دولت فریبکار لندن به هنر خیانت می‌کند
صنایع خلاق برای کشور محترم‌اند. آنها سزاوار وزیر فرهنگی هستند که به آنها عشق بورزد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در وضعیت مبهم کابینه ترزا می در انگلستان گویا وضعیت وزارت فرهنگ او نیز خوب نیست. تیتر یادداشت هانا جین پارکینسون، ستون‌نویس گاردین گواه بر این مسئله دارد. آنچه می‌خوانید یادداشت تند این نویسنده و منتقد به وضعیت وزارت فرهنگ بریتانیاست.
***
اجازه دهید به شما معرفیش کنم، اگر شما قبلاً با وی آشنا نشدید، جنی لی. لی تبدیل به قهرمان سرعت من شده است، اگرچه اخیراً به واسطه کتابی درخشان از کتی نیومن به نام «زنان درخشان خونین: پیشگامان، انقلابیون و نوابغی که معلم تاریخ تو فراموش کرد نامشان را ببرد» او را بهتر شناختم.
لی، که در اسکاتلند متولد شد، نماینده حزب کارگر بود. او اولین وزیر هنر بود و هنوز هم تنها کسی است که می‌تواند یک مقاله سفید در زمینه هنر (سیاستی برای هنر، 1965) روی میز بگذارد. وی در سال 1967، به ویژه در مناطق، نقش مهمی در توسعه مسئولیت‌پذیری شورای هنر بریتانیا داشت. لی بسیار محبوب خوانندگان تئاتر بود که در زمان تماشای یک نمایش، که اغلب اوقات می‌رفت، مخاطبان او را تحسین می‌کردند. (او همچنین در تأسیس The Open University درگیر بود و در یادداشتی، همسر نیو بوام بود: یک زوج قدرتمند مطلق حزب کارگر.)
چطور به جنی لی بابت این زمان‌های فریبکارانه نیاز داریم. در همین ماه، جرمی رایت، وزیر امور دیجیتال، فرهنگ، رسانه‌ها و پورت‌ها در این ماه، به ما بینشی شگفت‌انگیزی در مورد عادت‌های خواندن خود داد. او قادر نبود نام پنج ستون‌نویس زن روزنامه را نام ببرد زمانی که پنج بار به خود فشار آورد. (او در نهایت آلیسون پیرسون Daily Telegraph را به یاد آورد.) او همچنین گفت مشترک یک روزنامه واحد نیست؛ اما به متخصصانی اعتماد دارد که محتوای روزنامه‌ها برایش خلاصه می‌کنند. البته، سر رایت شلوغ است و زمان براش فشرده است؛ اما با توجه به اینکه او مسئول «مالکیت و ادغام رسانه‌ها» است و همچنین به بررسی آینده روزنامه نگاری می‌پردازد، این اعتراف فوق‌العاده بود.
رایت همچنین علاقه خود را به لگو فاش کرد. این به شدت استهزا شده بود که خیلی ناعادلانه بود؛ چون - و در اینجا چیزی است - حداقل از یک علاقه واقعی صحبت شد. یک سرگرمی واقعی خارج از چریدن روی نیمکت‌های سبز. اینکه آیا لوگو در دسته فرهنگ قرار دارد، موضوع دیگری است.
رایت تنها آخرین فرد در یک خط طولانی از دبیران فرهنگ است که به نظر می‌رسد علاقه خاصی به هر جنبه خلاصه دارد. با نگاهی منصفانه به مدیر سابق، جرمی هانت، حداقل او به عنوان یک رقصنده پرطرفدار شناخته می‌شود، هرچند او با کم کاری خود در BSkyB به خود اجازه سقوط داد. در حال حاضر سه وزیر فرهنگ در عرض دو سال داشته‌ایم، انگار به دفتر بی‌توجهی می‌شود. مت هنکک گفت که او اد شریان را دوست دارد و کارن بردلی ظاهراً به Adele گوش می‌دهد (اکثر رسانه‌های جمعی، مطمئن‌ترین هنرمندان برای انتخاب، که بر تمرکز بر گروه‌ها را مزه‌مزه می‌کند). همه چندین بخش فرهنگی زیرمجموعه جنی.
