جشنواره فیلم کودک و نوجوان؛ خیلی دور، خیلی نزدیک

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ هیچ فراخوانی برای این جشنواره اعلام نشده و عملاً باید برگزاری سی و پنجمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان را منتفی دانست.

بنیاد سینمایی فارابی به جز چند مورد برگزاری ورک شاپ‌ها و نشست‌های بی‌ثمر طی این یک سال هیچ کار عملی و رسانه‌ای در این راستا انجام نداده است و فقط در جلسات از افرادی به جز سینماگران حوزه کودک و نوجوان طلب یاری و کمک کرده است.

این شیوه قطعاً در سینمای کودک و نوجوان جوابگو نخواهد بود و سال آینده نیز بدتر از امسال و باز هم به دلیل نبود فیلم و عدم تعامل لازم، این جشنواره معتبر برگزار نخواهد شد.

سینمای کودکان و نوجوانان و سینمای تجربی در همه جای دنیا مورد حمایت دولت هاست و از این سینما برای فرهنگسازی در جامعه استفاده می‌شود. با شروع دولت سیزدهم عملا این دو حوزه در فیلمسازی به فراموشی سپرده شده و به عقب رانده شده است و هیچ فعالیتی در این حوزه‌ها انجام نمی‌گیرد.

مدیران سینمایی دولت سیزدهم به کل فراموش کرده‌اند که راهبری سینمای تجاری وظیفه بخش خصوصی است و دولت باید حامی فیلمسازان با نگاه هنری و کودک و نوجوان باشد.

از سینمای کودک و نوجوان و جشنواره فاخر این حوزه دور نشویم. این جشنواره یکی از هویت‌های سینمای ایران بوده و در بسیاری از کشورها آن را جزو جشنواره‌های مهم دنیا در حوزه کودک و نوجوان می‌دانستند، اما حمایت با شعار امکان‌پذیر نیست و به قول معروف با حلوا حلوا دهان شیرین نمی‌شود. سینمای کودک و نوجوان هر چند برای آرشیو و صرف برگزاری جشنواره، تعدادی فیلم می‌خواهد. ساخت فیلم هزینه بر است و این هزینه را باید بنیاد سینمایی فارابی تامین کند. نمی‌توان به دلیل اینکه تاکنون فیلم‌های کودک و نوجوان فروش نداشته است، این سینما را رها کرد و یا اینکه از فیلمسازان این حوزه حمایت نکرد و تولید آثار این حوزه را به اسپانسرها سپرد. با تمام سختی‌ها و گران شدن هزینه تولید هنوز هم می‌توان با هزینه یک پنجم فیلم‌های سینمایی نفروش، فیلم کودک تولید کرد و چراغ جشنواره و اکران کودک و نوجوان را روشن نگاه داشت.

استعدادیابی و کارهای حاشیه‌ای به عهده فارابی نیست، وظیفه این نهاد تولید فیلم و حمایت از سینمای کودک و نوجوان و برگزاری این جشنواره معتبر است. با یک تحقیق ساده می‌توان فهمید که فعالان حوزه کودک و نوجوان چه نظری درباره ‌عدم برگزاری این جشنواره دارند و تعطیلی این جشنواره را حتی برای یک سال به مثابه زهر و خودکشی سینمای حوزه کودک و نوجوان می‌دانند.

قطعا افرادی که در گذشته در سینمای کودک و نوجوان فعال بوده‌اند، می‌توانند مشاوران خوبی برای فارابی در جهت برگزاری جشنواره باشند، اما نمی‌توانند باز هم فیلم‌هایی بسازند که بچه‌های امروز را به سینما بکشانند‌ چون افکار آن‌ها هنوز درگیر بچه‌های دهه 60 و 70 است.

باید بپذیریم که از دهه طلایی این دوستان عبور کردیم و امروز باید برای کودکان و نوجوانانی فیلم بسازیم که محدودیت برای آن‌ها معنا و مفهومی ندارد و با یک کلیک می‌توانند فیلم‌های حوزه کودک و نوجوان خارجی را ببینند.

می‌توان با تولید فیلم مشترک با کشورهای موفق در حوزه فیلمسازی کودک و نوجوان تا حدی این سینما را احیا کرد. سینما فقط فروش و درآمد نیست و باید برای فرهنگسازی هزینه کرد؛ هزینه‌ای که به مثابه پس‌انداز است و در آینده نه چندان دور به خود کشور باز خواهد گشت.

اصفهان می‌تواند پایتخت کودکان و نوجوانان عاشق سینما باشد، البته اگر مسئولانش دست از عدم تعامل بردارند و آن‌ها نیز پای کار و هزینه برگزاری جشنواره بیایند.

از سوی دیگر نمی‌توان شهرها را مجبور کرد که در حوزه کودک و نوجوان فعال باشند باید شرایطی را فراهم کرد که فیلمسازان شهرستانی با طرح‌های خوب برای فیلمسازی در حوزه کودک و نوجوان اشتیاق داشته باشند. فیلمسازی هزینه دارد، فرهنگسازی هزینه دارد و این موضوع را مسئولان سینمایی کشور باید درک کنند. نمی‌توان بدون هزینه و فقط به امید بخش خصوصی جلو رفت و منتظر معجزه بود تا سینما نجات پیدا کند.

سینمای کودک و نوجوان نفس‌های آخر خود را می‌کشد و قطعا با تعطیلی جشنواره باید منتظر از دست رفتن این سینمای ریشه دار در کشور بود. مسئولان با حمایت و فیلمسازان با تغییر نگرش در فیلمسازی در این حوزه می‌توانند سینمای کودک و نوجوان را از انقراض نجات دهند.

همچنین جشنواره فیلم‌های کودک و نوجوان را می‌توان برگزار کرد، اگر تعامل و درایتی وجود داشته باشد.

امیرحسین مکاریانی

انتهای پیام/