تأثیر دومینوی اشتباهات مدیریتی و فنی؛ مدال المپیکی که به جای نقطه عطف، آغاز نزول کاراته بود

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، بیست و ششمین دوره رقابت‌های کاراته قهرمانی جهان در حالی شب گذشته (یکشنبه 7 آبان ماه) به پایان رسید که تیم کشورمان پس از چند دوره عملکرد قابل قبول در مسابقات جهانی این بار در جایگاه دوازدهم قرار گرفت تا زنگ خطر جدی برای کاراته ایران به صدا در بیاید. البته که این زنگ خطر و روند نزولی برای کاراته ایران  بعد از المپیک 2020 توکیو شروع شده بود، اما با توجه به غیبت در مسابقات جهانی 2021 امارات چندان جدی گرفته نشد تا در نهایت منجر به نتایج تاتامی بوداپست شود.

کاراته در شرایطی در این دوره موفق به کسب مدال طلا نشد که در چهار حضور آخر خود در مسابقات جهانی مدال طلا کسب کرده بود و در رده‌بندی کلی مدال‌ها نیز عملکرد قابل قبولی داشت. در جهانی 2012 تیم کشورمان با یک مدال طلا، یک نقره و یک برنز در جایگاه ششم قرار گرفت. در جهانی 2014 نیز با یک مدال طلا، دو نقره و دو برنز؛ ششمی دوره گذشته خود را تکرار کردیم؛ اما در مسابقات جهانی 2016  بهترین دستاورد مدالی تاریخ کاراته ایران با کسب سه مدال طلا و سه مدال نقره کسب شد و تیم کشورمان در رتبه سوم قرار گرفت. در آخرین حضور نیز تیم کشورمان در مسابقات جهانی 2018 با دو مدال طلا ، یک نقره و چهار برنز و حضور در رتبه دوم به بهترین دستاورد تیمی خود رسید.

با نتایج کسب شده در بوداپست، کاراته ایران  عقبگردی 13 ساله داشت و نتایجی بسیار نزدیک به مسابقات جهانی 2010 که با تک مدال نقره حامد زیگساری در رتبه شانزدهم قرار گرفتیم، کسب کرد. برای واکاوی دلایل این نتیجه همانطور که ابتدا مطلب عنوان شد باید اتفاقات بعد از المپیک 2020 توکیو را مرور کنیم. بدون شک 16 مردادماه سال 1400 یکی از بهترین روزهای تاریخ کاراته بود. روزی که کاراته ایران موفق به کسب مهمترین مدال تاریخ خود در معتبرترین رویداد ورزشی جهان یعنی المپیک شد. اتفاقی که حاصل روند درست مدیریتی و برنامه‌ریزی چند ساله فدراسیون کاراته بود تا در نهایت در توکیو به بار بنشیند.

مدالی که قرار بود نقطه عطفی برای کاراته ایران به حساب آید تا همچنان این درخشش در دنیا ادامه داشته باشد، اما در عمل اینگونه نشد. گویی با کسب مدال طلای المپیک مأموریت کاراته ایران تمام شد و فدراسیون دیگر نیاز به طراحی برنامه‌ریزی جدید نداشت. تنها به فاصله سه ماه از پایان المپیک توکیو، تیم ملی کاراته از حضور در مسابقات جهانی 2021 امارات بازماند تا تزلزل جایگاه ایران سرعت بیشتری بگیرد.

موضوعی که تأثیر آن خیلی زود در قهرمانی آسیا 2021 قزاقستان نمایان شد و تیم کشورمان که در دوره قبل با 5 مدال طلا نایب قهرمان آسیا شده بود، این بار تنها با یک مدال طلا، 5 نقره و یک برنز در جایگاه پنجم قرار گرفت. حتی این اتفاق نیز باعث تغییر سیاست‌های فدراسیون کاراته نشد و همچنان ایران غایب بزرگ لیگ‌ جهانی بود. چرخیدن دَر روی همان پاشنه و عدم حضور در رویدادهای تدارکاتی یک سال دیگر نیز ادامه پیدا کرد تا در قهرمانی آسیا 2022 هم با یک مدال طلا، یک نقره و 9 برنز و ایستادن در جایگاه چهارمی نتایجی در شأن کشوری که با همین کادر مدیریتی و فنی یکی از قدرت‌های دنیا بود، کسب نشود.

قهرمانی آسیا در ماه‌های گذشته در مالزی نیز تفاوت چندان با دو دوره قبل نداشت. هر چند تعداد مدال‌های طلای این بار به 3 رسید و در مجموع نیز سوم آسیا شدیم، اما همچنان در اوزانی که زمانی برای قهرمانی جهان در آنها می‌جنگیدیم خبری از کسب مدال نبود. این روند دو ساله  و عدم حضور در مسابقات لیگ‌های جهانی باعث شد  ملی‌پوشان کشورمان نه تنها از صدرنشینی رنکینگ دور شوند، بلکه  دیگر در میان مدعیان رنکینگ نیز حضور نداشته باشند.

