به گزارش خبرگزاری تسنیم سید کاظم احمدزاده، کارشناس و مجری صدا و سیما، در قالب یادداشتی تجربیات خود را از حج بیان کرده است که به شرح زیر است:
حج ابراهیمی همان آیین بزرگ و باشکوهی است که حاجیان هر سال در ماه ذیالحجه به جا میآورند و هدف اصلی آن، مانور قدرتی، فرهنگی و اعتقادی مسلمانان است که در کنار یکدیگر جمع شده و اتحاد خود را به نمایش میگذارند.
در عین حال علت غایی حج تمتع، توحید است که همگی به یگانگی خداوند متعال اقرار کرده و به سوی یک معبود و مبداء حرکت میکنند. شعار بزرگ «لا اله الا الله ان الحمد و النعمة لک و الملک لا شریک لک لبیک» نشان میدهد که حاجی خودش را از هر شرک و ریبی پاک میکند.
من هم تا به حال چهار بار به حج تمتع مشرف شدهام و خدا را از این بابت شکر میکنم که وحدت مسلمانان را از نزدیک دیدهام و در اقرار به یگانگی خدا با آنها همکلام و همدل شدهام. امروز هم مسلمانان به این وحدت و یگانگی بیشتر از هر زمانی نیاز دارند تا ظالمان و کافران جهان ببینند که شیعه و سنی زیر پرچم یگانگی خدا متحد شدهاند و قدرت خود را به نمایش گذاشتهاند.
از سوی دیگر درباره حج میتوانم بگویم که تمام حج در عرفه خلاصه میشود. ظهر تا غروب عرفه بینظیر و بیبدیل است و آن روز را با هیچ یک از روزهای سال نمیتوان مقایسه کرد. این همه زیبایی هم به برکت حضور حضرت حجت (عج) است که در آن مکان حضور دارند و حاجیان میتوانند با آن حضرت پیوند قلبی و معنوی برقرار کنند.
در عین حال نکتهای به یاد دارم که در سفر حجی شنیدم که یکی از حاجیان به شدت بیمار شده بود و حال مساعدی برای انجام اعمال حج نداشت. همسفر او که اتفاقاً یکی از دوستان او بود، مدام مراقب حال او بود و برای رسیدگی به احوال او، برای انجام بعضی از مناسک حج به سختی میافتاد. شاید این ماجرا در ظاهر ساده به نظر بیاید اما اتفاق مهمی است که ممکن است حاجیان دیگری هم درگیر این اتفاق شده و به این وسیله امتحان بشوند.
اما سؤالی که در این زمینه مطرح میشود این است که اگر یکی از حاجیان بیمار بود، وظیفه همسفرهای او چیست؟ چقدر باید به او توجه داشته باشند و چقدر به اعمال حج بپردازند؟ مشخص است که بعضی از اعمال در حج واجب است و نمیتوان از آن غفلت کرد. در عین حال درباره رسیدگی به حال مؤمنان بیمار هم توصیه زیادی شده است. برای پاسخ دادن به این پرسش میتوانیم به ماجرایی اشاره کنیم که امام جعفر صادق (ع) راهکار آن را ارائه فرموده است:
دو نفر از مسلمان ها از راه دوری برای انجام مناسک حج، به سمت مکه حرکت کردند. وقتی به مدینه رسیدند، یکی از آنها به شدت بیمار شد. همسفرش او را در اتاقی که اجاره کرده بود، بستری کرد و از او مراقبت و پرستاری میکرد. بعد از مدتی به همسفر بیمارش گفت: «خیلی دلم میخواهد هرچه زودتر مرقد شریف پیامبر(ص) را زیارت کنم. تو کمی استراحت کن تا من برای زیارت بروم.» دوستش که به شدت بیمار بود، مانع رفتن او شد و گفت: «می دانم که تو را به زحمت انداختهام، اما تو تنها همسفر من هستی. من حال بسیار بدی دارم، پس من را تنها نگذار.» آن مرد گفت: «برادر! من این همه راه را به شوق زیارت آمدهام. تو کمی استراحت کن و اجازه بده که من بروم.»
برای زیارت به مسجد النبی وارد شد. بعد از آن هم به منزل امام صادق (ع) رفت تا آن حضرت را ملاقات کند. وقتی در حضور امام صادق (ع) نشست، ماجرای سفر و حال همسفرش را برای امام (ع) تعریف کرد. امام صادق (ع) وقتی که ماجرا شنید، فرمود: «اگر تو کنار بستر دوست همسفر بمانی و از او پرستاری کنی و مونس او باشی، در پیشگاه خدای بزرگ بهتر از زیارت مرقد شریف رسول خدا (ص) است.»
انتهای پیام/