نگاه مسئولان به مدال‌آوران رشته کوهنوردی متفاوت است
گروه استانها _ مرتضی نوری اهل زیراب سوادکوه، از ورزشکاران رشته پرمخاطره و البته هیجان‌انگیز کوهنوردی در سطح بین‌المللی است که توجه مسئولان به این ورزشکار و رشته کوهنوردی بسیار ضعیف است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از مازندران، در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که ورزش بیش از گذشته مورد اقبال همگانی قرار دارد اما برخی رشته‌های ورزشی باوجود موفقیت‌ها در سطح ملی و بین‌المللی، آنطور که باید خود و قهرمانانشان معرفی نشده‌اند. هفته تربیت بدنی بهانه‌ای شد برای پرداختن به رشته‌هایی با چنین سرنوشت، همچون کوهنوردی. رشته‌ای که باوجود سختی‌ها و خطراتش، هیجان و روحیه خاص خود را دارد و قهرمانانش در اوج قله‌های صعود و افتخار، کمتر دیده می‌شوند. بی‌مهری‌هایی که لذت اهتزاز پرچم مقدس ایران بر بام‌های دنیا، تنها التیام‌بخش آن می‌شود. " مرتضی نوری" اهل زیراب سوادکوه، یکی از همین کمتر دیده شده‌های رشته پرمخاطره و البته هیجان‌انگیز کوهنوردی در سطح بین‌المللی است. ورزشکاری که صعود‌های زیادی در کارنامه ورزشی خود به ثبت رسانده اما حتی مدال‌های جهانی‌اش، نتوانسته تلنگری به متولیان وارد سازد. هفته تربیت بدنی و روز کوهنورد فرصتی شد برای گفت‌وگو با قهرمانی که با 45 سال سن، افتخارات زیادی به نام ایران ثبت کرده است.
مرتضی نوری با بیان اینکه از سال 84 کوهنوردی را به طور حرفه‌ای شروع کرده است، خاطرنشان کرد: حدود 16 سال از سال 84 به طور حرفه‌ای این رشته را با صعود زمستانه به دماوند شروع کردم. شرایط اقلیمی محیط زندگی‌‌ام در زیراب سوادکوه و علاقه به کوه مرا به سمت این رشته کشاند.
عضو تیم منتخب مازندران اولین صعود برون مرزی خود را مربوط به سال 86 دانسته و افزود: سال 86 اولین گروهی از سوادکوه بودیم که صعود برون مرزی به قله " آرارات" داشتیم. سال 88 نیز به عنوان تیم منتخب مازندران عازم قله 7754 متری " مراپیک" شدیم.
نوری که پس از صعود به قله "مراپیک" به عنوان 5 نفر برگزیده وارد تیم امداد و نجات کوهستان شد، با بیان اینکه یکی از خاطراتش مربوط به حادثه سقوط هواپیمای تهران-یاسوج است، خاطرنشان کرد: سقوط هواپیمای تهران- یاسوج هرگز از ذهنم نمی‌رود.از مازندران 6نفر به منطقه حادثه اعزام شده بودیم و اجساد را از برف بیرون کشیدیم. خانواده‌هایشان از ما قدردانی کرده بودند و من در آن لحظات به این می‌اندیشیدم که خداوند توانایی به ما بخشیده تا در راه نجات بندگانش صرف کنیم.
این قهرمان رشته کوهنوردی با اشاره به سایر صعود‌هایی که به قلل مختلف دنیا داشت، افزود: سال 95 صعودی به " آراگاتس" ارمنستان داشتم و دخترم نیز با من بود.دخترم اولین نوجوان ایرانی بود که در سال 90 به دماوند صعود داشت. سال 98 نیز من در تیم منتخب کارگری مازندران به قله " کازبک" صعود داشتم.
نوری با بیان اینکه اخیرا نیز به همراه یک مازندرانی به بلندترین قله "پلنگ‌برفی" در جهان صعود داشته، خاطرنشان کرد: پلنگ‌برفی نمادی برای کوهنوردان در جهان است که اخیرا در تاجیکستان به قله 7495 متری "سامانی یا کمونیزم" ، قله 7105 متری " کورژنفسکایا" و قله 7007متری دوشنبه، صعود داشته‌ایم و پرچم ایران را بر فراز آن برافراشتیم.
عضو تیم امداد و نجات کوهستان مازندران، با انتقاد نسبت به بی‌توجهی مسئولین به مدال‌آوران این رشته، اظهارداشت: با وجود اینکه امسال دو مدال جهانی برای ایران کسب کردم و توانستم با دست‌و‌پنجه نرم کردن با مرگ، پرچم کشورم را بالا ببرم اما هیچ مسئولی از شهرستان و استان توجه و حمایت نکردند. فقط مردم و رئیس هلال‌احمر سوادکوه از من استقبال داشتند که از آنان و هم‌نوردانم تشکر دارم.
وی افزود: رئیس هلال‌احمر و هم‌نوردانم واقعا حمایت کردند حتی از خانواده‌ام اما مسئولین هیچ توجهی نداشتند حتی رئیس تربیت‌بدنی شهرستان، که تنها مراسم بدرقه برگزار داشت که البته به همراه ورزشکاران رشته دیگر، که توجه چندانی به من نشده بود.
نوری تصریح کرد: بی‌توجهی‌ها انگیزه‌ام را بیشتر کرد و تلاش کردم خودم را ثابت کنم و دو مدال جهانی کسب کردم.
این مدال‌آور رشته کوهنوردی با یادآوری لحظات صعود و اهتزاز پرچم ایران، خاطرنشان کرد: 48 روز سختی و بی‌خبری از خانواده را فقط به خاطر کشورم تحمل کردم و در میان 15 کشور دنیا تنها ایران توانست صعود کند. لحظه اهتزاز پرچم ایران در قله ، اشک شوق بود که جاری شد.
نوری بهترین لحظه زندگی ورزشی‌اش را صعود دماوند به همراه دخترش عنوان کرد و با بیان اینکه کوهنوردی نوعی درس ایثار است، اظهارداشت: کوهنوردی یعنی گذشت. از خودت می‌گذری تا هم‌نورد تو بایستد. موقعی قهرمانی که هم‌نورد تو نجات یابد.کوهنوردی یعنی گذشت، ایثار، فداکاری و از خودگذشتگی.
به گزارش تسنیم، کوهنوردی جسمی همراه می‌خواهد و روحی والا تا آدمی را ببرد به اوج آنچه که ممکنش دشوار است و عشقی می‌خواهد به وسعت میهن‌پرستی تا پای جان برای به رخ کشیدن قداست پرچمی که خون‌ها پای ماندگاری‌اش داده شد.ورزشی که در اوج غرور باید خاضعانه در برابر بی‌مهری‌ها مقاومت کنند و دل به کوه بسپارند. اگرچه گاهی غم ناملایمات، برخی ورزشکاران را از ادامه راه باز می‌دارد اما چه بسیارند که انگیزه‌شان دوچندان شده و تنها به اوجی می‌اندیشند که جایگاه ایران را در مقابل حریفان بیش از پیش، پر رنگ نمایند.
گویا بی‌مهری‌ها از سوی متولیان برای این رشته بیشتر حس می‌شود و حتی مدال‌های جهانی نیز این روند را وارد مسیر جدیدی نکرده است. امیدواریم با تغییر نگاه‌ها به این رشته، جانی به روحیه ورزشکارانش بخشیده شود تا نام ایران بیش از پیش، پر آوازه‌تر در دنیا بدرخشد.
انتهای پیام/ ت
