فقط کمدی‌ها نیستند/ تنوع اکران در روزهای سخت سینمای ایران
سینمای ایران اخیراً با حواشی زیادی روبرو است. اگرچه این اتفاق ها تنها مربوط به دولت سیزدهم نیست، سینما همیشه محل هجمه و ماجراجویی گروه‌های سیاسی و تشکل‌هایی بوده که کوشیده‌اند به نام حفاظت از «سینمای ملی»، منافعی را برای خود و همفکرانشان تامین کنند.
خبرگزاری تسنیم - محمد حیدری‌پور
هجمه علیه سینما در دولت‌های اصلاح طلب، رنگ و بو و شرایطی دارد و در دولت‌های اصولگرا، شکل و ظاهری دیگر. در دو سال گذشته و پس از آنکه ویروس کرونا، کمر سینمای ایران را شکسته بود، سازمان سینمایی، کوشید رونق را دوباره به سینمای ایران بازگرداند، شرایط اجتماعی، تورم روز افزون و حوادث پی در پی، هر بار سد راه رونق اکران و کمک به وضعیت معیشتی خانواده سینما دفاع شد. نهاد مسئول تلاش کرد تا یک تنه، مقابل حاشیه‌ها بایستد و از کیان سینما دفاع کند، اما این روزها درباره سازمان سینمایی و برخی مدیرانش، نقدهای فراوانی منتشر می‌شود که برخی جای تعامل دارد و به قول معروف منصفانه نیست.
گروهی انتقاد می‌کنند توجه زیاد به ژانر کمدی باعث شده تا اجتماعی‌های با کیفیت دیده نشوند و گروهی براین باروند که صدور پروانه نمایش‌ها و سانس‌های نا مناسب سینما را با چالشی جدی روبرو کرده است. این درحالی است؛ فروش قابل توجه «فسیل» و اقبال به این فیلم، باعث شده گروهی سازمان سینمایی را سیبل حملات کرده و بر این طبل بکوبند که دولت، تنها از سینمای کمدی (مبتذل و سرگرم کننده) حمایت می‌کند و بی‌توجه به فیلم‌های کیفی.
حال اینکه نکته‌های زیادی بر این انتقاد و اعتراض وارد است، نخست این که آثاری که این روزها روانه پرده سینماها می‌شوند، همه در دولت سیزدهم تولید نشده‌اند، نکته بعد این که هرگاه، فضای اجتماعی ملتهب بوده، کمدی‌ها بیشتر فروش داشته‌اند و جای تردید نیست که همه به خاطر داریم نیمه دوم سال گذشته شیطنت‌رسانه‌های خارجی علیه کشورمان و دشمنی برخی کشورها با جمهوری اسلامی ایران چه مشکلاتی را به جامعه و البته جامعه هنری کشورمان تحمیل کرد و به همین دلیل کاملا قابل پیش‌بینی بود که بعد از تجربه چنین شرایطی اقبال عمومی برای فیلم‌های کمدی و شاد بیشتر از سایر ژانرها باشد.
به عنوان مثال در دهه شصت، ملودرام‌های خانوادگی و فیلم‌های جنگی مخاطب داشتند و پس از دوم خرداد، رویکرد به سینمای انتقادی، اجتماعی و شهری بیشتر شد و در دهه نود، اغلب کمدی‌ها فروش قابل توجهی را تجربه کردند، به همین دلیل جای تعجب نیست که همواره در جدول فروش سالانه آثار کمدی بین 5 فیلم اول دیده می‌شوند و رقیبانی جدی برای فیلم‌های غیرکمدی شناخته می‌شوند. پس با این موارد لازم به تاکید است که اقبال به فیلم‌های روی پرده محصول فضای اجتماعی و سیاسی بوده و سینما از احوال مردم دور نبوده است.
لازم به ذکر است در شرایط فعلی، مردم تفریحی با مختصات سینما از نظر ارزان بودن ندارند، یا کمتر دارند به همین دلیل اقبال به سینما رفتن و فیلم دیدن بیشتر شده و از سویی دیگر، تنوع فیلم‌هایی که روی پرده می‌روند، تنها به کمدی‌ها مربوط نیست، فیلم جذاب برای تماشا کم نیست.
نمایش فیلم‌های شاخص سینمای ایران «ملاقات خصوصی»، «جنگ جهانی سوم»، «غریب»، «کت چرمی»، «نگهبان شب» و «تصور» در این برهه، اتفاق جذابی است که با حمایت سازمان سینمایی رخ داده، در حالی که فشارها، اگر موثر بود فیلم هومن سیدی (جنگ جهانی سوم) و علی بهراد (تصور) روی پرده را نمی‌دید. سازمان سینمایی کوشیده، همزمان با نمایش آثار پرمخاطب و فیلم‌هایی که شانس بیشتری برای جذب مخاطب دارند، آثار متفاوت سینمای ایران را هم اکران کند و برخلاف نقدهای منفی، گیشه از آغاز سال 1402 متنوع بوده، هم «فسیل» روی پرده بوده، هم «تصور» و هم «سه کام حبس» که هر کدام نماینده یک جریان و نوع نگاهند، از سویی دیگر درام سیاسی «مصلحت» هم روی پرده بوده و «غریب» که پروژه‌ای ملی و در ستایش قهرمانان وطن است هم نمایش عمومی داشته است.
البته بد نیست به این نکته توجه داشته باشیم بازار کمدی‌های عامه پسند هم داغ بوده. فیلم‌هایی که در همه ادوار، با سرعت ساخته شده و روی پرده می روند و هدفی جز سرگرمی مخاطب ندارند.
به‌هرحال درباره سازمان سینمایی و نقش آن در مدیریت اکران می‌شود نقدها و نظرهای مختلف داشت، می‌توان به پاره‌ای محدودیت‌ها برای نمایش آثار انتقاد کرد، اما تمرکز روی اکران کمدی‌ها، خارج از انصاف است. در حالی که بیش از ماه‌ها از اکران «ملاقات خصوصی» گذشته یا فیلم «جنگ جهانی سوم» با وجود منتشر شدن نسخه غیرقانونی، فرصت روی پرده رفتن، یافته است. سازمان سینمایی، تلاش کرده رونق دوباره را به سالن‌ها بیاورد و مخاطب را با سینمای ایران آشتی دهد و بد نیست این تلاش را محترم بدانیم تا حال سینما خوب شود و نهایتاً جامعه از مزایای آن بهرمند شود.
انتهای پیام/
