گستره دامنه واردات به مدیران خارجی

با وجود مجرب و پرسابقه بودن وزرای متمایل به کارگزاران در دولت تدبیر و امید بعضاً اظهاراتی از آنان به ثبت می رسد که کنه باورهای یک جریان سیاسی- اقتصادی را در کشور به نمایش می گذارد اما بر خلاف انتظار ، رسانه ها به آن توجه لازم را مبذول نمی دارند ؛ در حالی که این علائم می توانند بسیار هشداردهنده باشند .
در نگاه اول هر چند منعکس کننده مواضع دولت این تمایل را تخطئه کرده و به ظاهر به آن پایان داده است اما آیا می‌توانیم آن را فراتر از سرپوش گذاشتن بر یک باور کلان در برخی از وزرا ارزیابی کرد؟
هر صاحب نظری با شناختی از سوابق حزب کارگزاران سازندگی به خوبی می داند که چنین سخنی ریشه در سوگیری های نظری صاحبان آن دارد . اگر آوردن مدیران خارجی را تحقیر خود می دانیم چرا مقدم بر آن ، واردات و مصرف بی چون و چرای تئوری های غربی را تحقیر اندیشمندان این دیار که با اتکا به مبانی نظری اسلام به مطالعات میدانی در مسائل خاص جامعه خودمان می پردازند و به ارائه راه حل مبادرت می کنند اعلام نمی کنیم ؟
بنا براین به جای سرپوش گذاشتن بر این باور ریشه دار که قطعاً به صور دیگری در مقام اداره بخش تعیین کننده ای از اقتصاد کشور تأثیر خود را خواهد داشت به بحث و تبادل نظر حول آن بپردازیم . ضمن این که در زمانی نه چندان دور این دیار، هم به لحاظ نظری و هم به لحاظ مدیریت تسلیم محض نظام سرمایه داری غرب بوده است ؛ نتایج حاصله از آن دوران نیز به خوبی قابل بررسی محققانه است .

همچنین در حال حاضر برخی کارخانه ها توسط مدیران خارجی اداره می شوند که می تواند میزان سنجش خوبی باشد . برای نمونه ، در ماه جاری وزارت بهداشت و درمان رأی به تعطیلی موقت شرکت آب معدنی دماوند به مدیریت یک فرد فرانسوی داد . یک هفته پس از آن آقای میشل راسکائو طی یک مصاحبه مطبوعاتی ضمن دفاع از مدیریت دوساله خود بر این شرکت نه تنها وجود هر مشکلی را در آن رد کرد بلکه در مقام نوعی اتهام زنی به مسئولان وزارت بهداشت و درمان نیز برآمد . متقابلاً معاونت غذا و داروی این وزارتخانه مجبور شد اسناد آزمایش های به عمل آمده از این کارخانه را رسماً منتشر سازد.
براساس این اسناد اولاً از سال 88 که 70 درصد سهام شرکت آب معدنی دماوند توسط شرکت فرانسوی دنون خریداری می‌شود به بعد محصولی که به عنوان آب معدنی ارائه می شده صرفاً آب چاه بوده است ؛ بنابراین استفاده از عنوان آب معدنی برای تولید خود ، فریب مصرف کنندگان بوده است . ثانیاً معلوم نیست از چه زمانی چاه های فاضلاب اطراف به آب شرب استخراجی توسط این شرکت سرایت کرده اند اما به طور قطع این امر حکایت از بی تفاوتی نسبت به سلامت ملت ایران دارد . ثالثاً با توجه به محرز بودن عرضه آب چاه به عنوان آب معدنی همچنین آلودگی های ایجاد شده در منطقه استقرار کارخانه ، مدیر محترم فرانسوی ؟! آن با شجاعت اعلام می دارد که تولید کارخانه بعد از توقفی کوتاه بدون هیچ گونه اصلاحی از سر گرفته شده و همچنان به نام آب معدنی دماوند عرضه می شود ؛ لذا با تأمل در این گونه موارد تأسف بار آیا باز هم شایسته است غیرایرانی را دلسوزتر از ایرانی برای این آب و خاک بپنداریم ؟

انتهای پیام/