نگاهی به فیلم «آپاراتچی»|ساده‌گوی بی‌تکلف
آپاراتچی فارغ از اینکه از شانس‌های موفقیت در بخش‌های مختلف جشنواره چهل و دوم محسوب می‌شود شانس گیشه دارد و این فیلم نمونه‌ای است از سینمایی است که به دور از شعارزدگی، حرف خود را با زبان طنز و به دور از دست‌اندازی به کلیشه‌ها بیان می‌کند.
خبرگزاری تسنیم-مرتضی رنجبران
فیلم سینمایی آپاراتچی به کارگردانی علی طاهری فر و نویسندگی حسین تراب نژاد و احسان لطفیان از جمله فیلم‌هایی است که در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد و به رغم سادگی، تلاش می‌کند تصویری سینمایی از یک روایتی حقیقی را به مخاطب ارائه کند.
آنچه آپاراتچی را در قیاس با دیگر آثار این دوره از جشنواره جدا می‌کند اقتباس آن از یک شخصیت حقیقی خطه آذربایجان شرقی است. در شرایطی که در سالیان گذشته آپارتمان نشینی و تمرکز بر تولید اثر در پایتخت پاشنه آشیل سینما محسوب می‌شده اینبار آذربایجان شرقی، نماینده‌ای در جشنواره فیلم فجر دارد که می‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و صرفا جشنواره‌ای نباشد.
هنر فیلمساز در اثر، ارائه قصه‌ای است که در دهه 60 مطرح می‌شود اما هیچ شباهتی با جریان طنز سوار بر دهه 60 که اینروزها سینما را قبضه کرده‌اند ندارد. فیلمساز تلاش می‌کند با تصویری به دور از هیجانات کاذب، نماهای عجیب و غریب و دیالوگ‌های مستتر ممنوعه، مخاطب را با خود تا پایان قصه بکشاند و حرف‌هایش را در لابه لای شوخی‌های سالم به مخاطب بزند.
فیلم درباره جوانی علاقه‌مند به سینما است که اتفاقا بی‌سواد است و در راه فیلمسازی با چالش‌های متعددی روبرو است.
قصه‌های فرعی مشکلات جوان با پدر، لهجه شیرین آذری، فضای خانوادگی و قراردادن شخصیت در موقعیت طنز از جمله ویژگی‌های اثر است و شوخی‌های این فیلم با جشنواره فیلم فجر نیز در نوع خود مخاطب را همراه می‌کند.
در عین حال فیلمساز در فیلمی ساده از قدرت رسانه‌ای بنام سینما برای روشنگری برای افکار عمومی درباره یکی از شخصیت‌ها حرف می‌زند؛ شخصیتی که در همین چند روز گذشته از جشنواره، خوانش‌های متعددی از آن وجود دارد اما حرف فیلمساز ورای این نگاه‌های سیاسی، به افکار عمومی برمی‌گردد.
استفاده از نیروهای بومی، چالش در انتخاب نقش قهرمان فیلم و تقابل افکار عمومی با این شخص همه از مواردی است که نشان می‌دهد فیلمساز در اثر فارغ از بیان مانیفست‌های مورد نظر که گاه تا مرز شعار می‌رود به دنبال اخلاق و چالش‌های اخلاقی است؛ هرچند در این راه به سینما و فعالان این عرصه در ابتدای انقلاب ادای دین می‌کند و به این چالش‌ها می‌پردازد.
هنر فیلمساز این است در قالب بیان زندگی حقیقی یک فیلمساز بومی تبریزی، به شهدای ترور تبریز ادای دین می‌کند و در این راه با اینکه از سینما پارادیزو تاثیر می‌گیرد اما شخصیتی را روایت می‌کند که مخاطب با او احساس غریبگی ندارد و باور می‌کند یک مرد بی‌سواد می‌تواند فیلمساز خوبی باشد.
تورج الوند، رضا ناجی بازی‌های روان و بی‌نقصی را در این فیلم به نمایش گذاشتند و الوند با ایفای نقش در این اثر نشان داد اقبال عمومی به بازی او در فیلم نگهبان شب سیدرضا میرکریمی از سر اتفاق نبوده است. همچنین بازیگران بومی همراه با الوند نیز به خوبی از ایفای نقش خود برآمدند و چالش‌های هومن برق نورد نیز در دوگانگی شخصیت و ایفای نقش شهید از شیرینی های آپاراتچی محسوب می‌شود.
آپاراتچی فارغ از اینکه از شانس‌های موفقیت در بخش‌های مختلف جشنواره چهل و دوم محسوب می‌شود شانس گیشه دارد و این فیلم نمونه‌ای است از سینمایی است که به دور از شعارزدگی، حرف خود را با زبان طنز و به دور از دست‌اندازی به کلیشه‌ها بیان می‌کند.
انتهای پیام/
