به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هفتمین چاپ از کتاب «راه رشد»، نوشته آیتالله حائری شیرازی، از سوی نشر معارف منتشر شد و در دسترس علاقهمندان قرار گرفت. این اثر که یکی از آثار خواندنی در زمینه تربیت دینی کودک و نوجوان است، به بررسی راههای رسیدن به کمال انسانی و رشد معنوی میپردازد و به خوانندگان کمک میکند تا با اصول و مبانی صحیح رشد و تعالی و نحوه تربیت کودکان بر اساس روش صحیح دینی آشنا شوند.
آیتالله حائری شیرازی در این اثر، به تحلیل نیازهای روحی و روانی انسان میپردازد و تأکید میکند که رشد حقیقی تنها در سایه ارتباط با خداوند و عمل به تعالیم اسلامی امکانپذیر است. او به مسائلی نظیر خودشناسی، تقویت ایمان، و ایجاد ارتباطات مثبت با دیگران اشاره میکند و راهکارهایی برای دستیابی به یک زندگی معنادار ارائه میدهد.
کتاب «راه رشد» با نثر ساده و قابل فهم نگاشته شده است و میتواند به عنوان یک منبع الهامبخش برای افرادی که به دنبال رشد شخصی و معنوی خود هستند تا به واسطه آن یک مربی خوب برای فرزندان خود باشند مورد استفاده قرار گیرد.
در معرفی این اثر آمده است: تربیت یکی از مهمترین و بلکه پر اهمیتترین امور زندگی بشر است. تربیت محصول و ثمره زندگی دنیایی و هدف از خلقت ماست که به معنای عام آن، نقش و وظیفهای همگانی است. انسان در دورههای مختلف زندگی، هم در نقش مربی قرار دارد و هم در نقش متربی. به این معنی که انسان، نه صرفاً در مقام رفتار با فرزندش، بلکه در مقام رفتار با اطرافیان، دوستان، جامعه و حتی در مقام رفتار با (خودش) دائماً مشغول کار تربیتی است!
هر بازخورد و کنشی از انسان در برابر محیط و انسانهای پیرامونش، نوعی اثر تربیتی برای خود و آنها در پی دارد. بدین جهت مقوله تربیت را میتوان یک مقوله و نقش همگانی برای بشر به حساب آورد. عالم متفکر و حکیم حضرت آیت الله حائری شیرازی (رحمةاللهعلیه) از معدود عالمانی بودند که با بهرهگیری از تفکر عمیق در آیات و روایات ورودی تخصصی و اجتهادی در حوزه تربیت داشته و مباحث گرانبهایی را از منابع اسلامی عرضه کردهاند.
از جمله ویژگیهای کتاب حاضر، نثر ساده و بیان خاطراتی از سوی آیتالله حائری است که به مناسبتهای مختلف در کتاب ذکر شده است. در بخشی از این کتاب میخوانیم:
«شرق و غرب در حل معمای روابط بین اشیاء، کار کردهاند و نتیجهاش رشدشان در علوم تجربی است؛ اما در حل معمای انسان کار نکردهاند و انسان برایشان بزرگترین معماست، انسان را نشناختهاند، کمترین مسئله انسان را نمیتوانند حل کنند. الآن اینها نمیتوانند مسئله تصادم شرق و غرب را حل کنند؛ یعنی عاجزند از اینکه کاری کنند که این دو تا به جان هم نیفتند. دو نیروی اتمی را روز به روز تقویت کردهاند و چاشنیاش این است که اینها به جان هم بیفتند و این در هر ساعتی امکانپذیر است؛ چون نتوانستهاند مسألهٔ انسان را حل کنند و انسان برایشان بزرگترین معماست.
باید معمای انسان حل شود تا حل معماهای دیگر نافع باشد. اگر قبل از اینکه معمای انسان را حل کنی، معمای نیروی اتمی را حل کردی، کشفش کردی، مهارش کردی و از آن بمب درست کردی و این بمب در دست خودت منفجر شد، چه میشود؟! اگر تو در سر او زدی و او در سر تو زد، چه میشود؟! فرض کنید بچهای فهمید که بابایش کلتش را کجا میگذارد و کلت مسلح است و ضامنش هم کشیده نشده و فشنگگذاری هم شده و همه چیز آمادهٔ آماده است. اگر این بچه هم جای کلت را کشف کرد و هم نحوه آتش کردنش را، این خوب است یا بد است؟! اگر نحوه آتش کردنش را کشف کرد و آن را برداشت، شما میگویید: بهتر است؟! اگر همه این کارها را کرد و دستش را روی ماشه گذاشت و مقابل بابایش ایستاد، این چطور است؟! یا اگر گرفت روی خودش، این چطور است؟! اگر همه اینها را یاد گرفت و نشانهگیری را هم خوب یاد گرفت و توانست از دویست متری خال را بزند، این بهتر است؟! کنترل اسلحه را خوب بلد است؛ اما کنترل خودش را ندارد. معمای اسلحه برایش حل شده؛ اما معمای خودش حل نشده است. اگر قبلاً پدرش به او میگفت: چرا این کار را کردی، این بچه از ضعفش فرار میکرد؛ اما حالا که دیگر ضعیف نیست و کلت در دست دارد، اگر او را جلوی بابایش بیاورند، چه کار میکند؟! بابایش خوشحال میشود؟! چقدر ناراحت میشود!»
انتهای پیام/