واژه «تحریم» و آسیب آن به روح المپیک؛ اوکراین و رفقا روی لبه تیغ!

به گزارش خبرگزاری تسنیم، خبرگزاری چمپیونات روسیه در گزارشی نوشت: به نظر می‌رسد کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) در مورد بازگرداندن روس‌ها به عرصه ورزش جهانی جدی است. این سازمان در رابطه با تعلیق و احتمال بازگشت ورزشکاران روسیه به صحنه جهانی در شرایط بسیار دشواری قرار گرفته است. نیازی به دلسوزی برای نمایندگان IOC نیست اما ارزش درک عملکرد آنها را دارد.

موضع‌گیری اخیر کمیته بین‌المللی المپیک درباره پذیرش مشروط ورزشکاران روسیه و بلاروس در مسابقات جهانی و المپیک سروصدای زیادی به پا کرد. در نخستین واکنش، این فدراسیون جهانی دوومیدانی بود که مجوز رقابت 6 ورزشکار روسی را تحت وضعیت بی‌طرف در مسابقات خود صادر کرد. پس از مطرح شدن بحث بازگشت روسیه به ورزش جهانی، مخالفان چنین تصمیمی نیز به طور فزاینده‌ای شروع به اظهارنظرهای رسمی کردند. موضع آنها تحریم المپیک است. آنها همان کسانی هستند که در اخبار سیاسی از آنها صحبت می‌شود؛ اوکراین، لهستان، کشورهای بالتیک. کشورهای بزرگتر مثل آمریکا، آلمان، فرانسه و انگلیس برای نتیجه‌گیری عجله ندارند. اکنون این پرسش وجود دارد که آیا جنبش المپیک به خاطر حضور ورزشکاران روسی در مسابقات در آستانه سقوط است؟

تهدید به تحریم واقعاً می‌تواند کارساز باشد اما به شرط اینکه محدود به کشورهای کوچک نباشد که واقعاً در المپیک قابل توجه نیستند، بلکه صحنه‌گردانان بزرگ باید به اعتراض ملحق شوند. واضح است که از نظر قدرت ورزشی در مورد چه کشورهای صحبت می‌کنیم؛ آمریکا، ژاپن، استرالیا و کشورهای اروپایی. این کشورها به دنبال تشدید وضعیت فعلی نیستند. علاوه بر این، رئیس کمیته ملی المپیک آمریکا از ایده بازگشت ورزشکاران روسی حمایت کرد. حتی کمیته ملی المپیک کانادا نیز آماده است درباره احتمال حضور روسیه در بازی‌ها صحبت کند.

تهدید به تحریم بازی‌های المپیک که توسط کمیته ملی المپیک اوکراین در نظر گرفته می‌شود، مغایر با مبانی جنبش المپیک و اصول آن است. این تحریم، نقض منشور المپیک است که همه کمیته‌های ملی المپیک را موظف می‌کند با اعزام ورزشکاران در بازی‌های المپیک شرکت کنند. همان‌طور که تاریخ نشان داده است، تحریم‌های قبلی با اهداف سیاسی به هدف خود نرسیده‌اند.

کمیته بین‌المللی المپیک که به شدت از تحریم‌های سیاسی المپیک تابستانی 1980 و 1984 در مسکو و لس‌آنجلس آسیب دیده است، دیگر نمی‌خواهد اجازه دهد این اتفاق رخ دهد. از آن زمان منشور المپیک مجازات‌های سختی را برای تحریم این بازی‌ها در نظر گرفته است. درست است، قوانین را می‌توان به روش‌های مختلف تفسیر کرد و تحریم‌ها می‌توانند متفاوت باشند. این واقعیت همچنان باقی است: کلمه "تحریم" برای IOC یک محرک بسیار دردناک است و کسانی که تا آخرین لحظه با آن بازی خواهند کرد، مجازات‌های کاملاً جدی در انتظارشان خواهد بود. به خصوص اگر از نظر ورزشی کشوری نسبتاً ضعیف باشند؛ بدین ترتیب اوکراین و رفقایش روی لبه تیغ قرار دارند و در صورت اصرار بر اعمال تحریم المپیک، ممکن است مجازات شوند.

این احساس وجود دارد که اکنون IOC مأموریت دشوار بازگشت ورزشکاران روسی را بر عهده می‌گیرد. هنوز مشخص نیست که آیا این کار به دلیل عدالت ورزشی انجام می‌شود یا به خاطر شکاف در جامعه روسیه. در این بین سیگنال روشن است؛ تحریم‌های مشروط اوکراین یا لهستان، استونی و لتونی برای IOC اکنون اهمیت کمتری نسبت به روند ادغام مجدد روس‌ها در ورزش جهانی دارد و این حداقل یک خبر خوب برای روسیه است.

انتهای پیام/؛