به مناسبت روز بزرگداشت شهدای مدافع حرم؛ «چرا رفتند؟!»

به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، «این کسی که از اینجا بلند می‌شود، می‌رود در عراق یا در سوریه به‌عنوان دفاع از حریم اهل‌بیت (ع) در مقابل این تکفیری‌ها می‌ایستد، در واقع دارد از شهرهای خودش دفاع می‌کند. البته نیت آن‌ها خداست، اما واقع قضیه این است؛ این دفاع از ایران است، دفاع از جامعۀ اسلامی است.» مقام معظم رهبری

عبارت مدافعان حرم، از اوایل سال 1392 ه.ش وارد ادبیات اجتماعی ایران شد و در مدت‌زمانی کوتاه به یکی از ارزش‌های دفاع مقدس در برابر تکفیری‌ها تبدیل شد.

به‌راستی مدافعان حرم چه کسانی هستند و چه در سر داشتند که اغلب در سنین جوانی لباس رزم پوشیدند و به سرزمینی دور و غریب رفتند، بسیاری شهید شدند و بسیاری هم روزها و شب‌های پرخطر و هراس را در دیار غربت پشت سر گذاشتند؟!

برای پاسخ دادن به این سؤالات، کافی است نیم‌نگاهی به تحولات دهۀ گذشته در منطقۀ خاورمیانه بیندازیم. کمتر از 10 سال پیش بود که حرکتی خزنده و سؤال‌برانگیز به‌یک‌باره در کشور سوریه عیان شد و تشکل‌هایی تحت عنوان دفاع از حقوق مدنی مردم شکل گرفت[1] ولی در همان اندک زمان از دل این گروه‌ها تندروهای تروریستی پدید آمدند که بعد از تخریب مقبرۀ حجر بن عدی ـ از اصحاب حضرت علی (ع) ـ[2] مدعی شدند، ضمن اشغال کشور سوریه، تمام مقدسات آنجا، ازجمله حرم حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) را تخریب خواهند کرد. با این تهدیدات، مسلمانان آزادۀ جهان، علی‌الخصوص شیعیان به تکاپو افتادند تا در برابر این اقدامات خصمانه و تفرقه‌افکن مقابله کنند و فتنه در چشم خود کور شود.

 ناگفته نماند، در سال 1391 ه.ش و با شکل‌گیری اعتراضات به‌ظاهر مردمی و به دنبالش تحرکات مشکوک نظامی در سوریه، اولین هسته‌های مقاومت در برابر تکفیری‌ها شکل گرفت و عده‌ای رزمندۀ غیرتمند شیعه وارد عمل شدند تا ضمن پاکسازی زینبیه و اطراف محلۀ زینبیه در دمشق، نیروهای متخاصم تکفیری را عقب برانند. آن‌ها تا حدودی هم موفق شدند. ولی این پایان کار نبود، زیرا تکفیری‌ها با بهره‌گیری از نیروهای تازه‌نفسی که عمدتاً از اروپا گسیل شده بودند و نیز تجهیزات نظامی و تبلیغاتی سعی کردند، به پیشروی‌های خود ادامه بدهند. موفق هم شدند و با ایجاد رعب و وحشت شهرها و روستاهای بسیاری را به تصرف خود درآوردند. در چنین شرایطی بود که شیعیان دیگر کشورها، همچون ایران سکوت و بی‌حرکتی را جایز ندانستند. به تکاپو افتادند و رو در روی نیروهای تکفیری ایستادند.

هنوز هم برخی افراد ناآگاه، به حضور نیروهای ایرانی تحت عنوان مدافعان حرم خرده می‌گیرند و با این استدلال که مسائل داخلی کشوری دیگر، چون سوریه و عراق چه ربطی به ما دارد، سعی می‌کنند اقدامات بجا و حتی ضروری مدافعان حرم را زیر سؤال ببرند. ولی چنین استدلال‌هایی دور از انصاف است.

