نگارگری ایران به موزه دائمی نیاز دارد
مینا صدری هنرمند شناخته‌شده رشته نگارگری معتقد است که جای خالی موزه‌ای دائمی جهت نمایش آثار فاخر هنرمندان نگارگر محسوس است.
مینا صدری هنرمند نگارگر و عضو هیأت علمی دانشگاه تهران درباره یازدهمین دوسالانه ملی نگارگری ایران ضمن ارزیابی برگزاری یازدهمین دوسالانه ملی نگارگری ایران به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم گفت: برگزاری دوسالانه‌های نگارگری در طول دوره‌های مختلف که گاهی فواصل برگزاری‌شان به بیش از 2 سال می‌رسد، روندی پر فراز و نشیب را شکل داده است که این فراز و نشیب‌ها به سازندگی هنر نگارگری می‌انجامد. دوسالانه یازدهم با عنایت خداوند در حال برگزاری است، هرچند چالش‌های بسیاری که قبل از برگزاری این دوسالانه به دلیل شیوع کرونا، ناآرامی‌ها و شرایط خاص جامعه با آنها مواجه بودیم، بر روند و کیفیت کار تأثیر گذاشت.
این هنرمند نگارگر بیان کرد: احساسم این است که در فاصله یک دوسالانه تا دوسالانه دیگر، آثار ارائه‌شده به لحاظ محتوایی و فهم مضمونی قوی‌تر می‌شوند. هرچند ممکن است به لحاظ تکنیک، دوره‌هایی قوی‌تر از دوره‌های دیگر ظاهر شوند اما به لحاظ محتوایی از هر دوره‌ای که گذر می‌کنیم، شاهد غنای بیشتر آثار هستیم و دوسالانه‌ها پرمحتواتر برگزار می‌شوند.
عضو هیأت علمی دانشگاه تهران ضمن ارزیابی تکنیکی آثار حاضر در یازدهمین دوسالانه ملی نگارگری ایران گفت: تکنیک، فراز و نشیب دارد؛ اولاً از آنجا که ما رشته متمرکزی با عنوان نگارگری در دانشگاه‌ها و حتی در پایه‌های پایین‌تر نظیر هنرستان‌های سراسر کشور نداریم، باید برنامه‌ها و سرفصل‌های درسی متناسب را تدوین کنیم تا بتوانیم هنرجوها را در دوره‌های مختلف برحسب مراحل و مراتب گوناگون آموزش دهیم. در این زمینه مقاطع دانشگاهی محدودی داریم که گاهی اوقات در دوره‌ای برگزار و در دوره دیگر متوقف می‌شوند؛ به عنوان مثال، دانشگاه شاهد در مقطعی یک دوره چهارساله برای آموزش هنر نگارگری داشت اما این دوره پس از مدتی متوقف شد. چنین وضعیتی می‌تواند موجب آسیب‌رسانی به یادگیری نگارگری و کاهش انگیزه هنرجویان شود. این درحالی است که در رشته‌هایی نظیر نقاشی و گرافیک شاهد بروز چنین اتفاقاتی نیستیم.
دبیر بخش نگارگری پانزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر با اشاره به کارکرد اثرگذار و انگیزاننده دوسالانه‌های هنری گفت: وجود دوسالانه‌هایی مانند نگارگری سبب می‌شود که کارهای هنرمندان در تمامی سطوح دیده شود و این اتفاق خیلی خوبی است اما در بُعد آموزشی آن فرایند سیستماتیک آموزشی که انتظار داریم اتفاق بیفتد، کمتر رخ می‌دهد. در دوسالانه یازدهم برخی آثار از حیث تکنیک با چالش‌هایی مواجه بودند. دلیل چنین وضعیتی، عدم تعریف سیستم آموزشی دقیق برای هنر نگارگری است. اگر دوره‌های دانشگاهی برای رشته نگارگری به صورت منظم سازماندهی شوند و ارتباط با استادان این هنر قوی‌تر باشد، روند یادگیری و سطح کیفی آثار ارائه‌شده در دوسالانه‌ها هم ارتقا می‌یابد.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: یکی دیگر از چالش‌های موجود در این زمینه، نبود فضایی دائمی مانند موزه نگارگری است. اکنون جای چنین موزه‌ای که استادان دانشگاه بتوانند دانشجویانشان را برای تماشای آثار اصیل به آنجا ببرند، خالی است. در شرایط فقدان چنین فضایی، هنرمندان و هنرجویان فرصت کمتری برای تماشای آثار فاخر نگارگری خواهند داشت و در نتیجه این وضعیت، عامل دیگری در افت کیفی آثار نگارگری خواهد بود.
صدری ضمن ارزیابی جایگاه نگارگری ایده‌آل و اینکه چقدر تا رسیدن به این جایگاه فاصله داریم، گفت: نگارگری جای کار بسیاری دارد. شاید بتوانیم دوره‌ای را که در آن قرار داریم، دوره گذار بنامیم؛ ما به نوعی مشغول تجربه‌ورزی در نگارگری هستیم؛ درحالی که این هنر دارای زمینه بسیار وسیعی است و اگر بخواهد به شکلی کامل و قوی شکل بگیرد، باید پشتوانه ادبی محکمی داشته باشد. همچنین لازم است با ادبیات، فرهنگ و معارف آن آشنایی کامل حاصل شود تا هویت تمدن‌ساز هنر اسلامی ایران به بار بنشیند و این مهم، نیازمند آن است که آزمون‌ها و دوره‌های هنری مختلف را با موفقیت پشت سر بگذاریم.
انتهای پیام/
