آتش لحظه به لحظه زبانه‌های بلندتری به خود می‌گرفت. هر دو خلبان با توجه به از بین رفتن مقدار زیادی از سطوح کنترل دم و همچنین نداشتن فشار هیدرولیک، با تمام قدرت سعی داشتند جنگنده را در حالت پروازی نگهدارند.

با تلاش و همت ستودنی هر دو خلبان، جنگنده f-4 به نخستین نقطه نشانه زمینی سرزمین‌های تحت کنترل نیرو‌های خودی که همان رودخانه بهمن شیر بود می‌رسد.

گرمای سوزان شعله‌ها اینک کابین عقب را کاملاً آماج ضربات خود قرار داده بود و ماندن در هواپیما دیگر به صلاح نبود. در لحظه‌ای که هر دو خلبان تصمیم به خروج اضطراری از جنگنده می‌گیرند، ارتفاع پرواز بسیار پایین بود و تلاش جدی هم برای اوج گیری به جایی نمی‌رسید.

به ناچار دو خلبان دستگیره خروج اضطراری روی صندلی را کشیده و به بیرون پرتاب می‌شوند. با توجه به اینکه خلبان خلج زودتر اقدام به خروج اضطراری می‌کند، در ارتفاع بالاتری از جنگنده خارج می‌شود و به سلامت به زمین می‌رسد، اما راکت‌های صندلی شهید سرهنگ 2 خلبان غفور جدی در ارتفاع پایین تری فعال می‌شود و متاسفانه نه چتر فرصت گرفتن سرعت عمودی سقوط جدی را پیدا می‌کند و نه صندلی مجال جدا شدن از خلبان را می‌یابد و در نتیجه غفور با سرعت بالایی به زمین برخورد می‌کند.

پیکر پاک شهید جدی به تهران و از آنجا به وسیله یک فروند هواپیمای c-130 به پایگاه دوم شکاری منتقل می‌شود. مردم شهید پرور و انقلابی اردبیل با شنیدن خبر شهادت غفور جدی با پای پیاده عازم تبریز می‌شوند و تقریباً نیمی از جاده 150 کیلومتری آن را می‌پیمایند تا اینکه جنازه شهید به وسیله آمبولانس به غسالخانه اردبیل انتقال می‌یابد.

امام جمعه اردبیل با اینکه از نظر شرعی نیازی به غسل شهید نیست، خود شخصاً این کار را انجام می‌دهد و بر پیکر پاک شهید نماز می‌گذارد، برادر شهید که قبل از غسل، پیکر غفور را دیده بود می‌گفت: با توجه به شدت ضربه وارده که شکستگی دنده ها، پارگی اعضای داخلی بدن و خونریزی داخلی را در پی داشت، تنها لخته خونی از دهانش جاری شده و مقداری خون مردگی در پهلویش به چشم می‌خورد.

پیکر کاملاً سالم بود و تبسمی بر روی لبانش داشت. گویی اگر به اسم صدایش می‌کردی از خواب بیدار می‌شد! تشییع جنازه بسیار با شکوهی برای شهید غفور برگزار و به مدت یک هفته در شهر عزای عمومی اعلام شد و از آن تاریخ مبدا حرکت دسته‌های عزاداری شهر از مقابل منزل پدر شهیدتبدیل شد.

پدر شهید هنگام شهادت غفور گفت: امانتی بود دست ما که خداوند آن را پس گرفت. گفتنی است شهید سرهنگ 2 خلبان غفور جدی علاقه خاصی به پرواز بر خلیج فارس داشت و در زمان شهادت، در طی 45 روز 80 پرواز جنگی را در کارنامه پروازی خود ثبت کرده بود. روایتی شنیدنی از شهید خلبان غفور جدی پس از شهادت از طرف ستاد فرماندهی نیروی هوایی و شخص شهید بزرگوار سرهنگ خلبان جواد فکوری برای بزرگداشت مقام شامخ شهید از خانواده وی به آن مرکز دعوتی به عمل می‌آید.

در آن ملاقات شهید فکوری به عنوان فرمانده سابق گردان 71 شکاری (گردان پروازی شهید غفور جدی) گریست و گفت: من خاطرات خوبی با شهید جدی داشتم. ‌ می‌گویند زمانی که شهید خلبان غفور جدی در آمریکا دوره خلبانی را می‌گذراند، در پاسخ به یکی از استادانش که از او خواست شهروندی آمریکا را بپذیرد و در نیروی هوایی امریکا خدمت کند، پاسخ داده بود: "دوست دارم کفن ام پرچم ایران باشد...

او در ادامه برای انجام وظیفه به پایگاه سوم شکاری همدان منتقل و سپس در شهریور 1355 برای طی دوره امنیت پرواز از آذر مرداد 55 تا مرداد 56 دوباره به ایالات متحده سفر نمود. پس از مراجعت، به پایگاه ششم شکاری بوشهر بازگشت. این پایگاه آخرین پایگاه خدمتی جدی بود. با شروع جنگ در حالی که سمت فرماندهی بازرسی و امنیت پرواز پایگاه را به عهده داشت فعالانه وارد صحنه نبرد شد و در جریان جنگ در تاریخ 59/8/17 در خاک عراق مورد پدافند نیروهای عراقی واقع شده و پس از طی 50 کیلومتر در خاک ایران سقوط کرده و درگذشت.

انتهای پیام/132/ش