تشکل‌ها و مشارکتهای مردمی، پل ارتباط بین دولت و جامعه
سرپرست روابط عمومی سازمان رفاه، خدمات و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران با اشاره به اهمیت سازمان‌ها و تشکل‌های مردمنهاد، گفت: این مجموعه‌ها تنها بستر ارتباطی و تعامل بین دولت و جامعه هستند که پیشرفت و رشد جامعه بدون توسعه آنها میسر نخواهد شد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، علیرضا ساعی سرپرست روابط عمومی و امور بین الملل سازمان رفاه، خدمات و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران در یادداشتی نوشت: جایگاه سازمان‌ها و تشکل‌های مردمنهاد به عنوان شاهرگ و نبض پویای هر جامعه‌ای در تحقق زیربناهای توسعه اقتصادی و اجتماعی، فرهنگی بر کسی پوشیده نیست؛ مجموعه‌هایی که اعتلای سطح زندگی افراد را در توسعه جامعه اجتماعی و احساس مسئولیت خود دانسته‌اند.
رشادت فعالانی که گاه بدون هیچگونه حمایتی تنها با همت و اراده خود در جهت بهبود و حل مشکلات جامعه وارد میدان شده‌اند؛ تلاشگرانی که به بهای زندگی و خانواده خود، سنگ بنای زندگی بخشی و رشد جامعه را بنا نهادند.گاه گوش، گاه چشم و گاه وجود پر درد مردم را به جان خریدند و خود زبان گویای جامعه شدند.
نهادهایی خودجوش که در قالب عناوینی چون جمعیت، انجمن، کانون، مرکز، گروه، خانه، مؤسسه و چه به صورت فرد به رقم فراز و فرودهای موجود در این راه، نقشی بسزا در دستیابی به خواست‌های جامعه و دولت ایفا کرده‌اند. این به صورت قانونمند و با چارچوبی از نظم اجتماعی بدور از وابستگی به دولت، داوطلبانه ریشه در بستر جامعه داشته و با هر ذهنیت و قومیت ،فرهنگ اما با چارچوب و آرمانی واحد شکل یافته اند؛ آرمانی که جز در قالب یک پل دو سویه بین دولت و جامعه میسر نیست. پلی به نام مشارکت مردمی!
پلی تعاملی که جز با همیاری، همکاری دو سویه معنا و مفهومی نوین از فرهنگ ،اجتماع، اقتصاد و سیاست معنایی پیدا نمی‌کند و رویکردی دوسویه و سرنوشتی مشترک نوید می‌دهند. شاید بتوان اثربخشی و انعطاف‌پذیری در لمس حقایق زندگی مردم در قالب طرح‌های منسجم و هماهنـگ در سطح جامعه را کوچکترین دستاورد این مجموعه‌ها عنوان کرد.
موضوع تشکل‌گرایی و مشارکتهای اجتماعی هرچند مقوله و راهبردی نوین را در عصر نوین کنونی رقم زده اما هنوز از عدم اختصاص منابع مالی برای این تشکل‌ها، شناخت و تعامل ارگان‌های همسو در فعالیت در ایجاد یک راهبرد مشترک رنج می‌برد و نیازمند نگاه دوباره دولت‌ها به تشکل‌ها و مشارکتهای مردمی است.
بهره‌گیری از فعالیت سازمان‌های مردمنهاد در گرو مشارکت فعال و همه‌جانبه مردم در بستر توسعه و رشد جامعه است تا همسو با فعالیت دولت و تعامل با بخش خصوصی ، نوید مشارکت مردمی، اطمینان و اعتمادبخشی را در بستر جامعه رقم زند؛ البته نمی‌توان از نقش آن در رویکرد شکل‌دهی افکار مردم و اعتمادسازی غافل ماند.
در عصر حاضر عدم اعتمادسازی و اطمینان‌بخشی بین افکار عمومی یکی از بزرگترین موانع در روند اقناع و جهت‌دهی به افکار عمومی از روند فعالیت تشکل‌ها و مشارکتهای مردمی در جامعه است، به صورتی که هنوز بیشتر افراد جامعه هنوز اطلاعی از وجود یا دامنه فعالیت این گونه مراکز و تشکل‌ها ندارند. بی‌اعتمادی، عدم آگاهی از باطن وجودی مخاطبان و دوری ذهن از عمل از دیگر موانع حال حاضر در توسعه این گونه نهادهاست.
در عصری که دولت‌ها در جوامع توسعه یافته برای پیشبرد جامعه خود نمی‌توانند به صورت تنها اقدامی کنند، چه بسا اعتلای یک جامعه، در حال حاضر بیش از پیش نیازمند مشارکت افراد و گروه‌های مردمی به عنوان سرمایه‌های اجتماعی در نیل به اهداف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سلامت همه افراد و گروه‌های اجتماعی می‌تواند باشد.
این مجموعه‌ها به علت تعامل نزدیکی که با قشر جامعه و نخبگان محلی دارند، می‌توانند بهترین راهنما و چشم بینای مسئولان باشند تا آنها را از خواسته‌ها و مشکلات اقشار نیازمند جامعه مطلع سازند.
در کشور ما مقوله مشارکت مردمی چه در قالب سمن‌ها، گروه‌های خیریه، حامیان طبیعت، NGo و دیگر مراکز مردمی، ریشه در سنت‌ها، باورها و زمینه‌های دینی نشأت گرفته است. سابقه طولانی فعالیت گروه‌های مردمی و افراد در مقاطع مختلف به صورت داوطلبانه چه از دیر باز در قالب مناسبت‌های قومی، مذهبی و آیینی یا در زمان جنگ که بیش از هر زمان دیگر نیازمند بسیج همگانی و حضور مردمی بود تا شرایط حال حاضر و همه‌گیری بیماری کرونا، گویای علاقمندی مردم درعرصه حضور اجتماعی برای مشارکت در سرنوشت خویش و جامعه زندگی خویش و ریشه دواندن این پیر درخت تنومند مردمی است.
سخن آخر این که اهمیت تشکل‌ها و مشارکتهای مردمی بر کسی پوشیده نیست و چه بسا نبودشان خود حجمه‌ای از مشکلات جامعه را بنا می‌دهد که حتی توانمندترین و پیشرفته‌ترین دولت‌ها و کشورها هم بدون یاری این مجموعه‌ها از اداره آن ناتوانند؛ که این خود تأکیدی بر وجود همیاری و همراهی همه‌جانبه و مستمر بین همه آحاد یک مجموعه، جامعه و دولت است.
این مجموعه‌ها یا افراد، تنها بستر ارتباطی و تعامل بین دولت و جامعه هستند که پیشرفت و رشد جامعه، دولت یا هر کشوری در هر عصری، چه حتی عصر حاضر بدون توسعه اینگونه مشارکت‌ها میسر نخواهد شد، جز در قالب رویکرد و باوری به نام تشکل‌ها و مشارکتهای مردمی.
انتهای پیام/
