صعود خارق‌العاده بازنده قدیمی به ایران؛ زنگ خطری برای بی‌توجهی‌های مسئولان
عنوان سومی تیم ملی تنیس روی میز انگلیس در مسابقات قهرمانی جهان در مالزی یکبار دیگر زنگ خطر را برای ورزش کشور به صدا درآورد.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، تیم ملی تنیس روی میز ایران در پایان مسابقات تیمی قهرمانی جهان که به میزبانی کوالالامپور برگزار شد، با چهار پله سقوط نسبت به دوره گذشته در رده 33 قرار گرفت.
این نتیجه در حالی رقم خورد که تیم ملی انگلیس با صعودی عجیب به مقام سومی مشترک با کره جنوبی رسید که این یک حقیقت تلخ برای تنیس روی میز ایران بود؛ حقیقتی که یکبار دیگر عدم برنامه‌ریزی و البته بی‌توجهی مسئولان را نشان داد.
تیم ملی ایران در سال 2010 در مسکو با ترکیب محمدرضا اخلاق پسند، نوشاد عالمیان و مهران احدی 3 بر یک انگلیس را شکست داد. در آن تورنمنت ایران در رده 35 ایستاد و انگلیس در رده 38 قرار گرفت.
دو سال بعد از مسابقاتی که به میزبانی شهر دورتموند برگزار شد، ایران با 2 پله صعود در رده 33 قرار گرفت و انگلیس با 9 پله صعود رده 29 را از آنِ خود کرد.
در مسابقات تیمی قهرمانی جهانی در سال 2014 که ژاپن میزبان آن بود، ایران با 3 پله صعود در رده 29 و انگلیس با 4 پله صعود در رده 25 قرار گرفتند.
در مسابقات امسال اما انگلیس با برنامه‌ریزی خوب و 22 پله صعود به مدال برنز دست یافت اما تیم ملی تنیس روی میز ایران با 4 پله سقوط تا رده 33 پایین آمد.
در این میان یک نکته بسیار مهم وجود دارد که شاید توجه به آن بتواند مشکلات زیادی را حل کند. در ترکیب انگلیس در سال 2010 دو بازیکن 20 و 17 ساله به نام‌های پل درینکهال و لیام پیچفورد حضور داشتند. همین دو بازیکن در 26 و 23 سالگی ستون تیم انگلیس برای کسب رتبه سومی در رده سومی جهان را تشکیل دادند.
در طرف مقابل در ترکیب ایران در سال 2010 که انگلیس را شکست داد، اخلاق‌پسند با 31 سال، نوشاد عالمیان با 19 سال و مهران احدی با 34 سال به میدان رفتند. دو نفر از اعضای آن تیم یعنی اخلاق‌پسند 37 ساله و عالمیان 25 ساله در ترکیب سال 2016 نیز حضور داشتند.
اجرای یک برنامه بلند مدت از سوی انگلیسی‌ها باعث پیشرفت خارق‌العاده تیم ملی تنیس روی میز این کشور در طول 6 سال شد اما در طرف مقابل در ایران فقط به درخشش تک‌ستاره‌ها بسنده شد تا حاصل آن سقوط نسبت به دوره قبل باشد. آنچه مشخص است، اینکه اعتقادی به رده‌های پایه یا حداقل بهتر است بگوییم ارائه امکانات لازم در ایران وجود نداشته؛ چرا که اگر اینگونه بود، در مقطع زمانی کنونی شاهد پیشرفت بودیم، نه پسرفت.
انتهای پیام/