برای پاسخ دادن به این‌گونه شبهات پیش آمده، باید نیم‌نگاهی به شکل‌گیری و اثرگذاری مدافعان حرم بیندازیم تا این‌گونه ابهامات پیش آمده از بین برود.

در یک نگاه کلی رویکرد و تأثیرگذاری مدافعان حرم در عراق و سوریه را در چند بخش می‌توان مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داد.

الف) دفاع از حرم آل محمد (ص): اولین و اصلی‌ترین تفکر شکل‌گیری گروه‌های تکفیری، ایجاد و عمیق کردن تفرقه‌های فکری و اعتقادی بین جامعۀ اسلامی بود و این امر به دست نمی‌آمد، مگر با ایجاد شبهاتی در باب مقام و منزلت اهل‌بیت (ع) که همواره موردتوجه عموم مسلمانان بوده است. تکفیری‌ها به خیال خودشان قرائت تازه‌ای از دین می‌دادند، یعنی بی‌حرمتی به ساحت مقدس اهل‌بیت پیامبر اسلام (ص) را برای نشان دادن اسلامی اصیل و ناب (!؟) جایز می‌دانستند. آن‌ها پا را از این هم فراتر گذاشته و اماکن مقدسی چون مکه را تهدید کردند و بارها قول ویران کردن چنین اماکن مقدسی را دادند.[3]

در هزارۀ سوم که دین مبین اسلام از همه سو مورد آماج تبلیغات مخرب دشمنان دین است، وقتی چنین حرکات شیطانی شکل می‌گیرد، هیچ مسلمان آزاده‌ای نمی‌تواند آرام و قرار داشته باشد. پس لازم است، جوانان غیرتمندی از ایران (مدافعان حرم)، افغانستان (لشکر فاطمیون)، پاراچنار و دیگر مناطق پاکستان (تیپ زینبیون) و... راهی سوریه و عراق شوند تا در مقابل این سیل ویرانگر و پر از خوف بایستند و الحق تا پای جان ایستادند و درس عبرت‌آموزی به دشمنان اهل‌بیت (ع) دادند تا بعدازاین هوس تعرض و بی‌حرمتی به ساحت مقدس اهل‌بیت (ع) به سرشان نزند.

ب) جواب دادن به ندای مظلوم: دین اسلام، دین مساوات و برابری است. دین عدالت و عدالت‌خواهی است و در این رهگذر آموزه‌های دینی این نکته را به اثبات می‌رساند، هیچ مسلمانانی نباید در برابر دادخواهی برادران و خواهران مسلمان خود و حتی افراد غیرمسلمان که مورد ستم واقع شده ساکت بماند. چنانچه حضرت علی (ع) در نامۀ 53 نهج‌البلاغه در این باب می‌فرماید:

«امتی که حق ضعیفان را از زورمندان با صراحت و بدون خوف و ترس نگیرد، هرگز پاک نمی‌شود و روی سعادت نمی‌بیند.»

پس مدافعان حرم رفتند تا به ندای تظلم خواهی مردم بی‌دفاع و مورد هجوم قرارگرفتۀ سوریه و عراق پاسخ بدهند و الحق در این کار موفق هم بوده‌اند. نمونه‌اش آزادسازی بسیاری از مناطق تحت اشغال تکفیری‌ها است که بار دیگر شادی و آرامش را برای این مردم ستمدیده به ارمغان آورده است.

