به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، انیمیشن ایران امروز در جایگاهی متفاوت نسبت به یک دهه قبل ایستاده است. هم از نظر کمیت و همینطور کیفیت پویانمایی ایرانی روز به روز در حال تقویت است و میتوان بهزودی شاهد این باشیم که کشور عزیز ما یکی از بزرگترین و بهترین انیمیشنسازان دنیا شده است.
اما لازمه رسیدن به این نقطه طلایی این است که آسیبها و چالشهای پیشروی انیمیشن ایرانی برطرف شود و ما شاهد استقرار جایگاه انیمیشن ایران در کنار دیگر سازندگان مطرح جهان باشیم.
این روزها پویانمایی پسر دلفینی، جدیدترین کار خانواده بزرگ انیمیشن کشور در حال اکران است. فیلمی که توانست در کنار رقبای مهم دیگر سینمایی واقعیاش، در صدر جدول فروش قرار بگیرد.
بابک نکویی، انیمیشنساز کشور درباره فروش این پویانمایی میگوید: اینکه یک انیمیشن ایرانی با کیفیت قابل قبول وارد اکران و چرخه نمایش بشود و بتواند مخاطب ایرانی را جذب کند، به خودی خود قابل توجه و خوب است. سوای هرچیز دیگری اینکه محصول ایرانی در حد قابل قبولی رضایت مخاطب را جذب کند، خوب است. در مورد «پسر دلفینی» این اتفاق افتاده است و با اینکه بهخاطر کرونا در پخش و اکران دچار وقفهای شد، نسبتاً مخاطب خوب و فروش قابل قبولی داشته است.
وی ادامه داد: این اثر از نظر فنی و تکنیکی قابل قبول است. در بخشهای تخصصیاش با کیفیت بوده و نمره قابل قبول دارد. اما این اثر هم مانند عموم آثار دیگر در روایت و داستان پردازی باید بیشتر کار کند. پاشنه آشیل انیمیشن ایرانی روایت است. جدای از بحثهای تکنیکی در روایت داستان و محتوا پویانماییهای ما ایراد دارد. اما به نظرم در مجموع قابلیتهایی دارد که میتواند مخاطب کودک را جذب کند. من این فیلم را در سینما و در کنار مردم دیدم و مشاهده کردم که بچهها از کار لذت بردند و در کل این فیلم را یک کار قابل قبول و مخاطب محور دانستند.
او درباره علت مشکلات روایت و داستانگویی در پویانمایی ایران گفت: انیمیشن فرایندی کاملاً تکنیکال است. تولید و خلقش به نرمافزارها و به هنرهای مختلف نیاز دارد. باید فردی که طراحی میکند به طراحی شخصیت و فضا مسلط شود. تخصصی بودن بخشهای فنی انیمیشن باعث شده تا کمتر روی بخشهای روایی و داستانگویی آن کار کنیم. البته ما در قصهگویی و داستاننویسی حتی در سینمای کودک و نوجوان افتخارات زیادی داریم که نشان میدهد زمینههای اولیه وجود دارد. اما نکته مهم این است که قصهگویی در صنعت انیمیشن کاملاً با فضای سینمایی تفاوت دارد. روند قصه گویی در انمیمیشن بصری است، چراکه همه چیز باید خلق شود. دیگر مانند فیلم سینمایی هنرپیشه و محل فیلمبرداری وجود ندارد؛ هیچ چیز نیست و همه چیز باید خلق شود.
طراح و سازنده «ناسور» ادامه داد: در سینمای داستانی فیلمنامه خوانی وجود دارد و میتوان قصه را یکبار با بازیگران خواند و کار کرد اما در پویانمایی باید همه چیز در فیلمنامه استوری برد تهیه و تدوین شود. اگر بخواهیم دقیقاً آسیبیابی کنیم مشکل به همین نقطه بازمیگردد؛ ما در ایران استوری برد داریم اما فیلمنامه استوری برد نداریم در حالی که در استودیوهای بزرگ انیمیشنسازی دنیا فیلمنامه استوریبرد داریم که یکبار تمام قصه انیمیشن را در قالب استوری برد میبرد که باعث میشود تا نقاط مثبت و ضعف داستان را بشناسیم. ما این مشکل را باید برطرف کنیم تا چالشها و خلأهای قصهگویی ما در انیمیشن از بین برود.
او در پایان گفت: امروز آن نگرانیهای قدیمی در حوزه بخشهای تکنیکی انیمیشنسازی از بین رفته است و ما در نقطه قابل قبولی قرار داریم. حال که وضعیت تغییر کرده است باید بیش از قبل روی بخش روایی و داستاننویسی انیمیشن کار کرد.
انتهای پیام/