سیاستمداران اغلب به عنوان افرادی دیده می‌شوند که به طور مستقیم از دانشگاه به عرصه سیاسی پا می‌گذراند (بعضی اوقات از طریق رکود کوتاه مدت در روابط عمومی) و به نظر می‌رسد ادکی منافع دیگران را دارا هستند. در حال خواندن هانسارد و کمی دیگر ظاهر می‌شوند. جرمی کوربین برای اعلام اینکه اولیس کتاب مورد علاقه‌اش برنامه‌ریزی داشت (مردم فکر می‌کردند قانع‌کننده است)؛ اما حداقل شواهد می‌گفت که او برای لذت بردن کتاب را خوانده است. اگرچه او احتمالاً نیمی از آن را خوانده، مثل بقیه ما. یکی از خجالت‌آورترین لحظات اوج سخنرانی دیوید کامرون بود، زمانی که او طرفدار استون ویلا بود - فراموش کرد باشگاهی است که ظاهراً از آن پشتیبانی می‌کند و وستهم را ستایش کرد (که رنگ مشابه باشگاه استون‌ویلا را دارد). به یاد داشته باشید گوردون براون می‌گوید گروه موردعلاقه‌اش «Arctic Monkeys» بودند که «واقعاً تو را در صبح از خواب بیدار می‌کند؟» و پس از آن نمی‌تواند یکی از آهنگ‌های آنان را نام ببرد؟
کسری بودجه فرهنگی در DCMS مهم است. وضعیت هنر در بریتانیا برای خواندن خوب نیست. 156 میلیون پوند از بودجه شورای هنر انگلستان (ACE) برای سال 2018 تا سال 2022 کاهش یافته است. به نظر می‌رسد هیچگونه شناختی وجود ندارد که هنر چگونه می‌تواند در آموزش دادن به مخاطبان، انعکاس رویدادهای کنونی، بررسی دیدگاه‌های مختلف و باز کردن گفتگو قدرتمند باشد.
تنها در سال گذشته، از نسخه جولیوس سزار در پل نیکلاس هیتنر، تحت تأثیر آمریکای ترامپ: داستان زندگی جنگل در اردوگاه پناهجویان کاله، آلن بنت، یکی از ستارگان ، NHS لذت بردم. در خبری خوب، مناطق حمایت شده‌اند؛ اما دسترسی هنوز هم اغلب محدود به جمعیت‌شناسی خاص است: قدیمی‌تر، طبقه متوسط، ثروتمند و سفید. در حوزه ورزش، بازی‌های المپیک 2012 که تقریباً مورد توافق همه بود، یک موفقیت ملی بود؛ اما در لندن، بودجه ورزش همگانی به طور متوسط با 400 هزار پوند کاهش روبه‌رو شده است؛ در حالی که جرایم جوانان در حال افزایش است.
ما به یک دبیر فرهنگی نیاز داریم که واقعاً در مورد حداقل یکی از حوزه‌های مورد نظر خود پرشور باشد و چه کسی برای حمایت بیشتر و توجه و جذب سرمایه وکیل می‌شود. کسانی که نقش خود را به طور جدی ایفا می‌کند، همانطور که تریسی کروچ، همکار اداری سابق رایت، یا لوسیانا برگر، وزیر در سایه بهداشت روانی انجام داده بودند. درست است که برنامه‌های ریاضتی که سال‌ها طول کشیده، نیازی فوری برای حمایت و تامین مالی در حوزه بهداشت، آموزش و پرورش و صنعت ایجاد کرده است؛ اما اغلب هنرها می‌توانند در تمام این زمینه‌ها سودمند باشند. صنایع خلاق 90 میلیارد پوند به اقتصاد انگلستان کمک کرده است. گزارشی دریافته بود که تجویز هنر در NHS در ولز (که به عنوان تجویز اجتماعی یا جامعه شناخته می‌شود) باعث کاهش 28 درصدی در شاخص GP شده است.
لی استدلال کرد که هنر باید برای هر بزرگسال و کودکی، ریشه در زندگی روزمره، نظام آموزشی، جوامع محلی، تقریباً به عنوان یک گسترش بهداشت عمومی در دسترس باشد. انگلستان در زمینه هنر بسیار افتخار دارد - ما در میان رهبران جهان هستیم - اما چشم‌انداز لی به تصویب نرسیده است و اگر به عقب بازنگردیم. فرهنگ به شدت نیاز به یک لی، نه یک وزیر به ظاهر بی تفاوت دارد، کس که اگر تاریخ اخیر تکرار شود، در حدود یک سال جایگزین خواهد شد.
انتهای پیام/
