به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، «هنری کیسینجر» سیاستمدار کهنه کار و وزیر امور خارجه سابق آمریکا، در مصاحبه با نشریه یو اس ای تودی در دفتر کارش در خیابان منهتن، ضمن ابراز نگرانی عمیق خود درباره آمریکا و جهان، از نیاز مبرم به ظهور رهبران بهتر در جهان سخن گفت.
وی که اکنون 99 ساله است، در پاسخ به پرسشی درباره اینکه آیا او رهبر خوبی در جهان می بیند که به نظرش پاسخگوی تقاضای دنیای امروز باشد؟ با اندکی صبر گفت، خیر! با رعایت انصاف در مورد رهبران فعلی باید گفت آنها حتی یک موقعیت مناسب هم نداشته اند. اما من معتقدم رهبران بزرگ خود موقعیت خلق می کنند.
کیسینجر در کتاب اخیر خود با نام« 6 موضوع مطالعه در استراتژی جهانی» در مورد رهبرانی صحبت می کند که چالش های فراگیر و جهانی را هدایت کرده و در ایجاد یک نظم جهانی جدید در قرن بیستم کمک کرده اند از جمله کونارد آدنائر از آلمان غربی، چارلز دو گال از فرانسه، ریچارد نیکسون از آمریکا، انوار سادات از مصر، لی کان از سنگاپور و مارگارت تاچر از بریتانیا.
وی در دنیای سیاست با تمام این افراد که همگی آنها مردهاند، کار کرده، و نظر مثبتی درباره آنها دارد. کیسینجر در دولت نیکسون حضور داشت و به عنوان یک نظریه پرداز برجسته شناخته می شد البته در عین حال به خاطر سیاست های خاصش متهم به ارتکاب جنایت جنگی نیز بوده است. وی حتی از سوی برخی روسای جمهور و سیاستمدارانی مانند ترامپ و آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه فعلی آمریکا، برای مشورت و همفکری انتخاب شده بود.
کیسینجر اظهار کرد چالش های دنیای امروز اندکی بدتر از چالش های دنیای قدیم است. زیرا منتقدان ما بخشی از همین سیستم هستند و آنچه که امروز اتفاق می افتد بحث درباره شایستگی آمریکا و سیاست های اجرایی آن است. این موضوع حتی گفتگوها را در منازعات سیاسی داخلی مشکل می کند.
این سیاستمدار آمریکایی در کتاب خود نامی از رهبران فعلی آمریکا نبرده و از آنها انتقاد نکرده است. وی حتی یک بار هم از جو بایدن نام نبرده و تنها دو مرتبه آن هم به صورت گذرا، از دولت ترامپ نام برده است. وی تلاش کرده تا آموخته های تاریخی از رهبران گذشته را ترسیم کند. وی گفته آنها دارای ویژگی های مشترکی هستند و همگی آغازی متواضعانه داشته اند.
وی خاطرنشان کرد از بین رفتن ماهیت وابستگی به دو حزب و ارتقای تکنولوژی، کار رهبری را سخت تر کرده است. تاثیر روزانه رویدادها و وقایع، انعکاس معنای آنها را از بین می برد.
کیسینجر در پاسخ به این پرسش که آیا او نگران است عدم ظهور به موقع رهبران مورد نیاز آمریکا و جهان است؟ گفت: البته که نگرانم. وی پیش بینی کرد رهبران جدیدی بر می خیزند که با چالش هایی که از گذشته وجود داشته، مبارزه کنند. سرانجام رهبرانی می آیند که این کار را انجام می دهند. وقتی این اتفاق بیافتد، عموم مردم خواهند گفت این همان چیزی است که ما به راستی می خواستیم.
این در جالی است که اندکی قبل کیسینجر در بخشی از سخنان خود با بیان اینکه «مذاکرات باید تا دو ماه دیگر آغاز شود تا جلوی تنشی که به راحتی قابل کنترل نخواهد بود، گرفته شود و در حالت ایده آل خط تقسیم باید بازگشت به وضعیت فعلی باشد»، از ولادیمیر زلنسکی، رئیسجمهور اوکراین خواست تا با واگذاری بخشی از منطقهی دونباس به روسیه موافقت کند تا آتش جنگ خاموش شود.
این طرح پیشنهادی آقای استراتژیست – همانطور که پیشبینی هم میشد – با واکنش بسیار منفی مقامات اوکراینی روبرو شد؛ تا جایی که زلنسکی صراحتا آن را با «باج دادن اروپا به آلمان نازی در سالهای منتهی به جنگ جهانی دوم» مقایسه کرد.
هنری کیسینجر بسیار خوب میداند که «پیروزی مقاومت اوکراین در برابر روسیه» فقط یک سناریوی تبلیغاتی – رسانهای از سوی دولتهای غربی برای تقابل با ولادیمیر پوتین است و در میدان واقعیت، این گزاره اساسا مطرح نیست و روسها در هر منطقهای که خواستار پیروزی نظامی بودهاند، پیروز شدهاند و ارتش اوکراین با وجود تمام کمکهای بیسابقه کشورهای غربی، اصلا توانایی مقابله با قوای روسیه را ندارد.
در واقع هنری کیسینجر که از بنیانگذاران و طراحان راهبرد سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در نیمهی دوم قرن بیستم بوده، به خوبی میداند که قطع ارتباط اوکراین با دریای سیاه (که با فتح قریبالوقوع بندر اودسا توسط روسیه رخ میدهد) به معنای آسیب جدی نظام بینالملل و وارد شدن رسمی جهان به فضای گذار به سمت نظم نوین جهانی است و این یعنی فروپاشی هژمونی آمریکا.
به همین دلیل است که کسینجر از اوکراین میخواهد تا با پذیرش برخی از شروط مسکو و اعطای یک امتیاز سیاسی برای پایان دادن هر چه سریعتر به جنگ، از وقوع این بحران بزرگتر برای واشنگتن جلوگیری کند. او به خوبی میداند که در میدان نظامیگری، اوکراین توان مقابله با روسیه را ندارد و بهتر است دستاوردهای قطعی پوتین در میدان نبرد، با دستاوردهای نسبی در میدان سیاست جایگزین شود.
پیش تر نیز کیسینجر، از آمریکا و چین خواسته بود تا راهی برای همزیستی و همکاری با یکدیگر بیابند.
انتهای پیام/