روزهای آشفته سلطان شکلات

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، "پترو پروشنکو" رئیس جمهور اوکراین روزهای سختی را سپری می کند. وی از یک سو نگران استمرار نگاه ابزاری ایالات متحده آمریکا، ناتو و اتحادیه اروپا با کی کیف بود و از سوی دیگر، نسبت به هرگونه مواجهه نظامی احتمالی مسکو با کشورش نگران است. مجموع این شرایط سبب شده است تا اوکراین با سخت ترین وضعیت ممکن از ابتدای قرن بیست و یکم تا کنون مواجه شود. کاهش حدود 18 درصدی تولید ناخالص داخی اوکراین در سه ماهه ابتدایی سال جدید میلادی از یک سو و تشدید بحران‌های امنیتی و نظامی در نقاط شرقی این کشور از سوی دیگر سبب شده است تا حتی خوشبین ترین تحلیلگران نیز پیش بینی ایجاد شرایطی آرام در اوکراین را نکنند. بحران‌های جاری در اوکراین به اندازه‌ای گسترده و دامنه دار است که حتی فردی مانند پروشنکو که لقب سلطان شکلات را یدک می کشد قدرت حل و فصل آن را در حدی ابتدایی نداشته باشد.

هم اکنون پروشنکو شرایطی مشابه میخاییل ساکاشویلی رئیس جمهور گرجستان  در جریان جنگ اوستیای جنوبی (سال 2008 میلادی) دارد. در آن نبرد، ساکاشویلی علی رغم تمامی رجزخوانی های خود علیه کاخ کرملین در نهایت در صحنه نبرد میدان را به بدترین نحو ممکن به روس‌ها واگذار کرد. پیشروی روس‌ها تا 30 کیلوکتری تفلیس، به اندازه‌ای ساکاشویلی را سرگردان ساخت که به گونه‌ای کودکانه از متحدان غربی خود درخواست کمک کرد. با این حال سران ناتو که خود اصلی ترین محرک و عامل ایجاد نبرد و درگیری در گرجستان بودند به صورتی علنی و بارز از حمایت گرجی ها سرباز زدند.

در حال حاضر نیز مقامات اوکراینی وضعیتی مشابه مقامات گرجی در سال 2008 میلادی دارند. پترو پروشنکو با اظهارات خود سعی در تحریک مقامات روسی دارد. اخیرا پروشنکو معدی حضور هزاراتن سرباز روسی در شرق اوکراین شده است. این در حالیست که حتی منابع اروپایی و ناتو نیز اظهارات پروشنکو را تایید نکرده‌اند. دمیتری پسکوف سخنگوی کاخ کرملین صراحتا  ادعاهای مطرح شده از سوی رئیس جمهور اوکراین مبنی بر حضور 11 هزار نظامی روسی در شرق اوکراین را بی پایه و اساس ارزیابی کرده است. با این حال به نظر می رسد پروشنکو همچنان در صدد پررنگ جلوه دادن تهدید روس‌ها برای اوکراین است.

واقعیت امر این است که پروشنکو این روزها بیشتر از اینکه از روسیه و اقدام احتمالی کاخ کرملین نگران باشد، نگران حامیان غربی خود است. در جریان نشست اخیر سران ناتو در اوکراین در عمل اشاره‌ای نسبت به عضویت احتمالی اوکراین در ناتو نیز نشد. این به معنای شکست سنگین اوکراین و تنزل جایگاه و موقعیت آن در نزد اعضای پیمان آتلانتیک است. حتی کشورهایی که از گسترش ناتو دفاع کرده اند، از کشورهای گرجستان، مقدونیه و .... به عنوان اعضای جدید ناتو نام برده اند. در این لیست نیز نامی از اوکراین وجود ندارد. این به معنای پشت پایی است که سران ناتو برای سلطان شکلات در کی کیف انداخته و وی را بیش از پیش در موقعیت ضعف قرار داده اند.

ماجرا به این نقطه نیز ختم نمی شود. در سال گذشته و در مراسم تحلیف پروشنکو، لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه پیام سرسختانه ای را در یکقدمی جشن و پایکوبی رئیس جمهور جدید اوکراین به کی یف مخابره کرد. فابیوس صراحتا عنوان کرد که شرایط اوکراین برای پیوستن به اتحادیه اروپا مطلوب نیست و این مجموعه نیز پذیرای کی یف نیست. این به معنای چراغ قرمزی بود که اعضای اتحادیه اروپا در مقابل اوکراین قرار دادند. پروشنکو هم اکنون به خوبی دریافته است که کشورش فعلا جایی در اتحادیه اروپا و ناتو ندارند. در این میان تکلیف منطقه یورو نیز مشخص است. زمانی که کشوری قدرت ورود به اتحادیه اروپا را نداشته باشد تکلیف آن با منطقه یورو نیز مشخص است. به عبارت بهتر، اوکراین توسط کشورهای غربی از تمامی مجموعه هایی که زمانی آرزوی عضویت را داشت طرد شده است.

نگاه ابزاری کشورهای غربی نسبت به اوکراین و تحولات آن سبب شده است تا کی یف روز به روز بیشتر در معرض سقوط و زوال قرار گیرد. در حال حاضر محصول بازی مخالفان یانوکویچ در زمین ایالات متحده آمریکا، ناتو و اتحادیه اروپا وقوع بحران‌های مزمن امنیتی، تقابل با روسیه، رشد جریان‌های استقلال طلب در شرق اوکراین، وقوع درگیری های نظامی و کشته شدن افراد، کاهش تولید ناخالص داخلی در اوکراین و عدم عضویت در ناتو و اتحادیه اروپا بوده است. نتیجه معامله غرب گرایان اوکراین با ناتو و اتحادیه اروپا چیزی جز سقوط و عقبگرد نبوده است. در چنین شرایطی پروشنکو به شدت نگران آینده خود و دولت متبوعش است. بدیهی است که در صورت وقوع هرگونه نبرد میان روسیه و اوکراین، مقامات ناتو به سبب اینکه تعهدی به صورت رسمی نسبت به کی یف احساس نمی کنند به صورت مستقیم در میدان نبرد حضور نخواهند یافت و تنها نظاره گر از بین رفتن کی یف خواهند بود، دقیقا مشابه آن اتفاقی که در سال 2008 میلادی در گرجستان افتاد.

در گرجستان، میخاییل ساکاشویلی مدعی بود که در صورت وقوع هرگونه نبرد و درگیری نظامی میان مسکو و تفلیس، اعضای ناتو به دفاع از گرجی ها ببر می خیزند اما آتلانتیکی ها صرفا در جریان نبرد به محکوم کردن مواضع روس‌ها پرداختند و اقدامی در مواجهه با مسکو صورت ندادند. در نهایت ساکاشویلی در وضعیتی سخت و آشفته پرچم سفید را به علامه تسلیم در برابر مسکو بالابرد و لقب شکست خورده میدان اوستیا را به خود اختصاص داد. پروشنکو در حال حاضر قدرت تحلیل حداقلی وقایع پرامونی خود را از دست داده است. نگاه ابزاری کاخ سفید و آتلانتیکی ها نسبت به دولت بی اختیار اوکراین این روند را تشدید کرده است.

انتهای پیام/