به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، رامین پورایمان در صدا و سیما شناخته میشود؛ بازیگری که نقشآفرینی ویژهاش در سریال «طفلان مسلم» هر سال مخاطب را یادِ کارهایی میاندازد که زمانی، آنتنِ مناسبتی تلویزیون را رونق میدادند و این روزها کمتر سریالِ جدیدی در ایام محرم میبینیم و بیشتر نوستالژیها به نمایش درمیآیند.
پورایمان مثلِ خیلی از بازیگران باسابقه تلویزیون، نسبت به ریزشِ مخاطب و عدم ساخت کارهای مؤثر و جذاب در ایام ماه رمضان و محرم، گلایه دارد. جالب است مثل خیلی از بازیگران نقشِ منفی خصوصاً در کارهای مذهبی، در کوچه و خیابان شاهدِ بازتابهای عجیب و غریبی بوده است.
او این روزها بیشتر از تلویزیون در رادیو فعالیت دارد. وقتی از او سؤال میکنیم که رادیو را به تلویزیون ترجیح میدهد، پاسخ صریحی میدهد که بله ترجیح میدهم. پورایمان در رادیو هم کارگردانی میکند و هم بازیگری؛ تنها ناراحتیهایش از نبودنِ برخی کاربلدها و دستمزدهای پایین رادیوییهاست.
نقشِ حارث بن قیس یکی از خاطرانگیزترین نقشهایی است که پورایمان جلویِ دوربین مجتبی یاسینی ایفا کرد. وقتی به خاطر باورپذیر کردن این نقش، پا روی احساسات و عواطفش میگذارد و با بازیگران نوجوان طفلان مسلم رابطهاش را قطع میکند.
رامین پورایمان میگوید سال 1361 به دعوت مرحوم صدرالدین شجره به رادیو دعوت شده و با بازی در نمایش "خوشههای خشم" جان اشتاین بک، پا به این عرصه میگذارد و به قول خودش از همان روز عاشق رادیو میشود.
نمایی از سریال «طفلان مسلم»
«حارث» چگونه «حارث» شد؟
با او لحظاتی درباره این نقش و تأثیرگذاری ساختِ سریالهای مذهبی برای مخاطبان و بازتابهای جالب این نقشها در کوچه و خیابان صحبت کردیم.
* بگذارید از همین نقش حارث بن قیس شروع کنیم که قسیالقلب بازی کردنِ شما بسیار بازتاب داشت. حتی شنیدیم که در کوچه و خیابان اتفاقات عجیبی برایتان افتاده است.
در درجه اول بگویم که من «حارث» را بازی نکردم؛ من حارث شدم! در «مرد هزار چهره» به مهران مدیری گفتم خیلی بشکن و بالاانداز بلد نیستم؛ او هم گفت من دنبالِ این اکتها نیستم. خوشبختانه در اجرا هم طنزِ موقعیت خوبی درآمد. یادم نمیرود وقتی با آقای یاسینی راه میرفتیم هم لباده و لباس تنم بود، رامین پورایمان نبود که در کنارشان راه میرفت واقعاً خودم را در اعماقِ کاراکتر فرو برده بودم.
آنقدر غرقِ در این نقش شدم که ارتباطم را با بازیگران نوجوان طفلان مسلم قطع کردم؛ به طوری که گوشِ یکی از آنها را در پشت صحنه گرفتم و با آنها برخورد جدّی داشتم. میخواستم ارتباط عاطفی برقرار نکنم و اینطور نباشد که وقتی جلوی دوربین قرار میگیرم حارث بشوم؛ در واقع این نقش را زندگی کردم.
در مورد بازخوردها و بازتابهای عجیب و غریب بگویم که بارها از همکاران دیگرم شنیدم که حتی در خیابان کتک هم خوردند. این اتفاق برای من در مترو افتاد. پسری که به مادرش مرا نشان میداد و میگفت: "حارث است"- دو طفلان مسلم...! لحن و نگاه مادر عوض شد و به من گفت خجالت نکشیدی؛ میدانی مسلم کیست؟ واقعاً نمیدانستم آن لحظه چه بگویم. من این نقش را بازی کردم. تنها به این نکته فکر میکردم که این نقش را خوب بازی کردم که اینچنین باورش کردهاند. اما واقعاً مورد تهدید قرار گرفتم و دیگر مسافران مترو هم یکطوری به من نگاه میکردند انگار واقعاً من حارثم!
سختیهای یک نقش
* به نظر میرسد سکانسِ شهادت «طفلان مسلم» خیلی سخت بوده است. بر شما چطور گذشت؟
واقعاً سخت بود و از امام حسین(ع) خواستم «آقا» خودتان کمک کنید این سکانس باورپذیر شود. در جایِ جایِ این کار، گریه میکردم و واقعاً نمیخواهم بیشتر دربارهاش صحبت کنم که نگویند دنبال چیزی بوده است. نقش، سنگین و بازیگرهای خوبی هم در سریال بودند. اما وقتی بعدها این نقش و سریال را دیدم آنقدر برای خودم سخت بود که الان شما میگویید بسیار قسیالقلب بودم، باورش میکنم. این نقش باید همینطور بازی میشد تا جنایت و پلیدیِ اشقیایِ کربلا را همه ببینند. مطمئن باشید این کارها گوشهای از این ظلم و ستیزها بوده است.
