انعکاس "مواسات" در صلوات شعبانیۀ امام سجاد (ع)
یکی از مصادیق رفتار مؤمنان در آخرالزمان مواسات است، مسئله‌ای که در صلوات شعبانیۀ امام سجاد (ع) نمود دارد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، یکی از آداب برخورد با همنوعان، موضوع همدلی و یاری‌رسانی است؛ اهمیت این موضوع تا آنجا است که بی‌تفاوتی نسبت به امور دیگر مسلمانان موجب خروج از اسلام شمرده شده است؛ رسول الله صلی الله علیه و آله در حدیثی فرمود «مَنْ أَصْبَحَ لا یَهْتَمُّ بِأُمورِ الْمُسْلمینَ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ؛ هرکه صبح کند و اهتمامی به امور مسلمانان نداشته باشد، مسلمان نیست.» بنابراین مسلمان حقیقی فردی بی‌تفاوت نیست و همواره نسبت به محیط اطراف خود واکنش سازنده باید نشان دهد.
باید در نظر داشت مواسات منحصر در کمک‌های مالی نیست بلکه حتی گاهی بروز یک اخلاق مثبت و دلنشین، مصداق مواسات و نیز مرهم بسیار مناسبی برای آرامش‌بخشی به مردم است؛ این مسئله به ویژه در شرایط فعلیِ جامعه که گاهی ما انسان‌ها به‌دلیل چالش‌های اقتصادی و فرهنگی در معرض التهابات رفتاری قرار می‌گیریم، سازنده است. جالب است که اهل عترت علیهم‌السلام یکی از مصادیق رفتار مؤمنان در آخرالزمان را همین مواسات برشمردند. امام محمدباقر(ع) در روایتی تفسیری، یکی از بایسته‌های رفتاری مؤمنان آخرالزمان را همین ویژگی معرفی کرده و فرمودند: منظور از «وَاَلْعَصْرِ؛ سوگند به عصر» عصر خروج قائم است. درباره «إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ؛ همانا انسان در خسران است» فرمودند یعنی بین دشمنان ما دچار خسران هستند و منظور از عمل صالح در فراز «وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ» مواسات و یاری‌رسانی به برادران مؤمن است؛ اَلْعَصْرِ؛ عصر خروج القائم.إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ، یعنی: أعداءنا. إِلاَّ اَلَّذِینَ آمَنُوا، یعنی: بآیاتنا. وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ، یعنی: بِمواساةِ الإخوان...» (کمال‌الدین و تمام‌النعمة شیخ صدوق، ج2، ص656)
اکنون که در ایام ماه شعبان قرار داریم، یکی از ادعیۀ این ماه، صلوات شعبانیه، منسوب به امام سجاد علیه‌السلام است. در قسمتی از این دعا می‌خوانیم «وَ ارْزُقْنِی مُوَاسَاةَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَیْهِ مِنْ رِزْقِکَ بِمَا وَسَّعْتَ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ » یعنی روزی من فرما مواسات با آنکه رزقت را بر او تنگ گرفتی، به مدد آنچه از فضلت بر من وسعت دادی. بر اساس این فراز، در می‌یابیم خداوند گاهی بر بنده‌ای سخت می‌گیرد و به موازات آن، بنده‌ای را از روزی خود برخوردار می‌کند. در چنین شرایطی مواسات باید صورت گیرد؛ به این معنا که انسان از همان رزقی که خداوند از فضلش به او عطا کرده، به شخص نیازمندی که خداوند او را با فقر آزموده، ببخشد.
انتهای‌پیام/
