جشنواره‌ها در چهارگوشۀ دنیا
یهودیان ظاهراً به تسلط همه جانبه بر صنعت سینمای امریکا قانع نیستند و به دنبال جشنواره‌های مستقلی برای خودشان نیز هستند. جشنواره فیلم بوستون از سال ۱۹۸۹ هر سال در بوستون در ایالت ماساچوست امریکا برگزار می‌شود غیر رقابتی است
«جشنواره‌ها در چهارگوشۀ دنیا» مجموعۀ مطالبی است که در روزهای جشنوارۀ فیلم فجر منتشر می‌شود و در هر کدام از آن‌ها پنج جشنوارۀ فیلم که در ایران – و البته در سراسر جهان – ناشناخته-اند معرفی می‌شود.
1. جشنوارۀ فیلم 100 کلمه. بنیانگذاران این جشنواره بسیار به قصه‌گوییِ دقیق و خلاصه علاقه دارند و برای همین در جشنواره‌شان تنها فیلم‌هایی را می‌پذیرند که فقط صد کلمه در آن‌ها صحبت شده باشد، نه بیشتر و نه کمتر. جز این، همانطور که می‌توان حدس زد، آن‌ها به قصه‌گوییِ سینمایی علاقه دارند، آنطور که اسطوره‌های سینما در دورۀ صامت بدون هیچ دیالوگی می‌توانست قصه‌هایی خیره-کننده بگویند. برگزار کنندگانِ این جشنواره به دنبال فیلم‌هایی هستند که سینمای محض باشند و با تصویر قصه بگویند. این تاکید حتی باعث شده است که منتقدی این جشنواره را توئی‌تر تصویریِ جشنواره‌ها بنامد، اشاره‌ای واضح به خلاصه بودن و محدودیتِ تعداد کلمات که در توئی‌تر و این جشنواره مشترک است.
این جشنواره در سال 2014 در شارلوت، در ایالت کارولینای شمالی در ایالات متحده پایه‌گذاری شد. بنیانگذار این جشنواره اسکات گالووِی است که همچنین پایه‌گذارِ کمپانیِ سوزی فیلمز در همان ایالت نیز هست. این جشنواره معتقد است که محدودیتِ صد کلمه برای هر فیلم فیلم‌سازی را دموکراتیزه‌تر می‌کند، زیرا ساختنِ فیلم را برای افراد مختلف به لحاظ مالی امکان‌پذیر می‌سازد. در بخشِ دربارۀ ما در سایت این جشنواره نقل قولی از دیوید مَمِت آمده است که می‌گوید یک فیلم نامۀ خوب باید قادر باشد بدون هیچ دیالوگی داستان خود را تعریف کند. ظاهراً مسئولان جشنوارۀ صد کلمه این نقل قول را جدی گرفته‌اند، اما تنها به اندازۀ صد کلمه به فیلم سازانِ خود تخفیف داده‌اند تا آن‌ها بتوانند داستان خود را تعریف کنند.
با وجود تازه کار بودن، این جشنواره حتی در سال اول نیز بسیار موفق عمل کرده و علاوه بر اینکه تعداد قابل توجهی فیلم به دبیرخانۀ جشنواره ارسال شده است، برای مراسمِ پایانیِ جشنواره نیز حدود 730 بلیط فروخته شده که برای جشنواره‌ای کوچک و تازه‌کار موفقیت بزرگی به حساب می‌آید. علاوه بر این، مطبوعات محلی و در مواردی مطبوعات بزرگ تر نیز بسیار به جشنواره توجه نشان داده‌اند و انتظار می‌رود در سال‌های آینده جشنواره بسیار موفق‌تر از دو سال گذشته باشد.
2. جشنوارۀ بین‌المللیِ فیلم و ویدئوی کلمبوس. اگر جشنوارۀ فیلم 100 کلمه فقط دو سال سابقه دارد، این جشنواره که هر سال در کلمبوس ایالت اوهایو در ایالات متحده برگزار می‌شود قدیمی‌ترین جشنوارۀ فیلم در امریکای شمالی است و سابقۀ آن به سال 1952 باز می‌گردد. این جشنواره که‌گاه از آن به عنوان جایزۀ کریس نیز نام برده می‌شود دوازه بخش رقابتی دارد که از بخش‌های جالب توجه آن می‌توان به رقابت دانشجویی، دین و روحانیت، علوم انسانی و علم و فناوری اشاره کرد.