سؤالی با یک جوابِ عجیب/ چرا سریالهای مناسبتی کمفروغ شدهاند؟
* در آنتن این شبهای محرم سریالِ جدیدی نمیبینیم و مثلِ چندسالِ قبل که سریالهای مناسبتی رونق داشتند کمتر در چند سال اخیر این اتفاق میافتد که بتواند همچون «طفلان مسلم»، «مختارنامه» و خیلی از کارهای دیگر ماندگار شود؟ چرا اصلاً سریالها امروز ماندگار نمیشوند اما مخاطب همچنان مشتاقِ تماشای نوستالژی است؟
برای اینکه زمان گذاشته نمیشود و فارغ از آن، زمان پخش است که باید روی قصه، فیلمنامه و مراحل تولید به دور از شتابزدگی کار کرد. جالب است همان موقع که «طفلان مسلم» را کار میکردیم هم این نکته وجود داشت که از ما میخواستند زودتر کار برسد و در محرم پخش کنند.
این برنامهریزی کمتر وجود دارد! برخی اوقات سؤال میکردیم که چرا چند ماه مانده به یک مناسبت، میخواهید سریال مناسبتی بسازید جواب عجیبی میدادند که میخواهیم آن لحظه را بهتر حسّ کنید!
من در مورد کارهای محرمی و ساختِ سریالهای مذهبی همیشه گفتهام مگر محرم یک دفعهای آمده که برای ساختِ کارهایش یک دفعهای تصمیم میگیرند!
* به غیر از نقشِ «حارث» دوست داشتید نقشِ دیگری بازی کنید. یا اینطور بپرسم آیا کاری بوده وقتی پخش شد با خودتان گفته باشید ای کاش در این کار بودم؟
بله شده. در سریال امام علی(ع) تست گریم دادم، نقش یادم نیست اما به هر حال نشد. زمانی که این سریال روی آنتن رفت با خودم گفتم چرا نشد؟ در زمان پخش سریال "مختارنامه" هم چنین اتفاقی افتاد. البته باید بگویم بیشتر مشتاق نقشهای منفیام که پیچیدگیهای خاصّ خودش را دارد.
* در رادیو کارهای محرمی و مذهبی دیگری را بازی کردید؟
بله. جالب است نقش مثبت داشتم. در رادیو اصحاب پیامبر را بازی کردم. در محرم 30 قسمتی کارگردانی کردم که از مراکز استانها بارها تقاضا کردند دوباره پخش شود. اما خودم بیشتر نقش «ولید» را دوست دارم که به خاطر آن تقدیر شدم.
احتمال ضرب و شتم برای بازی در نقش «قاضی شریح»
* اگر زمان به عقب برگردد دوباره «حارث» را بازی میکنید یا قاضی شریح را؟
من هر دو را انتخاب میکنم. چون در تئاتری به نام «نسیان» که برج آزادی اجرا میشد قاضی شریح را بازی کردم. آنجا هم بازخورد جالبی داشت که از من خواستند این نقش را آرامتر بازی کنند. چرا که حتی گفته شده بود تماشاگری میخواست مرا موردِِ ضرب و شتم قرار دهد. حارث هم در تلویزیون برایم بازتابهایی داشت که انگیزهام را برای بازی در چنین نقشهایی بالا برد.
* سؤالی که معمولاً از بزرگانِ رادیو میپرسند این است که آیا رادیو را به تلویزیون ترجیح میدهید؟ آنها هم معمولاً رادیو را ترجیح میدهند، شما چطور؟
بله. چون بازیگر و هنرمند در رادیو میتواند تمامِ استعدادهای خودش را نشان دهد و به فراخور توانمندیاش در ذهن مخاطب، صحنه ایجاد میشود. واقعاً علاقهام به رادیو گفتنی نیست.
ما در رادیو تصویر نداریم اما هرآنچه داریم از طریق صدا به گوشِ مخاطب میرسد. وقتی قرار است نقش وکیل مدافع را بازی کنم مخاطب از من تصویری نمیبیند و باید به گونهای بازیاش کنم که همه ویژگیهای نقش برای مخاطب مجسم شود.
دستمزد رادیوییها را درست میکردم
* اگر در معاونت صدا مسئولیتی داشتید اولین کاری که برای بچههای رادیو میکردید، چه بود؟
مشکل دستمزدشان را حل میکردم. چرا باید دستمزدِ یک قسمت فلان سریالی، بیشتر از دستمزدِ پیشکسوت و بزرگِ رادیو باشد.
انتهای پیام/