تنها کافی است که مروری بر مدال‌آوران مسابقات جهانی 2018 (ایران در مسابقات جهانی 2021 حاضر نبود) به عنوان آخرین مسابقات جهانی که ایران در آن حضور داشت با این دوره داشته باشیم تا متوجه شویم از 20 مدال‌آور 5 وزن مردان کاراته دنیا در آن سال، 16 نفر تغییر و تنها چهار نفر مدال خود را تکرار کردند که اتفاقاً یکی از آنها سجاد گنج‌زاده است. موضوعی که به خوبی حکایت از تغییر کاراته دنیا از زمان غیبت ما در مسابقات جهانی 2021 و لیگ‌های جهانی متعدد این چند سال دارد و به نوعی ما از قافله عقب مانده‌ایم. 

نکته دیگر اشتباهات مدیریتی فدراسیون کاراته در سالیان اخیر در خصوص تیم‌های پایه  است. شاید فدراسیون مدعی باشد  با هزینه بسیار و بهترین شرایط تیم‌های پایه را به مسابقات آسیایی و جهانی اعزام کرده؛ موضوعی که به هیچ وجه قابل کتمان نیست، اما اصل مشکل عدم حساسیت روی مسائل مختلف این تیم‌ها است. حساسیتی که نه تنها در انتخاب کادرفنی دیده نشد، بلکه همواره در یک زمان کوتاه این تیم‌ها تشکیل و به مسابقات اعزام شده و پس از آن نیز به حال خود رها شدند تا تنها وظیفه خود را برای حضور در مسابقات انجام داده باشیم. 

در دومینوی دلایل عدم توفیق کاراته در جهانی اخیر سرمربی تیم ملی نیز نقش دارد. در اینکه هروی در این سال‌ها بارها و بارها شایستگی خود را اثبات و با تیم ملی به موفقیت‌ها، دستاوردهای بی‌نظیری  و تاریخ‌سازی‌های بسیاری دست یافته هیچ شکی نیست.  هروی در بسیاری از این سال‌ها نشان داده که به خوبی راه موفقیت را بلد است، اما باید قبول کنیم که او بعد از المپیک تصمیمات بحث برانگیزی داشت. از عدم شفافیت در نحوه انتخابی‌های تیم ملی گرفته تا عدم حساسیت روی برخی مسائل و کوتاه آمدن از خواسته‌های خود در جهت حضور در رویدادهای تدارکاتی و همین طور  انتخاب دستیاران متعدد که برخی از آنها  باری از روی دوش او برنداشتند و کمک فنی نکردند.

در سال‌های حضور هروی به عنوان سرمربی، مربیانی زیادی از جمله حسین روحانی، شهاب سلطانی، حسن روحانی، سعید حسنی‌پور، حامد زیگساری، سعید فرخی، علیرضا کتیرایی، مهدی احمدی و ... در کنار او قرار گرفتند. در مقاطعی همکاری برخی از این مربیان مانند حسین روحانی، شهاب سلطانی، سعید حسنی‌پور و حامد زیگساری به دلیل حضور در کشورهای دیگر با تیم ملی به پایان رسید و مربیان دیگری جایگزین آنها شدند که بدون تعارف برخی به هیچ عنوان متوجه فرصت بزرگی که در اختیارشان قرار گرفته بود، نشدند. برخی از این مربیان نیز نشان دادند اگر روزی هروی نباشد در قامت سرمربی تیم ملی قرار نخواهند گرفت.

به نظر می‌رسد با پایان مسابقات جهانی بوداپست دو راه بیشتر پیش روی فدراسیون کاراته قرار ندارد. راه ابتدایی و آسان تداوم روند تصمیم‌گیری مانند سالیان اخیر است که بدون هیچ شک و تردیدی منجر خواهد شد تا کاراته ایران مانند برخی رشته‌های رزمی دیگر جایگاهی در میان قدرت‌های دنیا نداشته باشد. راه دوم؛ انتخاب مسیر سخت‌تر و استفاده از تجربیات سالیان اخیر است. فدراسیون کاراته در تمامی زمینه‌ها نیاز به اصلاح سیاست‌های خود دارد. از تغییر در برخی پست‌های اجرایی و اعضای کمیته‌های فنی بخش‌های مختلف گرفته تا بازنگری در توجه به تیم‌های پایه، حساسیت روی لیگ‌های کاراته و بخش بانوان فدراسیون که بدون شک پرحاشیه‌ترین قسمت فدراسیون است و از همه مهمتر اعزام دوباره تیم‌های ملی به لیگ‌های جهانی باید مدنظر قرار گیرد تا رفته رفته تغییرات صورت گرفته در بازیکنان با حضور در این مسابقات نتیجه داده و مجدداً کاراته ایران به روزهای خوب خود بازگردد.

انتهای پیام/