3. جشنوارۀ فیلم موبایلی. حال که به قدیمی‌ترین جشنوارۀ فیلم در امریکای شمالی اشاره کردیم، بد نیست نگاهی هم به یک جشنوارۀ بسیار جدید بیندازیم که تنها یک سال از شروع آن می‌گذرد. این جشنواره که 2015 اولین سال برگزاری آن بود در سوئیس قرار دارد و تنها شرط شرکت در آن این است که فیلم ارسالی باید با گوشی‌های هوشمند همراه فیلمبرداری شده و بیش از ده دقیقه نباشد. ایدۀ اصلیِ این جشنواره هم مانند جشنوارۀ فیلم 100 کلمه دموکراتیزه کردنِ فیلم‌سازی است و از آنجا که امروزه گوشی‌های هوشمندِ همراه در اختیار اکثر افراد یا حداقل اکثر افرادی که ممکن است به فیلم‌سازی علاقمند باشند قرار دارد، چنین شرطی برای آن قرار داده شده است. دست اندر کاران این جشنواره خود در سایت اینترنتیشان نوشته‌اند که سینما از آغاز در اختیار طبقه‌ای از نخبگان یا الیت بوده که مورد حمایتِ تهیه‌کنندگان یا کمپانی‌های فیلم‌سازی بوده‌اند، زیرا فرآیند فیلم‌سازی بسیار گران و زمان بر است. اما اکنون با استفاده از فناوری‌های دیجیتالی که در اختیار همۀ افراد قرار گرفته است، این فرصت فراهم آمده است تا دیدگاه‌های جدیدی در سینما ظهور کنند که نگاه و حرف خود را دارند و وابسته به قدرتمندان و ثروتمندانِ این صنعت نیستند. علاوه بر این، فیلم‌سازی با گوشی‌های هوشمند امکان دیده شدنِ فیلم‌سازانی از کشورهای غیر پیشرفته را نیز فراهم می‌کند، چیزی که تا پیش از فناوری‌های دیجیتال محال بود. همین مسئله در برندگان این جشنواره نیز واضح است، مثلاً در بخشِ بین‌المللیِ اولین سال برگزاری این جشنواره، در کنار نامزهایی از کشور اسپانیا و انگلستان، نامزهایی نیز از کشورهایی مانند بلغارستان و بنگلادش نیز حضور دارند. همین مسئله می‌تواند امیدِ جوانان را به دموکراتیزه شدن هر چه بیشترِ فیلم‌سازی در جهان امیدوار‌تر کند.
4. جشنوارۀ فیلمِ یهودیِ بوستون. یهودیان ظاهراً به تسلط همه جانبه بر صنعت سینمای امریکا قانع نیستند و به دنبال جشنواره‌های مستقلی برای خودشان نیز هستند. این جشنواره که از سال 1989 هر سال در بوستون در ایالت ماساچوست امریکا برگزار می‌شود غیر رقابتی است و هر سال بهترین فیلم‌هایی که به مضامینی یهودی می‌پردازند را به روی پرده می‌برد. این جشنواره که بنیانگذار آن می‌شال گلدمن است، در طول سال‌ها بسیار موفق عمل کرده و از ده سینما در سال 1989، به حدود 60 سینما در آخرین دورۀ برگزاری در بوستون رسیده است. در بیست و هفت سالی که از آغاز این جشنواره می‌گذرد، بیش از هشتصد فیلم با مضامین یهودی در آن به نمایش در آمده‌اند. همانطور که ذکر شد، این جشنواره غیر رقابتی است، اما از سال 2002 بینندگان می‌توانند به بهترین فیلم از نظر خود رای دهند.
5. جشنوارۀ بین‌المللی فیلم کودکِ شیکاگو. این جشنواره که در سال 1983 پایه گذاری شده، اولین جشنوارۀ رقابتی برای فیلمهای کودکان است. این جشنواره همچنین بزرگ‌ترین جشنواره برای فیلمهای کودکان است، فیلم‌هایی که طبق تعریف برای کودکان بین دو تا شانزده سال ساخته می‌شوند. هدفِ اصلیِ جشنواره تشویق برای ساختنِ فیلم‌هایی با کیفیت بالا برای کودکان، و همین طور تشویق دیدگاه‌های مختلف و متنوع برای مخاطبان امریکایی است که به خاطر ترکیب جمعیتی و همین طور مهاجرپذیر بودن این کشور بسیار متنوعند. این جشنواره هر سال حدود دویست و پنجاه فیلم از چهل کشور دنیا دریافت می‌کند و هر سال بیش از بیست و پنج هزار مخاطب کودک یا بزرگسال دارد.
انتهای پیام/
