به گزارش خبرگزاری تسنیم از زابل، تجمع قانونی مردم پنج شهرستان منطقه سیستان شامل زابل، زهک، هامون، هیرمند و نیمروز واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان در خصوص مطالبه "حق آبه هیرمند" بعد از ظهر امروز در بستر تالاب بینالمللی خشکیده "هامون" محوطه "کوه خواجه" برگزار شد.
مردم سیستان در ادامه در اعتراض به عملکرد دستگاه دیپلماسی و کمیساریای آب ایران نسبت به پیگیری حقآبه رودخانه هیرمند از کشور افغانستان با تشکیل زنجیره انسانی در بستر تالاب هامون اعتراض خود را به نمایش گذاشتند.
مردم در جریان تشکیل زنجیره انسانی و تجمع خواستار پیگیری کمیساریای آب ایران و وزارتخانههای نیرو و امورخارجه نسبت به حقآبه رودخانه هیرمند طبق معاهده 1351، حقآبه زیست محیطی تالاب بینالمللی هامون، اصلاح سامانه انحرافی بند "کمال خان" کشور افغانستان و جلوگیری از تکمیل سد "بخش آباد" روی "فراه رود" افغانستان شدند.
در این تجمع شعارهایی از جمله "چو هامون نباشد تن من مباد"، "حقآبه حق ماست، سیستان عزت ایران است"، "شهر سوخته دیگری در راه است"، "تنگه احد جمهوری اسلامی را دریابید"، "اصلاح بند کمال خان پیام مردم سیستان"، "حقآبه سیستان، آزمون دولتمردان" و "رستم برخیز دستانم شکست، روح پاک زابلستان شکست" سر دادند.
پیش از این نیز در تاریخ 19 اسفندماه 1401 مردم مردم سیستان در راستای مطالبه حقآبه رودخانه هیرمند از کشور افغانستان در مرکز شهر زابل تجمع کردند. این تجمع پیرو پیگیریهای مردمی و ارائه مجوز از سوی فرمانداری زابل در محل چهار راه شهرداری شکل گرفت و در ادامه مردم به سمت مصلی شهر زابل راهپیمایی کردند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، دیماه 1400 انتشار تصاویر باز شدن دریچههای سد کمالخان و ورود آب رودخانه هیرمند بهسمت دشت هامون در استان سیستان و بلوچستان بهشدت در فضای مجازی دست به دست شد، اتفاقی که برخی آن را نشانه تعامل و بهبود روابط طالبان با ایران در دوره جدید و اعطای حقآبه ایران از هیرمند تعبیر میکردند اما این اتفاق بیشتر از یک ماه دوام نیاورد. با کاهش بارندگی و نزولی شدن حجم ورودی آب به پشت بند کمالخان دریچههای سد بسته شد و هامون دوباره تشنه شد. گروهی از کارشناسان معتقد بودند که رهاسازی آب ارتباطی با تحویل حقآبه ایران ندارد و تنها جریانی است که بهدلیل افزایش بارندگی در ماههای پیش از آن و برای تأمین امنیت سد و جلوگیری از وقوع سیل در افغانستان رها شده است.
موضوع حقآبه هیرمند از زمان جدایی هرات از خاک ایران در سال 1857 میلادی جدی شد. سال 1351 قراردادی موسوم به کمیسیون دلتا افغانستان را ملزم کرد که از جریان هیرمند ثانیهای 26 مترمکعب یعنی سالانه 850 میلیون مترمکعب آب در اختیار ایران قرار بدهد تا اینکه سال 1396 هنگام آغاز به کار ساخت سد کمالخان؛ مسئولان دولت غنی ارتفاع تاج سد را از آنچه مورد نظر بود بالاتر بردند و این اتفاق بر خشکی هامون اثر زیادی گذاشت. اشرف غنی در روز افتتاح سد کمالخان گفته بود: «آب را به کسی مفت نمیدهیم و فرآوردههای خودمان را به همسایهها میفروشیم.»
سال گذشته عمر حکمرانی اشرف غنی به پایان رسید و نیروهای طالبان بعد از استقرار، وعدههایی درباره اعطای حقآبه را بر زبان آوردهاند اما همچنان در این رابطه اقدام درخورتوجهی صورت نگرفته است، این اتفاق با اعتراض رسمی مقامات ایرانی در دستگاه دیپلماسی و وزارت نیرو نیز همراه بوده است؛ چرا که بهسبب ساختار ایجادشده بر رود هیرمند بخش زیادی از آب پشت سد بهجای آزادسازی بهسمت ایران به شورهزار گودزره هدایت میشود.
در سفر چندی پیش وزیر نیرو به افغانستان، وزیر آب و انرژی هیئت حاکمه افغانستان در مصاحبهای عنوان کرد "ما به جمهوری اسلامی ایران اطمینان دادیم حتی یک قطره از آب سد کمالخان به شورهزار گودزره نرود."، اما چگونه میتوان بدون در نظر داشتن ماهیت اصلی این سازه آبی و بدون ارائه طرحی اصلاحی بر این سامانه آبی بزرگ که هدف نهایی آن انحراف آب از مسیر اصلی رودخانه هیرمند آن هم در 85کیلومتری مرز سیستان و بلوچستان است، ضمانت دهند حتی یک قطره آب بهسمت گودزره نرود؟
انتهای پیام/