خبرگزاری تسنیم - بخش حمل و نقل به عنوان عامل ارتباط دهنده مراکز عرضه و تقاضا و عنصر پیونددهنده فعالیت های اقتصادی از دو بُعد توسعه ملی و قیمت نهایی کالا و خدمات، نقش اساسی و کلیدی در کشورها دارد؛ تا جایی که توجه دقیق و جامع به هر یک از ویژگیهای عوامل زیرساختی حمل و نقل جزو الزامات اصلی رشد و توسعه در کشورها به شمار می رود. به عبارت دیگر حمل و نقل، حلقه واسطه میان کلیه بخشهای اقتصادی بوده و در زنجیره تأمین و ارزش افزوده از اهمیت وافری برخوردار است؛ لذا شکلگیری ارزش افزوده در تمامی بخشهای اقتصادی به طور مستقیم یا غیرمستقیم از فعالیت های بخش حمل و نقل تاثیر می پذیرند.
خدمات حمل و نقل در قالب چهار شیوه حمل و نقل هوایی، دریایی، جاده ای (شخصی و تجاری) و ریلی ارائه می شود. یکی از ویژگی های بارز همه شیوههای حمل و نقل، منبع تأمین انرژی آنها است که بخش عمده آن از فرآورده های نفتی تأمین می شود. بر اساس گزارش BP در سال 2016، بخش حمل و نقل با مصرف بیش از 50 میلیون بشکه نفت در روز، بزرگترین بخش مصرف کننده نفت تلقی می شود.
مهم ترین قالب حمل و نقل، حمل و نقل زمینی است که باعث شده تا کشورهای مختلف، راه حل هایی از جمله بهینه سازی و توسعه سوخت های جایگزین را در پیش گیرند.
شکل زیر نشان دهنده روند و پیش بینی گزارش شده توسط EIA است.
بر اساس شکل فوق، می توان دریافت که اصلی ترین سوخت جایگزین برای فرآورده های نفتی، گاز طبیعی و سپس برق است. بر اساس پیش بینی EIA، گاز طبیعی 21% از سبد سوخت حمل و نقل دنیا را در سال 2050 به خود اختصاص خواهد داد. لذا بخشی از تقاضای آتی را سوخت های جایگزین تأمین خواهند کرد. بخش دیگری از تقاضا به وسیله فناوری کاهش خواهد یافت. این فناوری ها غالبا در راستای کاهش مصرف سوخت خودرو هستند.
شکل زیر میزان افزایش بهره وری خودروهای سبک آمریکا را نشان می دهد.
نمودار فوق نشان می دهد که در طی سال های اخیر، هر چه خودروهای سبک آمریکایی بیشتر مسافت پیموده اند، بنزین کمتری در آن سال مصرف کرده اند. لذا می توان نتیجه گرفت که بهره وری در بخش حمل و نقل خودروهای سبک افزایش یافته است.
شکل زیر همین پارامترها را برای اروپا نشان می دهد.
بر اساس شکل فوق، میزان مصرف سوخت خودروهای سبک اروپا از 8.43 بر 100 کیلومتر در سال 1990 به 7.22 در سال 2007 رسیده است. یکی دیگر از راه های مدیریت مصرف سوخت که توسط اروپایی ها مورد استفاده قرار گرفته، توسعه سوخت های جایگزین است.
شکل زیر میزان مصرف CNG در اروپا را نشان می دهد.
شکل فوق نشانگر توسعه سریع CNG در اروپاست که کشور ایتالیا در آن پیشرو است. شرکت فیات که یکی از خودروسازان مطرح در ایتالیاست، طی سال های اخیر، بخشی از خودروهای خود را متناسب با سوخت CNG تولید می کند.
سوخت گاز طبیعی در بخش حمل و نقل در هیچ کشوری به اندازه چین توسعه نیافته است. شکل زیر نشان دهنده همین موضوع است.
البته این موضوع تنها شامل چین نمی شود بلکه کشورهای دیگری در جنوب شرق آسیا همین مسیر را پیموده اند. شکل زیر سبد سوخت کشور بخش حمل و نقل کشور تایلند را نشان می دهد.
کشورهای دیگری نیز در همان منطقه مانند اندونزی از CNG بعنوان سوخت جایگزین استفاده کرده اند. در سایر مناطق دنیا نیز خودروهای گازسوز توسعه قابل توجهی پیدا کرده اند. شکل زیر نشانگر همین موضوع است.
هر چند که صنعت CNG در مناطق مختلف دنیا مورد توجه قرار گرفته و در حال جانشین شدن با بنزین و گازوئیل است، اما در کشور ایران علیرغم توسعه سریع طی سال های 1380 تا 1390، دچار توقف رشد و رکود شده است. از جمله عوامل این موضوع، عدم مدیریت یکپارچه سبد سوخت در کشور است که هزینه های گزاف تولید سوخت و یارانه انرژی را به کشور تحمیل می کند.
انتهای پیام/