پ) کور کردن فتنه در نطفه: آنچه از شواهد برمی‌آید، یکی از اهداف شکل‌گیری گروه‌های تکفیری، کشاندن دامنۀ درگیرها به مرزهای شرقی عراق و نفوذ به درون ایران بوده است. امری که گروه‌هایی مثل داعش با پخش تراکت و ساخت تیزرهای تبلیغاتی و حتی نام‌گذاری برخی مناطق ایران با اسامی جعلی خودشان روی آن مانور می‌دادند. در این گیرودار عقل سلیم حکم می‌کند، قبل از آن‌که منتظر تهاجم این جماعت متخاصم باشیم، خود به سراغشان برویم و در محل شکل‌گیری‌اش آن‌ها را ناتوان کنیم. همان کاری که مدافعان حرم آن را انجام دادند و جالب آن‌که تکفیری‌هایی که سودای نزدیک شدن به مرزهای ایران را در سر می‌پروراندند، رفته‌رفته از مرزها دور شده و حتی فاصلۀ درگیری‌ها با مرز به دو هزار کیلومتر رسید.

ت) قطع کردن پای فتنه انگیزان از منطقه: کافی است نیم‌نگاهی به دست‌های پشت پردۀ شکل‌گیری گروه‌های تکفیری بیندازیم. آنچه به دست می‌آید، دخالت غیرمستقیم و گاه مستقیم ابرقدرت‌های جهانی در این ماجراست، کسانی که با عَلَم شدن بیرق تکفیری‌ها قصد داشتند مسلمانان را به نام جنگ عقیدتی به جان هم بیندازند و از دین نجات‌بخش اسلام، چهره‌ای بی‌رحم و خشونت‌طلب به جهانیان ارائه دهند. البته در اوایل با پخش فیلم‌های جنایت تکفیری‌ها تا حدودی هم موفق شدند. ولی حضور به‌موقع مدافعان حرم نه‌تنها توطئۀ آن‌ها را نقش بر آب کرد، بلکه با به دست گرفتن کنترل مناطق آزاد شده ردپای استعمارگران کمرنگ شد. هرچند آن‌ها دشمنان قسم‌خوردۀ اسلام و در تلاش‌اند تا بار دیگر حضوری پررنگ‌تر از گذشته داشته باشند، ولی آگاهی مردم منطقه و حضورشان در عرصه‌های مختلف سیاسی و نظامی کار را برای این سوداگران فتنه و قدرت‌طلبی سخت‌تر کرده است.

ث) ایجاد امنیت ملی: گفتیم، یکی از اهداف بزرگ تکفیری‌ها ضربه زدن به ایران اسلامی بوده است. آن‌ها این تفکر غلط را در سر می‌پروراندند، با گسترش حکومت به‌ظاهر اسلامی خود، مناطقی از ایران را تصرف کنند و قلمرو حکمرانی‌شان را تا کشور افغانستان و حتی تاجیکستان گسترش دهند. ولی مدافعان حرم این خیال شوم را نقش بر آب کردند و حضور این دلاور مردان در جبهه‌های مختلف نبرد، بهترین ارمغان را برای مردم ایران به بار آورد، آن‌هم ایجاد امنیتی فراگیر و پایدار است.

به‌هرحال با آزادسازی مناطق زیادی از سوریه و عراق، گروه‌های تکفیری یا نابود شدند و یا قدرت قبلی‌شان را از دست دادند. ولی آنچه از مدافعان حرم به یادگار ماند و می‌ماند، یاد و خاطرۀ ایشان و دلاورمردی شهدایی چون سردار شهید قاسم سلیمانی، سردار شهید حسین همدانی، شهید سید مصطفی موسوی و ... بوده است. مردان سلحشوری که از جان خود گذشتند تا در صف سربازانی قرار گیرند که سربند زیبایشان «کلنا عباسک، یا زینب» جاودانه بدرخشد.

پی‌نویس‌ها:

[1] سال 2011 میلادی تظاهرات خیابانی و به دنبالش درگیری‌های مسلحانه در سوریه شروع شد.

[2] این حادثۀ ناگوار در 12 اردیبهشت 1392 ه.ش رخ داد.

[3] این ادعا توسط شخصی به نام ابوتراب المقدسی از سران تکفیری مطرح شد. استدلال این عمل آن بود که (العیاذبالله) خانۀ کعبه به‌جای خدا پرستیده می‌شود.

انتهای پیام/