به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، دومین جلسه تاریخ شفاهی تئاتر ایران با مدیریت امین عظیمی و اظهارات قطبالدین صادقی، داوود فتحعلی بیگی و تاجبخش فناییان در تئاتر شهر برگزار شد.
فناییان در این نشست گفت:نگاه تاریخی به تئاتر مثمرثمر نخواهد بود. رابطه تئاتر قبل و بعد انقلاب رابطه اورگانیک است و تفکیک آن به صورت جزنگرانه خیلی درست نیست. من تحلیل وقایع را ترجیح میدهم. در دهه هفتاد به بعد نقصان بزرگی داشتیم که منجر به آشفتگی شده که جمع کردنش کار آسانی نیست.در دهه هفتاد و قبل از آن فاقد یک جریان هماهنگ میان پژوهش و آموزش بودیم و هر یک از این حوزهها به صورت جزایر جدا عمل کردند.
وی افزود:حوزه آموزش برای خود، سازی جداگانه زده و بدون ارتباط با حوزه تولید عمل کرده و هر کاری را به صورت آشفته و بیهدف پیش برده است.
به گفته بعد از انقلاب برخی از مسئولان فرهنگی نسبت به تئاتر و اهدافش هیچ آشنایی نداشتند.برخی تئاتر را برای خنداندن مردم میدانستند و بر این هم پافشاری میکردند. برخی بر این باور بودند که جماعتی دور هم جمع میشوند و دلشان خوش است. کار کنند به شرط اینکه ظواهر را رعایت کنند.
قطبالدین صادقی نیز در سخنرانی خود با اشاره به اینکه تا سال 1364 در ایران نبوده است، گفت: در دهه 60 تئاتر دوره بسیار پرجوش و پرتولیدی داشتیم که با جنگ همراه شد. همه بنیه تئاتری از بین رفت. همه چیز به سمت جنگ رفت و تئاتر هم بسیج عمومی شد. برخی از قدیمیهای تئاتر به تلویزیون رفتند. آنهایی که استراتژی سینمایی داشتند ، میگفتند سالی دویست فیلم میخواهیم و همه هنرمندان تربیت شده تئاتری به سینما رفتند و تئاتر خالی شد. وجه قالب در این دهه تئاتر سیاسی و نظامی است.
صادقی افزود: دهه اول انقلاب دهه قناعت است. دهه اقتصاد سازمانیافته است. در همان قناعت دلار هفت تومان بود و با همان نرخ در سینما هفتاد فیلم ساخته شد. در دوره قبل از منتظری بودجه تئاتر هشتاد میلیون بود و منتظری با 24 میلیون شروع کرد و تنها 2 میلیون صرف تولید میشد و این زمانی بود که فیلم معمول سینمایی 6میلیون هزینه میبرد. پایمردی منتظری منجر به افزایش بودجه شد. او بودجه را تثبیت کرد. آژاکس در سال 66 بیست هزار تومان بودجه داشت و در سال 70 برای هملت چهارصد هزار تومان به من دادند. تربیت یک نسل بازیگر و کارگردان جوان با استعداد در این دهه رخ داد. بازیگران سینما رفته هم حاضر به بازگشت با دستمزدهای تئاتر نبودند. اما در این دوره یک تربیت تئاتری به وجود آمد.
داوود فتحعلی بیگی نیز با اشاره به تحصیلاتش در دانشگاه و تلاشش در نگارش پایاننامه با موضوع تعزیه گفت:نمایشهای سنتی ما علیرغم توصیه برخی بزرگان بعد از انقلاب توسعه نیافت.
فتحعلی بیگی در ادامه گفت: در اولین دوره چند گروه محدود وجود نداشت. آرام آرام گسترش یافت. یکی از اهداف ما انتقال تجربه پیشینیان به نسل جوان بود. ما هیچ وقت بودجه مصوب نداشتیم اما برگزاری جشنواره موجب شد ما روی این مسأله کار کنیم. از همان سال 66 که من به محراب رفتم در محراب تعزیه راه انداختیم. تعزیه را از دهه خواندن به ماهخوانی رسیدیم.
در این نشست در باب بیبرنامگی تئاتر کشور اشاراتی به پردیس تهران شد .
صادقی به فرهنگستان هنر اشاره کرد و گفت: «مصوبات این نهاد به امضای ریئسجمهور میرسد و لازم اجراست ولی فرهنگستان وظیفه برگزاری نمایشگاه نقاشی ندارد.
وی با بیان نگاه انتقادی به نمایشهای پرزرقوبرق و شبهپستمدرنها، از نمایشهایی دفاع کرد که با فرهنگ کشور د ارتباط است و خواستار برنامهریزی برای این گونه تئاترها شد.
فتحعلی بیگی در جمعبندی اظهارات خود گفت:اتفاقی که پس از جشنوارهها رخ داد رسمیت یافتن این گونهها توسط مسئولین ذیربط بود.
فناییان نیز در نتیجهگیری از بحث خود گفت:دردهه شصت همه آرمانگرا نبودند. برخی طبق آرمان خود پیش میرفتند. در دهه هفتاد هم همین دستهجات بودند. ما باید این را بدانیم که جامعه به دستهها تقسیم میشود. اکنون هم آرمانخواه وجود دارد.
وی با انتقاد از عدم حمایت از نمایشهای اندیشه محور تاکید کرد کشوری که انقلاب کرده موظف است بودجه بیشتری هزینه فرهنگ کند.
انتهای پیام/